ਘਰ ਵਿਚ ਇਕ ਟੀਨੂੰ ਹੀ ਸੀ ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ ਕੋਈ ਗਿਲਾ ਸ਼ਿਕਵਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਆਸ ਸੀ ਕਿ ਕੁਝ ਚਿਰ ਪਿੱਛੋਂ ਟੀਨੂੰ ਵੀ ਉਸਦੇ ਸਕੂਲ ਜਾਣ ਲੱਗ ਪਵੇਗਾ ਤਾਂ ਉਹ ਇਕ ਤੋਂ ਦੋ ਹੋ ਜਾਣਗੇ। ਟੀਨੂੰ ਦੀ ਹਾਜ਼ਰੀ ਵਿਚ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਕੁਝ ਕਹਿਣੇਂ ਡਰਨਗੇ। ਕੁਝ ਚਿਰ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸਨੂੰ ਵੱਡਾ ਹੋਣ ਦੀ ਕਾਹਲ ਸੀ: ਹੁਣ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਟੀਨੂੰ ਛੇਤੀ ਛੇਤੀ ਵੱਡਾ ਹੋ ਕੇ ਉਸਦਾ ਸਹਾਰਾ ਬਣੇ। ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਦੇ ਘੁੱਪ ਹਨੇਰੇ ਵਿਚ ਟੀਨੂੰ ਉਸ ਲਈ ਆਸ ਦੀ ਮੱਧਮ ਜਿਹੀ ਕਿਰਨ ਸੀ।
ਪਰੰਤੂ ਉਸਦੇ ਚਾਹੁਣ ਨਾਲ ਸਮੇਂ ਦੀ ਤੋਰ ਤੇਜ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਸਕਦੀ। ਉਸਨੂੰ ਵੱਡਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਕਦੀ ਕਦੀ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਟੀਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਹੋਲੀ ਹੌਲੀ ਵੱਡਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਕਦੀ ਕਦੀ ਉਹ ਸੋਚਦਾ, ਮੈਂ ਏਨੀ ਛੇਤੀ ਵੱਡਾ ਕਿਉਂ ਹੋ ਗਿਆ।
ਇਕ ਰਾਤ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਸੁੱਤਾ ਉਹ ਚਾਂਗਰ ਮਾਰ ਕੇ ਜਾਗ ਪਿਆ। ਮਾਂ ਨੇ ਉਸਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣੀ; ਦੌੜ ਕੇ ਉਸਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਗਈ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਕਲਾਵੇ ਵਿਚ ਘੁੱਟ ਲਿਆ। ਉਹ ਪਸੀਨੇ ਵਿਚ ਭਿੱਜਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮਾਂ ਸਹਿਮ ਗਈ। ਉਸਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਲੈ ਗਈ। ਆਸੂ ਦਾ ਪਿਤਾ ਵੀ ਜਾਗ ਪਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, "ਕੀ ਹੋਇਆ ?"
"ਡਰ ਗਿਆ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।"
"ਕਿਉਂ ਬੇਟਾ, ਕੋਈ ਸੁਪਨਾ ਵੇਖਿਆ?"
"ਹਾਂ ਪਾਪਾ।"
ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਲੇਟੇ ਆਗੂ ਨੇ ਦੱਸਿਆ, "ਪਾਪਾ, ਮੈਂ ਸਕੂਲ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸਾਂ। ਗੇਟ ਵਿਚ ਵੜਦੇ ਨੂੰ ਇਕ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਧੱਕਾ ਦੇ ਕੇ ਮੂਧੇ ਮੂੰਹ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ। ਮੇਰਾ ਗੋਡਾ ਛਿੱਲਿਆ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਸਕੂਲ ਦਾ ਹੈੱਡ-ਮਾਸਟਰ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਫ਼ਤਰ ਵਿਚ ਲੈ ਗਿਆ। ਮੇਰੇ ਗੋਡੇ ਉੱਤੇ ਪੱਟੀ ਕੀਤੀ। ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਉਸ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਨਾਂ ਪੁੱਛਿਆ। ਮੈਂ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ, ਗੈਰੀ । ਅਸੈਂਬਲੀ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਹੈੱਡ-ਮਾਸਟਰ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ। ਸਾਰੇ ਸਕੂਲ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਸ ਮੁੰਡੇ, ਗੈਰੀ ਨੇ ਧੱਕਾ ਦੇ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਸੱਟ ਲਾਈ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੂੰ ਦਸ ਬੈਂਡ ਮਾਰੇ ਜਾਣਗੇ। ਬੈਂਡ
