ਅਗਲੇ ਸਨਿਚਰਵਾਰ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਭੇਜਿੰਦਰ ਘਰ ਆਇਆ, ਉਸਦੇ ਮਾਤਾ ਜੀ ਰਸੋਈ ਦੇ ਕੰਮ ਵਿਚ ਰੁੱਝੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਉਸ ਕੋਲੋਂ ਆਪਣੀ ਹੈਰਾਨੀ ਸਾਂਡੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾ ਰਹੀ। ਬੋਲਿਆ, "ਪਾਪਾ, ਤੁਸਾਂ ਵੇਖਿਆ ਸੀ ਨਾ ਜ਼ਾਰਾ ਨੂੰ ਉਸ ਦਿਨ।"

"ਹਾਂ ਵੇਖਿਆ ਸੀ। ਕੀ ਹੋਇਆ ?"

"ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਅੱਜ ਓਥੇ ਹੁੰਦੇ, ਪਾਪਾ। ਆਉ ਬਾਹਰ ਗੱਡੀ ਵਿਚ ਬੈਠ ਕੇ ਦੱਸਦਾ ਹਾਂ। ਮਾਮਾ ਨੇ ਸੁਣ ਲਿਆ ਤਾਂ...।

ਅਸੀਂ ਗੱਡੀ ਵਿਚ ਜਾ ਬੈਠੇ। ਤੇਜਿੰਦਰ ਨੇ ਦੱਸਿਆ, "ਅੱਜ ਜ਼ਾਰਾ ਨੇ ਸਿਲਾ ਦੀ ਇਕ ਨਹੀਂ ਮੰਨੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਧੂਹ ਕੇ ਸਟੋਰ ਵਿਚ ਲੈ ਆਈ। ਵਿਚਾਰੀ ਸਿਲਾ ਡਿੱਗਦੀ हिंगरी घची। ट्रर मिपी...."

"ਬੇਟਾ, ਇਸ ਵਿਚ ਏਨੀ ਅਚੰਭੇ ਵਾਲੀ ਕਿਹੜੀ ਗੱਲ ਹੈ ?"

"ਤੁਸੀਂ ਸੁਣੇ ਤਾਂ ਸਹੀ। ਜ਼ਾਰਾ ਸਿੱਧੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆ ਗਈ। ਸਿਲਾ ਕੁਝ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਲੱਗਦੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਆਖਿਆ ਕਿ ਉਹ ਚਿੰਤਾ ਨਾ ਕਰੇ ਅਤੇ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਸ਼ਾਪਿੰਗ ਕਰ ਲਵੇ । ਮੈਂ ਜ਼ਾਰਾ ਦਾ ਖ਼ਿਆਲ ਰੱਖਾਂਗਾ। ਜਾਰਾ ਨੇ ਮੁੜ ਉਹੋ ਕੰਮ ਫੜ ਲਿਆ। ਹੋਰ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਤੁਰੀ ਵਿਰੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਉਸਦੀ ਰੱਸੀ ਫੜੀ ਮੈਂ ਵੀ ਨਾਲ ਨਾਲ ਤੁਰਿਆ ਫਿਰਾਂ। ਇਉਂ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਸਾਪਿੰਗ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਉਸਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਮੰਟੇਨ ਦੀ ਇਸ ਗੱਲ ਵਿਚ ਕਾਫ਼ੀ ਵਜ਼ਨ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਪੈਂਟ ਨਾਲ ਖੇਡ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਉਦੋਂ ਇਹ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡਾ ਪੈਂਟ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣਾ ਪੈਂਟ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਾਡਾ ਮਾਲਕ ਸਮਝ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਤੁਰਿਆਂ ਜਾਂਦਿਆਂ ਸਵੀਟਸ ਦੇ ਕਾਊਂਟਰ ਤੋਂ ਇਕ ਟਾਫ਼ੀ ਚੁੱਕ ਕੇ ਮੈਂ ਜ਼ਾਰਾ ਨੂੰ ਦੇਣੀ ਚਾਹੀ। ਉਸਨੇ ਟਾਫੀ ਨੂੰ ਸੁੰਘਿਆ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਅੱਗੇ ਅੱਗੇ ਹੋ ਤੁਰੀ। ਸਿਲਾ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਜਾ ਖੜੋਤੀ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਵੱਲ ਵੇਖਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਉਸਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, "ਕੀ ਗੱਲ ਹੈ, ਜ਼ਾਰਾ ?" ਤਾਂ ਉਸ (ਜਾਰਾ) ਨੇ ਮੇਰੇ ਟਾਫ਼ੀ ਵਾਲੇ ਹੱਥ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਲਾਇਆ। ਸਿਲਾ ਨੇ ਆਖਿਆ, "ਕੋਈ ਹਰਜ ਨਹੀਂ।" ਚਾਰਾ ਨੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਟਾਫੀ ਲੈ ਕੇ ਖਾ ਲਈ। ਪਾਪਾ, ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਿਆ। ਕੁਝ ਹੋਰ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਵੀ ਇਹ ਸਭ ਵੇਖਿਆ ਅਤੇ ਆਖਿਆ, 'ਕਮਾਲ ਹੈ'। ਅੱਜ ਸਿਲਾ ਨੇ ਸਾਡੇ ਸਟੋਰ ਦੀ ਵਿੰਡੋ ਵਿਚ ਜ਼ਾਰਾ ਦੀ ਵਿਕਰੀ ਦੀ ਸੂਚਨਾ ਦਾ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰ ਵੀ ਲਗਾਇਆ ਹੈ, ਪਾਪਾ। ਉਹ ਜ਼ਾਰਾ ਨੂੰ ਵੇਚਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਲੋੜ ਵੀ ਹੈ ਅਤੇ ਜ਼ਾਰਾ ਮੈਨੂੰ ਪਸੰਦ ਵੀ ਹੈ; ਪਰ ਮਾਮਾ ਨੂੰ ਕੋਣ ਸਮਝਾਵੇ ਤੁਸੀਂ ਆਖੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ।"

"ਕੀ ਆਖਾ?"

"ਕਿ ਉਹ ਇਸ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਗੱਲ ਲਈ ਜ਼ਿਦ ਨਾ ਕਰਨ।"

"ਉਹ ਤੈਨੂੰ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਗੱਲ ਲਈ ਜਿਦ ਨਾ ਕਰਨ ਨੂੰ ਕਹਿਣਗੇ।"

"ਮੇਰੇ ਲਈ ਇਹ ਗੱਲ ਨਿੱਕੀ ਨਹੀਂ, ਪਾਪਾ।"

"ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਨਿੱਕੀ ਕਿਉਂ ਹੈ ?"