ਇਕ ਅਨੂਠਾ ਆਗਮਨ

ਸਾਡੇ ਵੱਡੇ ਬੇਟੇ ਤੇਜਿੰਦਰ ਨੇ ਇਕ ਵੱਡਾ ਸਾਰਾ ਬਿਜ਼ਨਸ ਖ਼ਰੀਦਿਆ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਬਿਜਨਸ ਦੀ ਰਖਵਾਲੀ ਲਈ ਕੁੱਤਾ ਪਾਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਰਖਵਾਲੀ ਦੇ ਹੋਰ ਵੀ ਕਈ ਤਰੀਕੇ ਅਪਣਾਏ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਫਿਰ ਉਹ ਕੁੱਤਾ ਹੀ ਕਿਉਂ ਪਾਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ? ਇਸ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਦੇ ਉੱਤਰ ਵਿਚ ਇਹ ਆਖਿਆ ਜਾਣਾ ਉੱਚਿਤ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਕੁੱਤਾ ਪਾਲਣ ਦਾ ਸ਼ੌਕ ਵੀ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਮਾਤਾ ਜੀ, ਕੁੱਤਾ ਰੱਖਣ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਸਦੇ ਖਿਲਾਫ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਦਲੀਲਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ, "ਇਹ ਪਿੰਡ ਦਾ ਘਰ ਨਹੀਂ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਵਿਹੜੇ ਅਤੇ ਹਵੇਲੀ ਦੀ ਸਹੂਲਤ ਹੋਵੇ। ਲੰਡਨ ਦੇ ਤੰਗ ਘਰਾਂ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਫਿਰਨ ਤੁਰਨ ਜੋਗੀ ਥਾਂ ਨਹੀਂ। ਆਪੋ ਵਿਚ ਟੱਕਰਾ ਲੱਗਦੀਆਂ ਹਨ। ਏਥੇ ਕੁੱਤੇ ਰੱਖਣੇ ਜੋ ਪਾਗਲਪਨ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੂਰਖਤਾ ਜ਼ਰੂਰ ਹੈ। ਘਰ ਵਿਚ ਕੁੱਤਾ ਲਿਆ ਕੇ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਲਈ ਮੁਸੀਬਤ ਖੜੀ ਕਰ ਦੇਵੇਗਾ। ਮੈਂ ਪਿੰਡ ਕੁੱਤੇ ਪਾਲਦੀ ਰਹੀ ਹਾਂ। ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤੀ ਸਾਂਤ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਉਦੋਂ ਰਾਖੀ ਲਈ ਲੋੜ ਵੀ ਸੀ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇਨ੍ਹਾਂ ਕੰਮਾਂ ਲਈ ਵਕਤ ਵੀ ਸੀ। ਹੁਣ ਨਾ ਲੋੜ ਹੈ, ਨਾ ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਪਸ਼ੂਆਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਹੈ  ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਸਮਾਂ ਹੈ। ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਇਹ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸ ਅਲਸੇਸ਼ਨ 'ਪ੍ਰਿਟੀ' ਦੀ ਮੌਤ ਦਾ ਸਦਮਾ ਅਜੇ ਤਕ ਨਹੀਂ ਭੁਲਾ ਸਕੀ। ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਖਰੀ ਚੋਰ ਉਸਨੇ ਘਰੋਂ ਜਾਣ ਲੱਗਿਆਂ ਮੁੜ ਕੇ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ ਸੀ, ਅੱਜ ਤਕ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਮੇਰੀ ਯਾਦ ਵਿਚ ਉੱਕਰੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਰੇਲ ਗੱਡੀ ਦੇ ਪਹੀਆਂ ਨੇ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਟੁਕੜੇ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਸਨ ਉਸਦੇ। ਮੈਨੂੰ ਇਕ ਇਕ ਕਰ ਕੇ ਚੁਗਣੇ ਪਏ ਸਨ। ਨਾਨਾ, ਮੈਂ ਮੁੜ ਇਸ ਇਮਤਿਹਾਨ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਪੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ।"

ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਇਮਤਿਹਾਨ ਵਿਚ ਪੈਣਾ ਪੈ ਗਿਆ। ਆਪਣੀ ਮਾਤਾ ਦੇ ਵਿਰੋਧ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਾ ਕਰਦਿਆਂ ਹੋਇਆ, ਤੇਜਿੰਦਰ, ਜਾਰਾ ਨਾਂ ਦੀ ਅਲਸੇਸ਼ਨ ਨੂੰ ਘਰ ਲੈ ਆਇਆ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਜ਼ਾਰਾ ਦੀ ਉਮਰ ਸੱਤ ਮਹੀਨੇ ਸੀ।

ਤੇਜਿੰਦਰ ਨੇ ਜ਼ਾਰਾ ਨੂੰ ਸਿਲਾ ਨਾਂ ਦੀ ਇਕ ਅੰਗਰੇਜ਼ ਔਰਤ ਕੋਲੋਂ ਮਰੀਦਿਆ ਸੀ। ਸੱਤ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੀ ਜਾਰਾ ਸਿਲਾ ਲਈ ਖ਼ਤਰਾ ਅਤੇ ਚਿੰਤਾ ਬਣ ਗਈ ਸੀ। ਸਿਲਾ ਗਰਭਵਤੀ ਸੀ ਅਤੇ ਜ਼ਾਰਾ ਤਕੜੀ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਚੰਚਲ ਵੀ ਸੀ। ਸਿਲਾ ਲਈ ਜ਼ਾਰਾ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਰੱਖਣਾ ਔਖਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਹ ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਗਲ ਪਈ ਰੱਸੀ ਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਝਟਕਾ ਦੇ ਕੇ ਸਿਲਾ ਨੂੰ ਡੇਗ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਸਿਲਾ ਦੀ ਹਾਲਤ ਦਾ ਗਿਆਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸਿਲਾ ਜ਼ਾਰਾ ਨੂੰ ਏਨਾ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਵੀ ਨਵੇਂ