ਸਕੂਲੋਂ ਛੁੱਟੀ ਹੋਣ ਉੱਤੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਘਰ ਨੂੰ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਤਿੰਨ ਮੁੰਡੇ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਤੁਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਫੜੇ ਹੋਏ ਥੈਲੇ ਨੂੰ ਆ ਪਛਾਣਦਾ ਸੀ। ਇਹ ਉਹ ਬਿੱਛੂਆਂ ਵਾਲਾ ਥੈਲਾ ਸੀ । ਆਸੂ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਕੰਬਣ ਲੱਗ ਪਈਆਂ। ਉਸ ਦੀ ਤੋਰ ਮੰਨੀ ਪੈ ਗਈ। ਉਹ ਵੀ ਹੌਲੀ ਹੋ ਗਏ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀਆਂ ਮਾਤਾਵਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਲੈਣ ਆਈਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ । ਆਸੂ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਾਸ਼ । ਉਸਦੀ ਮਾਤਾ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਲੈਣ ਆਈ ਹੁੰਦੀ। ਅੱਧਾ ਰਾਹ ਨਾਲ ਤੁਰ ਕੇ ਉਹ ਮੁੰਡੇ ਸੱਜੇ ਮੁੜ ਗਏ ਅਤੇ ਜਾਣ ਲੱਗਿਆ ਹੌਲੀ ਨਾਲ ਕਹਿ ਗਏ, "ਜੇ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਕੁਝ ਦੱਸਿਆ ਤਾਂ ਯਾਦ ਰੱਖੀ ।" ਆਸ਼ੂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵੱਲ ਵੇਖੋ ਬਿਨਾਂ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਆਪਣੇ ਰਾਹੇ ਤੁਰਿਆ ਗਿਆ।
ਘਰ ਪੁੱਜ ਕੇ ਵੇਖਿਆ, ਇਲਫਰਡ ਵਾਲੇ ਟੋਨੀ ਦੀ ਮਾਂ ਆਈ ਹੋਈ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਮਾਤਾ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਹਿ ਰਹੀ ਸੀ, "ਵੇਖਿਆ, ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਠੀਕ ਹੋਈ ਨਾ। ਬੜਾ ਸੁਹਣਾ ਸਕੂਲੇ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਤੂੰ ਵੀ ਥੋੜਾ ਬਹੁਤਾ ਕੰਮ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਹੈ।" ਉੱਤਰ ਵਿਚ ਆਸੂ ਦੀ ਮਾਤਾ ਨੇ ਆਖਿਆ, "ਪਹਿਲਾਂ ਪਹਿਲ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਫ਼ਿਕਰ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਇਹਦੇ ਆਉਣ ਦਾ ਵੇਲਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਉਦੋਂ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਕਾਹਲਾ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਜੀ ਕਰਦਾ ਸੀ ਅਗਲਵਾਂਢੀ ਜਾ ਕੇ ਲੈ ਆਵਾਂ। ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਧੀਰਜ ਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਹਨੂੰ ਪੁੱਛਦੀ ਰਹਿੰਨੀ ਆ ਅਤੇ ਇਹ ਇਹੋ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, 'ਮਾਮਾ, ਮੈਂ ਬਿਲਕੁਲ ਠੀਕ ਆਂ। ਬੱਸ ਏਸੇ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਹੌਸਲਾ ਦਿੱਤਾ।" ਕਹਿ ਕੇ ਉਸਨੇ ਆਸੂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਵੱਖੀ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ।
"ਤੇਰਾ ਆਸ਼ੂ ਬੜਾ ਸਾਊ ਆ; ਨਾ ਏਨ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਲੜਨਾ, ਨਾ ਕਿਸੇ ਨੇ ਏਹਨੂੰ ਕੁਝ ਕਹਿਣਾ। ਮੇਰਾ ਟੋਨੀ ਰੋਜ਼ ਦਾ ਇਕ ਉਲ੍ਹਾਮਾ ਲਿਆਉਂਦਾ ਏ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਦੁਖੀ ਪਈ ਆ।"
"ਏਸ ਗੱਲੋਂ ਮੈਂ ਬੜੀ ਸੁਖੀ ਆਂ," ਕਹਿ ਕੇ ਆਸੂ ਦੀ ਮਾਤਾ ਆਪਣੀ ਸਹੇਲੀ ਨੂੰ ਵਿਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਉੱਠ ਖਲੋਤੀ ਅਤੇ ਆਸੂ ਉੱਪਰ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਡਰਦੇ ਡਰਦੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ। 'ਕਿਤੇ ਏਥੇ ਨਾ ਆ ਗਏ ਹੋਣ', ਉਸ ਦਾ ਮਨ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਏਥੇ ਨਹੀਂ ਸਨ ਆਏ ਪਰ ਆਸ਼ੂ ਦਾ ਮਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਡਰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲੈ ਆਇਆ ਸੀ। ਮਾਮਾ ਨੂੰ ਦੱਸਣ ਦਾ ਖਿਆਲ ਆਇਆ ਪਰ ਇਸ ਖਿਆਲ ਦੇ ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਉਸਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਬੈਠਾ ਹੋਇਆ ਡਰ ਉਨ੍ਹਾਂ
