ਸਾਰੇ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਸੁੰਦਰਤਾ

ਆਪਣੇ ਦਫ਼ਤਰ ਵਿਚ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਇਕੋ ਇਕ ਭਾਰਤੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਹਾਂ ਮੈਂ; ਅਤੇ ਇਸ ਗੱਲ ਦੇ ਕੁਝ ਇਕ ਲਾਭ ਵੀ ਹਨ। ਪਹਿਲਾ ਇਹ ਕਿ ਇਕੱਲੀ ਅਤੇ ਵੱਖਰੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਦਫਤਰ ਦੀ ਸਿਆਸਤ ਤੋਂ ਪਰ ਹਾਂ ਅਤੇ ਇਹ ਮੰਨਿਆ ਵੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਪਰੇ ਹਾਂ। ਦੂਜਾ ਇਹ ਕਿ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਮੌਕਿਆ ਉੱਤੇ ਮੈਂ, ਸਾੜ੍ਹੀ ਜਾਂ ਸੂਟ ਪਹਿਨ ਕੇ ਜਾਂਦੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਬਾਕੀ ਸਟਾਫ਼ ਮੈਂਬਰਾਂ ਨਾਲੋਂ ਨਿਵੇਕਲੀ ਦਿੱਸਦੀ ਹਾਂ ਅਤੇ ਹਰ ਪਾਰਟੀ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਨਿਵੇਕਲੀ ਥਾਰੇ ਬਿਠਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਿਛਲੇਰੇ ਸਾਲ ਜਦੋਂ ਵਲੈਤ ਦਾ ਐਗ੍ਰੀਕਲਚਰ ਮਨਿਸਟਰ ਸਾਡੀ ਲਿਬਾਰਟਰੀ ਨੂੰ ਵਿਜ਼ਿਟ ਕਰਨ ਆਇਆ ਸੀ, ਉਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਫੁੱਲਾਂ ਦਾ ਗੁਲਦਸਤਾ ਦੇ ਕੇ ਉਸਦਾ ਸੁਆਗਤ ਕਰਨ ਦਾ ਕੰਮ ਮੈਨੂੰ ਸੌਂਪਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਵਧੀਆ ਸਾਡੀ ਪਹਿਨ ਕੇ ਆਉਣ ਦੀ ਸਲਾਹ ਵੀ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਨਿਰੀ ਸਲਾਹ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਦਫ਼ਤਰ ਦੇ ਮੈਨੇਜਰ ਨੇ ਮੇਰੀਆਂ ਸਾਡੀਆਂ ਮੰਗਵਾ ਕੇ ਵੇਖੀਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਵੇਖਣ ਪਿੱਛੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਸਾੜ੍ਹੀ ਉਸ ਮੌਕੇ ਲਈ ਚੁਣੀ ਸੀ।

ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਵਾਲਾ ਉਚੇਚਾ ਧਿਆਨ ਮੇਰੇ ਲਈ ਉਤਸ਼ਾਹ ਦਾ ਸਰੋਤ ਬਣਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਵਿਚ ਲੋੜ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਦਿਲਚਸਪੀ ਲੈਂਦੀ ਸਾਂ। ਮੇਰੇ ਦਫ਼ਤਰ ਵਿਚ ਰੱਖਿਆ ਹੋਇਆ ਤਾਜ ਦਾ ਮਾਡਲ, ਕਮਰੇ ਦੀ ਕੰਧ ਉੱਤੇ ਲਟਕਦੀ ਸ੍ਵਰਣ ਮੰਦਿਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਦੀ ਤਸਵੀਰ, ਮੋਚ ਉੱਤੇ ਪਿਆ ਹੋਇਆ ਮਹਾਤਮਾ ਬੁੱਧ ਦਾ ਬਸਟ, ਮੈਟਲ ਪੀਸ ਉੱਤੇ ਪਏ ਸੰਗਮਰਮਰ ਦੇ ਦੇ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਹਾਥੀਆਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਮਹਾਤਮਾ ਗਾਂਧੀ ਦੀ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਮੂਰਤੀ ਮੇਰੇ ਸੁਆਦਾਂ ਦੀ ਸੂਖਮਤਾ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ ਵਿਸ਼ਾਲਤਾ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀਕ ਮੰਨੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਸਟਾਫ਼ ਦੇ ਸਾਰੇ ਮੈਂਬਰ ਮੈਨੂੰ ਸੂਝ-ਬੂਝ ਅਤੇ ਵਾਕਫ਼ੀਅਤ ਵਾਲੀ ਭਾਰਤੀ ਮਹਿਲਾ ਮੰਨਦੇ ਸਨ।

ਇਕ ਦਿਨ ਅਚਾਨਕ ਮੈਨੂੰ ਜਾਪਿਆ ਜਿਵੇਂ ਮੇਰਾ ਇਹ ਸਰੂਪ ਮੇਰੇ ਸਹਿਕਾਰੀਆਂ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿਚ ਤਿੜਕਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਹੈ।

ਹੋਇਆ ਇਹ ਕਿ ਸਾਡਾ ਮੈਨੇਜਰ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਗਰਮੀਆਂ ਦੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਵਿਚ, ਆਪਣੀ ਲੜਕੀ ਸਮੇਤ ਛੇ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਲਈ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਗਏ। ਇਹ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਵਲੈਤੀ ਪਰਿਵਾਰ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਦਾ ਲੰਮਾ ਟੂਰ ਲਾ ਕੇ ਆਇਆ। ਕਈ ਪੁਰਾਤਨ ਮੰਦਿਰਾਂ ਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸੰਖੇਪ ਇਤਿਹਾਸਕ ਵਿਵਰਣ ਵੀ ਲਿਖ ਲਿਆਇਆ। ਜਿਸ ਜਿਸ ਮੰਦਿਰ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਉਹ ਗਏ, ਉਥੋਂ ਦੀਆਂ ਉਚੇਚੀਆਂ ਸੁਗਾਤਾਂ ਵੀ ਖਰੀਦਦੇ ਰਹੇ। ਸਟਾਫ਼ ਦੇ ਹਰ ਮੈਂਬਰ ਲਈ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਲਿਆਂਦਾ ਉਨ੍ਹਾਂ