ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਗਰਮੀ ਸੀ, ਬਿਜਲੀ ਬੰਦ ਸੀ; ਮਾਮੀ ਜੀ ਕੋਲ ਕਰਨ ਲਈ ਬਹੁਤੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਜੇ ਹੁੰਦੀਆਂ ਤਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਨਹੀਂ ਸਨ ਜਾ ਸਕਣੀਆਂ। ਕਿਉਂਜ ਬੱਚੇ ਦੇ ਮੁੜ ਜਾਗ ਪੈਣ ਅਤੇ ਰੋਣ ਦਾ ਡਰ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਸੋਫੇ ਉੱਤੇ ਬੈਠੇ, ਆਪਣੇ ਮੂੰਹਾਂ ਤੋਂ ਮੱਖੀਆਂ ਉਡਾਉਣ ਵਿਚ ਰੁੱਝੇ, ਕਦੀ ਕੰਧਾਂ ਵੱਲ ਵੇਖਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ ਸਾਂ, ਕਦੀ ਛੱਤ ਵੱਲ ਅਤੇ ਕਦੀ ਇਕ ਦੂਜੇ ਵੱਲ। ਮੈਂ ਅੰਦਰੇ ਅੰਦਰ ਕੁੜ੍ਹ ਰਹੀ ਸਾਂ: ਕੀ ਸੋਚ ਕੇ ਆਏ ਸਾਂ, ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ।
ਤਿੰਨ ਕੁ ਵਜੇ ਮਾਮੀ ਜੀ ਰਾਤ ਦੀ ਰੋਟੀ ਦਾ ਆਹਰ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ। ਉਸ ਵੇਲੇ ਬੱਚਾ ਵੀ ਜਾਗ ਪਿਆ; ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਸਦੀ ਨੀਂਦ ਪੂਰੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਜਾਂ ਭੂਪੀ ਦੇ ਪੱਖੀ ਝੱਲਣ ਵਿਚ ਅਵੇਸਲਾ ਹੋ ਜਾਣ ਕਰ ਕੇ ਮੱਖੀਆਂ ਦਾ ਜ਼ੋਰ ਪੈ ਗਿਆ ਸੀ। ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਵੇ ਮਾਮੀ ਜੀ ਕਿਚਨ ਵਿਚ ਰੁੱਤੇ ਹੋਏ ਸਨ ਅਤੇ ਬੱਚੇ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਕਰਨੀ ਸਾਡਾ ਇਖ਼ਲਾਕੀ ਫਰਜ਼ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ। ਬੱਚੇ ਦੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦੇ ਆਉਣ ਤਕ ਅਸੀਂ ਇਹ ਵਰਜ਼ ਨਿਭਾਉਂਦੇ ਰਹੇ। ਪੰਜ ਕੁ ਵਜੇ ਸਕੂਟਰ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਬੱਚਾ 'ਮੰਮੀ ਮੰਮੀ' ਕਰਦਾ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਭੂਪੀ ਦਾ ਭਰਾ ਅਤੇ ਭਰਜਾਈ ਆ ਗਏ। ਮੁੜ ਉਹੋ ਮੁਹਾਰਨੀ-ਕੀ ਹਾਲ ? ਕਦੋਂ ਆਏ ? ਕਿੰਨੀ ਛੁੱਟੀ ? ਕਦੋਂ ਜਾਣਾ ? ਦੱਸਿਆ ਕਿਉਂ ਨਾ ? ਅਸੀਂ ਛੁੱਟੀ ਲੈ ਲੈਂਦੇ। ਸਕੂਲ ਦੇ ਵਜੇ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਐਵੇਂ ਧੁੱਪ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਦਫ਼ਤਰ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਰਹੇ। ਜੇ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਤੁਸੀਂ ਆਏ ਹੋ ਤਾਂ ਛੇਤੀ ਆ ਜਾਂਦੇ।
ਡੇਢ ਕੁ ਘੰਟੇ ਪਿੱਛੋਂ ਮਾਮਾ ਜੀ ਆ ਗਏ। ਮੁੜ ਉਹੋ ਸੁਆਲ ਅਤੇ ਉਹੋ ਜੁਆਸ਼। ਰੋਣੀ ਖਾਧੀ, ਸੋ ਗਏ। ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਮਾਮਾ ਜੀ, ਭਾਅ ਜੀ ਅਤੇ ਭਾਬੀ ਜੀ ਸਾਡੇ ਸੁੱਤਿਆ ਸੁੱਤਿਆਂ ਹੀ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਕੰਮੀਂ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਏ। ਅੱਖਾਂ ਮਲਦਿਆਂ ਬਿਸਤਰੇ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲ ਕੇ ਭੂਪੀ ਨੇ ਆਖਿਆ, "ਮਾਮਾ ਜੀ, ਅੱਜ ਅਸਾਂ ਚਲੇ ਜਾਣਾ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਬੜੇ ਦਾਅਵੇ ਨਾਲ ਘੁਰ ਕੇ ਕਿਹਾ, "ਚੁੱਪ ਕਰ ਕੇ ਬੈਠਾ ਰਹਿ, ਕੱਲ ਆਇਆ, ਅੱਜ ਚਲੇ ਜਾਣਾ ਹੈ। ਬੱਸ ਏਨਾ ਹੀ ਮੇਲ ਸੀ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ?"
"ਮਾਮਾ ਜੀ, ਮਜਬੂਰੀ ਹੈ, ਕੁਆ ਜੀ ਵੱਲ, ਫੇਰ ਮਾਸੀਆਂ ਵੱਲ ਵੀ ਜਾਣਾ ਹੈ; ਅਨੀਤਾ ਦੇ ਪਿੰਡ ਵੀ ਨਹੀਂ ਗਏ ਅਜੇ।"
“ਹੱਛਾ, ਕੱਲ ਕਰਾਂਗੇ ਸਾਰੀ ਗੱਲ," ਕਹਿ ਕੇ ਉਹ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲ ਗਏ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਅਸੀਂ ਨ੍ਹਾ ਧੋ ਕੇ ਨਾਸ਼ਤਾ ਕਰ ਕੇ ਸੋਚੀਂ ਪੈ ਗਏ ਕਿ ਪੰਜ ਪਹਾੜ ਦਿਨ ਕਿੰਜ ਬਿਤਾਇਆ ਜਾਵੇਗਾ। ਸੋਚ ਹੀ ਰਹੇ ਸਾਂ ਕਿ ਦੋ ਗੁਆਂਢਣਾਂ ਨੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਮਾਮੀ ਜੀ ਨੂੰ ਵਧਾਈ ਦਿੱਤੀ, "ਭੈਣੇ ਵਧਾਇਓਂ, ਸੁਖ ਨਾਲ ਦੋਹਤਵਾਨ ਆਇਆ ਹੈ।" ਵਧਾਈ ਦੇਣ ਪਿੱਛੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਵੀ ਸਾਡੀ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਦੀ ਸੁਖ-ਸਾਂਦ ਪੁੱਛੀ ਅਤੇ ਨਾਲ ਇਹ ਵੀ ਕਿ ਕਦੇ ਆਏ ਸਾਂ ਅਤੇ ਕਦੋਂ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਇਹ ਪੁੱਛਦਿਆਂ
