ਮਾਮੀ ਜੀ ਰਾਤ ਦੀ ਰੋਟੀ ਦੇ ਆਹਰ ਵਿਚ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਸਨ, ਭੂਪੀ ਬੱਚੇ ਨਾਲ ਖੇਡੇ ਪਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਮੈਂ ਜੈਪੁਰ, ਜੋਧਪੁਰ ਅਤੇ ਜੈਸਲਮੇਰ ਦੀਆਂ ਇਮਾਰਤਾਂ ਦੀ ਯਾਦ ਭੁਲਾਉਣ ਦਾ ਜਤਨ ਕਰ ਰਹੀ ਸਾਂ। ਜਦੋਂ ਮਾਮਾ ਜੀ, ਭਾਅ ਜੀ ਅਤੇ ਭਰਜਾਈ ਜੀ ਘਰ ਆਏ, ਮਾਮਾ ਜੀ ਕੋਲ ਪਲਾਸਟਿਕ ਦਾ ਥੈਲਾ ਸੀ, ਜਿਹੜਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਵਧਾਨੀ ਨਾਲ ਮਾਮੀ ਜੀ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕੀਤਾ। ਅਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਇਹੋ ਪੱਕੀਆਂ ਪਕਾਉਂਦੇ ਰਹੇ ਸਾਂ ਕਿ ਕੱਲ ਜ਼ਰੂਰ ਹੀ ਇਥੋਂ ਚਲੇ ਜਾਣਾ ਹੈ। ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਇਕ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਹੱਥ ਉੱਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖ ਕੇ ਬੈਠਣ ਅਤੇ ਹਰ ਮਿੰਟ ਵਿਚ ਦੋ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਮੁੱਖੀਆਂ ਨੂੰ ਦੁਰਕਾਰਨ ਫਿਟਕਾਰਨ ਦੇ ਨਿਕੰਮੇਪਨ ਤੋਂ ਮੈਂ ਰੰਗ ਆ ਗਈ ਸਾਂ ।ਅਗਲਾ ਦਿਨ ਹੋਇਆ। ਉਹ ਤਿੰਨੇ ਸਦਾ ਵਾਂਗ ਆਪਣੇ ਕੰਮੀ ਕਾਰੀ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਏ। चुभी हे ਕਿਹਾ, “ਮਾਮਾ ਜੀ, ਅੱਜ ਅਸਾਂ ਜ਼ਰੂਰ ਚਲੇ ਜਾਣਾ ਹੋ।"
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤੀ ਹੀਲ-ਹੁੱਜਤ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਆਖਿਆ, "ਹੱਛਾ, ਜਿਵੇਂ ਤੇਰੀ ਮਰਜ਼ੀ। ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਚਾਰ ਦਿਨ ਰਹੇ; ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਹੋਏ ਵਲੈਤੀ ਆਦਮੀ। ਬਹੁਤੀ ਕਾਹਲੀ ਪਾਈ ਹੈ ਤਸਾਂ: ਬਹਿ ਕੇ ਗੱਲ ਬਾਤ ਕਰਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ।" ਭਾਅ ਜੀ ਅਤੇ ਭਰਜਾਈ ਜੀ ਦਰਵਾਜ਼ਿਉਂ ਬਾਹਰ ਜਾ ਚੁੱਕੇ ਸਨ ਅਤੇ ਸਕੂਟਰ ਸਟਾਰਟ ਕਰਕੇ ਮਾਮਾ ਜੀ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਚਲੇ ਜਾਣ ਪਿੱਛੋਂ ਅਸਾਂ ਚਾਹ ਪੀ ਕੇ ਜਾਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰ ਲਈ। ਮਾਮੀ ਜੀ ਨੇ ਕੱਲ ਵਾਲੇ ਪਲਾਸਟਿਕ ਦੇ ਥੈਲੇ ਵਿਚੋਂ ਕੁਝ ਕੱਪੜੇ ਕੱਢ ਕੇ ਸਾਨੂੰ ਦਿੰਦਿਆਂ ਹੋਇਆ ਆਖਿਆ, "ਲਉ ਪੁੱਤਰ..।" ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਵਿਚੋਂ ਟੋਕ ਕੇ ਰੂਪੀ ਨੇ ਆਖਿਆ, "ਨਹੀਂ ਮਾਮੀ ਜੀ, ਇਸਦੀ ਕੋਈ ਲੋੜ ਨਹੀਂ। ਇਹ ਪੁਰਾਣੇ...।"
"ਕਿਉਂ, ਲੋੜ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ? ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਸੁਖ ਨਾਲ ਪਹਿਲੀ ਵੇਰ ਆਏ ਹੋ; ਸ਼ਗਨ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕਿਵੇਂ ਚਲੇ ਜਾਉਗੇ ?"
ਮਾਮੀ ਜੀ ਜ਼ਰਾ ਏਧਰ ਓਧਰ ਹੋਏ ਤਾਂ ਮੈਂ ਰੂਪੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, "ਚਲੋ ਸ਼ਗਨ ਹੀ ਸਹੀ: ਪਰ ਤੁਰਨ ਦੀ ਕਰੋ।" ਉਂਞ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਸਾਡੇ ਜਾਣ ਵਿਚ ਹੁਣ ਕੋਈ ਰੋਕ ਨਹੀਂ ਪਾਈ ਜਾਣੀ। ਜੇ ਸ਼ਗਨ ਵਜੋਂ ਦਿੱਤਾ ਜਾਣ ਲਈ ਕੱਪੜਾ ਘਰ ਵਿਚ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਕੱਲ ਹੀ ਚਲੇ ਗਏ ਹੋਣਾ ਸੀ।
ਇਕ ਹਫ਼ਤਾ ਬੀਤ ਗਿਆ। ਇਕ ਭੂਆ ਅਤੇ ਦੋ ਮਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਵਿਚ
