ਉਹ ਲੱਤਾਂ ਪਸਾਰ ਕੇ ਘਾਹ ਉੱਤੇ ਬੈਠਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਅਚਾਨਕ ਉਸ ਦੇ ਪੱਟਾਂ ਉੱਤੇ ਪਈ ਕਿਤਾਬ ਉੱਤੇ ਇਕ ਵੱਡਾ ਸਾਰਾ ਬਿੱਛੂ ਆ ਪਿਆ। ਉਸ ਦਾ ਧੜਾਕਾ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਕਿਤਾਬ ਸਮੇਤ ਬਿੱਛੂ ਨੂੰ ਪਰ੍ਹਾਂ ਵਗਾਹ ਮਾਰਿਆ ਅਤੇ ਉੱਠ ਕੇ ਖਲੋ ਗਿਆ । ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਤਿੰਨ ਮੁੰਡੇ ਖਲੋਤੇ ਸਨ । ਤਿੰਨਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹਾਂ ਉੱਤੇ ਚੁੜੇਲਾਂ-ਭੂਤਾਂ ਦੀਆਂ ਸ਼ਕਲਾਂ ਵਾਲੇ ਡਰਾਉਣੇ ਨਕਾਬ ਪਏ ਹੋਏ ਸਨ। ਵੇਖ ਕੇ ਆਗੂ ਦੀ ਚੀਕ ਨਿਕਲ ਗਈ। ਦੋ ਮੁੰਡਿਆ ਨੇ ਆਸ਼ੂ ਦੇ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥ ਫੜ ਲਏ ਅਤੇ ਰੀਜੇ ਨੇ ਇਕ ਥੈਲੇ ਦੀ ਜਿੱਪ ਪੋਹਲੀ । ਉਸ ਵਿਚ ਪੰਜ ਛੇ ਬਿੱਛੂ ਸਨ। ਥੈਲਾ ਆਸ਼ੂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਕਰ ਕੇ ਉਸਨੇ ਆਖਿਆ, "ਚੱਲ, ਇਸ ਵਿਚ ਹੱਥ ਪਾ ।"
ਜੇ ਆਸੂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਉਹ ਸਾਰੇ ਬਿੱਛੂ ਰਬੜ ਦੇ ਬਣੇ ਹੋਏ ਹਨ ਤਾਂ ਵੀ ਉਸ ਥੈਲੇ ਵਿਚ ਹੱਥ ਪਾਉਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਉਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਸਕਣੀ। ਥੈਲੇ ਵਿਚ ਪਏ ਬਿੱਟੂਆਂ ਦੇ ਸਪ੍ਰਿੰਗਦਾਰ ਹੱਥਾਂ-ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਹਰਕਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅਸਲੀ ਹੋਣ ਦਾ ਭੁਲੇਖਾ ਪਾਉਂਦੀ ਸੀ। ਆਸੂ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਫਡਾ ਕੇ ਦੌੜ ਜਾਣ ਲਈ ਹੰਭਲਾ ਮਾਰਿਆ। ਪਰ ਉਹ ਤਿੰਨ ਸਨ ਅਤੇ ਤਿੰਨੇ ਉਮਰੋਂ ਦੋ-ਦੋ, ਢਾਈ-ਢਾਈ ਸਾਲ ਵੱਡੇ। ਉਸਦੀ ਪੇਸ਼ ਨਾ ਗਈ। ਇਸ ਹੱਥੋ-ਪਾਈ ਸਮੇਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤਿੰਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ, ਆਪਣੀ ਬਾਂਹ ਫੜ ਕੇ, ਹਾਏ ਹਾਏ ਕਰਦਾ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਵਿਲਕਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਉਸਦੀ ਖੱਬੀ ਬਾਂਹ ਲਹੂ-ਲੁਹਾਨ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਹਾਲ ਪਾਹਰਿਆ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਦੂਜਿਆਂ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, "ਕੀ ਹੋਇਆ ?"
"ਇਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਚਾਕੂ ਮਾਰਿਆ। ਮੇਰੀ ਬਾਂਹ ਵੱਢ ਦਿੱਤੀ ਹੈ।"
"ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਮਾਰਿਆ: ਮੇ. ਰੇ ਕੋਲ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਚਾਕੂ," ਆਸ਼ੂ ਦਾ ਸੰਘ ਸੁੱਕਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
"ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਇਹ ਕਿੱਥੋਂ ਆਇਆ ?" ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਫੜੇ ਹੋਏ ਚਾਕੂ ਦੇ ਬਲੇਡ ਨੂੰ ਲਹੂ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਸੀ।
"ਲੈ ਚੱਲੋ ਇਸ ਨੂੰ ਹੈੱਡ-ਟੀਚਰ ਕੋਲ," ਕਹਿ ਕੇ ਉਹ ਆਸ਼ੂ ਨੂੰ ਸਕੂਲ ਵੱਲ ਖਿੱਚਣ ਲੱਗ ਪਏ। ਉਸਨੂੰ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਆਪਣੇ ਸਕੂਲ ਦੀ ਹੈੱਡ-ਟੀਚਰ ਮਿਸਿਜ਼ ਚਬੁੱਲ ਦਿੱਸਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਉਸਨੂੰ ਜਾਪਿਆ ਕਿ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਤਸੀਹੇ ਦੇਣ ਦੇ ਉਹ ਸਾਰੇ ਤਰੀਕੇ, ਜੋ ਮਿਸਿਜ਼ ਚਬੁੱਲ ਵਰਤਦੀ ਸੀ, ਹੁਣ ਉਸ ਉੱਤੇ ਵਰਤੇ ਜਾਣੇ ਹਨ। ਉਸਨੇ ਤਰਲਾ ਕੀਤਾ, "ਮੈਂ ਚਾਕੂ ਨਹੀਂ ਮਾਰਿਆ, ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਪਤਾ ਨਹੀਂ: ਮੈਨੂੰ ਹੈੱਡ-ਟੀਚਰ ਕੋਲ ਨਾ ਲੈ ਕੇ ਜਾਓ।"
"ਹੱਛਾ, ਨਹੀਂ ਲਿਜਾਦੇ। ਪਰ ਇਕ ਗੱਲ ਯਾਦ ਰੱਖੀ, ਜੇ ਤੂੰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਦੱਸੀ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਤੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਛੱਡਣਾ। ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਨਾ ਦੱਸੀ।"
"ਨਹੀਂ ਦੱਸਦਾ," ਕਹਿ ਕੇ ਆਸੂ ਨੇ ਜਾਨ ਛੁਡਾਈ। ਉਹ ਤਿੰਨੇ ਸਕੂਲ ਵੱਲ
