"ਕਿੰਨਾ ਸੋਹਣਾ ? ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਜਦੋਂ ਇਸਦੀ ਮਾਤਾ ਦਿਲ ਦੇ ਦੌਰੇ ਨਾਲ ਮਰ ਗਈ ਸੀ ਤਾਂ ਇਸਨੇ ਦੋ ਹਫ਼ਤੇ ਦੀ ਛੁੱਟੀ ਲਈ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਸੋਗ ਦੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਆਪਣੀ ਇਹ ਡਿਊਟੀ ਨਿਭਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਬਿਲਾਨਾਗਾ।"
ਕਿੰਨੀ ਕੋਮਲਤਾ, ਕਿੰਨੀ ਸੁਹਿਰਦਤਾ, ਕਿੰਨੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਦੇ ਨੇੜ ਵਿਚ ਵੱਸਦਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਮੈਂ! ਕਿੰਨਾ ਅਭਿੱਜ ਅਤੇ ਅਣਜਾਣ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਮੈਂ ਇਸ ਸਭ ਕਾਸੇ ਤੋਂ। ਆਪਣੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਦੇ ਦੋਸ਼ ਅਤੇ ਸੂਝ ਦੇ ਪੋਤਲੇਪਣ ਉੱਤੇ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸ਼ਰਮ ਆਈ। ਹੁਣ ਬਿੱਲ ਮੇਰੇ ਲਈ ਵੱਖਰੀ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦਾ ਮਨੁੱਖ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੀ ਭਣੇਵੀ, ਪਰਮਿੰਦਰ ਦੀ ਚਿੱਠੀ ਮਿਲੀ: ਲਿਖਿਆ ਸੀ :
ਦਿੱਲੀ
ਪਿਆਰੇ ਮਾਮਾ ਜੀ,
ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ! ਅਸੀਂ ਰਾਜ਼ੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹਾਂ; ਆਸ ਹੈ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਰਾਜ਼ੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹੋਵੇਗੇ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਕ ਕੰਮ ਸੌਂਪਣ ਲੱਗੀ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਭਰੋਸਾ ਹੋ ਤੁਸੀਂ ਜ਼ਰੂਰ ਕਰੋਗੇ। ਆਖ਼ਰ ਮਾਮੂ ਕਿਸ ਕੇ ਹੈ।
ਮੇਰੀ ਇਕ ਸਹੇਲੀ ਹੈ ਕੁਸੁਮ। 'ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਨਾਂ ਦੀ ਹੀ ਕੁਸੁਮ ਨਹੀਂ", ਇਸ ਸੱਚ ਨੂੰ ਤੁਸੀਂ, ਉਸਨੂੰ ਵੇਖਦਿਆਂ ਸਾਰ, ਪਰਵਾਨਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹੋ ਜਾਉਗੇ। ਤਾਂ ਵੀ ਉਸ ਨਾਲ ਕੋਈ ਸ਼ਰਤ-ਵਰਤ ਨਾ ਲਗਾ ਬੈਠਣਾ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਦਤ ਹੈ ਨਾ, ਇਸ ਲਈ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦੇ ਰਹੀ ਹਾਂ। ਉਹ ਦਿੱਲੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੀ ਨੰਬਰ ਵਨ ਐਥਲੀਟ ਰਹਿ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਮੇਰੀ ਸਹੇਲੀ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਸੁਘੜ, ਸੁਸ਼ੀਲ ਤਾਂ ਹੋਵੇਗੀ ਹੀ। ਪਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਖ਼ੁਸ਼ਕਿਸਮਤ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਦਿਨ ਤੁਹਾਡੇ ਨੇੜ ਵਿਚ ਗੁਜ਼ਾਰਨ ਦਾ ਸੁ-ਅਵਸਰ ਮਿਲ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਕੁਸੁਮ ਦੇ ਪਿਤਾ ਦਾ ਇਕ ਦੋਸਤ ਤੁਹਾਡੇ ਲਾਗੈ ਹੀ, ਈਸਟ ਹੈਮ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਮਿੱਤਰ ਦੇ ਲਾਗਲੇ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਵਸਨੀਕ ਸਨ ਅਤੇ ਦਸਵੀਂ ਜਮਾਤ ਤਕ ਹਮ-ਜਮਾਤੀ ਰਹੇ ਹਨ। ਉਹ ਮਿੱਤਰ ਭਾਰਤ ਆਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਦੋਹਾਂ ਮਿੱਤਰਾਂ ਨੇ ਸਲਾਹ ਕਰ ਕੇ ਕੁਸੁਮ ਦਾ ਵਿਆਹ ਵਲੈਤ ਵੱਸਦੇ ਮਿੱਤਰ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲ ਕਰਨ ਦਾ ਫ਼ੈਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ। ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਹੈ। ਕੁਸੁਮ ਨੂੰ ਐਂਟਰੀ ਵੀ ਮਿਲ ਗਈ ਹੈ। ਇਕ ਅੜਚਣ ਹੈ। ਉਹ ਇਹ ਕਿ ਕੁਸਮ ਦਾ ਕੋਈ ਵੀ ਸੰਬੰਧੀ ਵਲੈਤ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਵੱਸਦਾ। ਕੁਸੁਮ ਦੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਇਹ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਕਿ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਹ ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਰਹੇ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਕੁਸੂਮ ਨੂੰ ਏਅਰਪੋਰਟ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਲੈ ਜਾਉ ਅਤੇ ਵਿਆਹ ਹੋਣ ਤਕ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਰੱਖੋ। ਕੁਸੂਮ ਦਾ ਕੰਨਿਆਦਾਨ ਤੁਸੀਂ ਕਰੋ ਅਤੇ ਡੋਲੀ ਤੁਹਾਡੇ ਘਰੋ, ਨਹੀਂ ਨਹੀਂ, ਮੇਰੇ ਮਾਮਾ ਜੀ ਦੇ ਘਰ ਵਿਦਾ ਹੋਵੇ।
ਬੋਲੋ ਮਨਜ਼ੂਰ ?
