ਅਤੇ ਇਸ ਢੋਲ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਡੱਗਾ ਭੂਪੀ ਦੇ ਨਾਨਕੇ ਘਰ ਲੱਗਾ । ਭੂਪੀ (ਭੁਪਿੰਦਰ) ਦੇ ਮਾਮਾ ਜੀ ਫਗਵਾੜੇ ਮਿੱਲ ਵਿਚ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨੂੰਹ-ਪੁੱਤ ਦੋਵੇ ਇਕੋ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਉਣ ਦੀ ਸੂਚਨਾ ਅਸੀਂ ਨਹੀਂ ਸਾਂ ਦੇ ਸਕੇ; ਟੈਲੀਫੋਨ ਦੀ ਸੁਵਿਧਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਡਾਕ ਰਾਹੀਂ ਸੂਚਨਾ ਦੇਣ ਜੰਗਾ ਸਮਾਂ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਦਿਨੇ ਗਿਆਰਾਂ ਕੁ ਵਜੇ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਓਥੇ ਪੁੱਜੇ, ਭੂਪੀ ਦੇ ਮਾਮਾ ਜੀ, ਭਰਾ ਅਤੇ ਭਰਜਾਈ ਘਰੋਂ' ਜਾ ਚੁੱਕੇ ਸਨ। ਕੂਪੀ ਦੀ ਮਾਮੀ ਜੀ ਆਪਣੇ ਤਿੰਨ ਕੁ ਸਾਲ ਦੇ ਪੋਤੇ ਨੂੰ ਪੱਖੀ ਝੱਲ ਕੇ ਸੁਆ ਰਹੇ ਸਨ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸਾਡੇ ਮੋਟਰ-ਸਾਈਕਲ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨਾਲ ਜਾਂ ਸਾਡੇ ਲਈ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਣ ਆ ਜਾਣ ਉੱਤੇ ਮਾਮੀ ਜੀ ਦੁਆਰਾ ਝੱਲੀ ਜਾ ਰਹੀ ਪੱਖੀ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਣ ਨਾਲ, ਮੱਖੀਆਂ ਦੇ ਭਰਪੂਰ ਹਮਲੇ ਕਾਰਨ ਬੱਚਾ ਅੱਖਾਂ, ਨੱਕ, ਮੂੰਹ ਮਲਦਾ ਅਤੇ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਰੋਂਦਾ ਹੋਇਆ ਜਾਗ ਪਿਆ। ਮੋਟਰ-ਸਾਈਕਲ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਖਲ੍ਹਾਰ ਕੇ ਅਸੀਂ ਮਾਮੀ ਜੀ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਪਿੱਛੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਦਾਖ਼ਲ ਹੋਏ। ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਮੱਖੀਆਂ ਦੇ ਕਬਜ਼ੇ ਵਿਚੋਂ ਛੁਡਾ ਕੇ ਚੁੱਪ ਕਰਾਉਣ ਦਾ ਜਤਨ ਕਰਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਮਾਮੀ ਜੀ ਨੇਸਾਡੀ ਸੁਖ-ਸਾਂਦ ਪੁੱਛਣੀ ਚਾਹੀ। ਅਸੀਂ ਵੀ ਦੱਸਣ ਵਿਚ ਕੋਈ ਹਰਜ ਨਹੀਂ ਸਾਂ ਸਮਝਦੇ ਪਰ ਬੱਚਾ ਆਪਣਾ ਦੁਖ ਦੱਸਣ ਲਈ ਕਾਹਲਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕੋਈ ਪੇਸ਼ ਨਾ ਜਾਣ ਦਿੱਤੀ । ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਾਮਾ-ਪਾਪਾ ਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਮਾਰਦਾ ਹੋਇਆ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਰੋਈ ਗਿਆ ਅਤੇ ਮਾਮੀ ਜੀ ਉਸਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਾਉਣ ਦਾ ਜਤਨ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਸਾਡੀ ਰਾਜ਼ੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਪੁੱਛਦੇ ਰਹੇ। ਬੱਚੇ ਦੇ ਰੋਣ-ਰੌਲੇ ਕਾਰਣ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਅੱਧ-ਪਚੱਧੀਆਂ ਸੁਣਦੀਆਂ ਸਨ। 'ਕਦੇ ਆਏ ਸੀ ?' ਵਿਚੋਂ ਕੇਵਲ 'ਕਦੋਂ' ਸੁਣ ਕੇ ਭੂਪੀ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਸੁਆਲ ਸਮਝੇ ਪੈ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ 'ਬੀਬੀ' ਅਤੇ 'ਭਾਈਆ' ਦੋ ਸ਼ਬਦ ਸੁਣਨ ਵਿਚ ਆ ਜਾਣ ਉੱਤੇ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਕਿ ਉਹ ਸਾਡੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦੀ ਸੁਖ-ਸਾਂਦ ਪੁੱਛ ਰਹੇ ਹਨ।
ਸੁਖ-ਸਾਂਦ ਪੁੱਛੀ ਜਾਣ ਤਕ ਮਾਮੀ ਜੀ ਨੇ ਬੋਤਲ ਵਿਚ ਦੁੱਧ ਪਾ ਕੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਿਆ। ਬੱਚੇ ਦੇ ਚੁੱਪ ਕਰ ਜਾਣ ਉੱਤੇ, ਕਦੋਂ ਆਏ ਸੀ ? ਕੀ ਹਾਲ ਹੈ ? ਬੀਬੀ-ਭਾਈਏ ਨੂੰ ਨਾਲ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਲਿਆਏ ? ਕਿੰਨੇ ਚਿਰ ਲਈ ਆਏ ਹੋ ? ਕਦੋਂ ਜਾਣਾ ਹੈ ?' ਦੀ ਸਾਰੀ ਮੁਹਾਰਨੀ ਇਕ ਵੇਰ ਫਿਰ ਦੁਹਰਾਈ ਗਈ। ਚਾਹ ਜਾਂ ਰੋਟੀ ਦੀ ਅਜੇ ਸਾਨੂੰ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਠੰਢਾ ਪਾਣੀ ਪੀ ਕੇ ਅਸੀਂ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਹੈ ਗਏ ਪਰ ਮਾਮੀ ਜੀ ਦੀ ਤਸੱਲੀ ਨਾ ਹੋਈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਦੋ ਤਿੰਨ ਵੇਰ ਚਾਹ ਜਾਂ ਰੋਟੀ ਲਈ
