ਮੈਂ ਸਭਾ ਦਾ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪੜਿਆ: ਆਪਣੇ ਮਿੱਤਰ ਦੇ ਕਹੇ ਕਹਾਏ ਮੀਟਿੰਗ ਵਿਚ ਆਇਆ ਸਾਂ। ਕਹਾਣੀਕਾਰ ਦੇ ਉਪਰੋਕਤ ਵਾਕ ਨੂੰ ਸੁਣ ਕੇ ਮੈਂ ਕੁਝ ਚਿੰਤਾਤੁਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਮੇਰੀ ਚਿੰਤਾ ਦਾ ਕਾਰਣ ਸੀ ਮੇਰੇ ਲਾਗੇ ਬੈਠਾ ਨਵਾਂ ਆਇਆ ਆਦਮੀ। ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਸੱਜਾ ਹੱਥ ਆਪਣੇ ਕੋਟ ਦੀ ਅੰਦਰਲੀ ਜੇਬ ਵਿਚ ਪਾ ਕੇ ਉਸ ਵਿਚ ਪਏ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰ ਨੂੰ ਟਟੋਲਿਆ, ਹੱਸ ਕੋਟ ਦੀ ਜੇਬ ਵਿਚੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਲਿਆ ਅਤੇ ਖੱਬੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਕੋਟ ਦੀ ਜੇਬ ਵਿਚ ਪਏ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਹਿੱਕ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ। ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੇ ਐਨ ਲਾਗੇ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਜੇਬ ਵਿਚ ਪਏ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਲਾਈ, ਉਹ ਕਹਾਣੀਕਾਰ ਵੱਲ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਕਹਾਣੀ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ ਬੰਨ੍ਹ ਰਹੇ ਸਨ ਅਤੇ ਮੈਂ ਉਸ ਆਦਮੀ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸਾਂ—ਉਸਦਾ ਨਾਂ ਜੀਵਨ ਸੀ: ਜੀਵਨ ਸਿੰਘ ਜਾਂ ਜੀਵਨ ਰਾਮ, ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ। ਉਹ ਫੋਰਡ ਕਾਰ ਫੈਕਟਰੀ ਵਿਚ ਇਲੈਕਟ੍ਰੀਕਲ ਇੰਜੀਨੀਅਰ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਸਕੇ-ਸੰਬੰਧੀ ਅਤੇ ਮਿੱਤਰ ਦੂਰ-ਪੂਰਬ ਦੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚ ਵੱਸਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਵਲੈਤ ਆਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਇੰਜੀਨੀਅਰਿੰਗ ਪਾਸ ਕਰਕੇ ਏਥੇ ਹੀ ਫੋਰਡ ਵਿਚ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ। ਫੋਰਡ ਫੈਕਟਰੀ ਦੇ ਲਾਗੇ ਹੀ ਡੈਗਨਮ ਵਿਚ ਉਸਦਾ ਸੈਮੀ ਡਿਟੈਚਡ ਘਰ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਪਰਨੀ ਦੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਵੀ ਦੂਰ-ਪੂਰਬ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ।

ਜੀਵਨ ਵਾਂਗ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਜੋਤੀ ਵੀ ਉਚੇਰੀ ਵਿਦਿਆ ਲਈ ਵਲੈਤ ਆਈ ਸੀ। ਇਥੇ ਹੀ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ, ਮਿੱਤਰਤਾ ਅਤੇ ਬਾਦੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਅਤੇ ਜੋਤੀ ਦਾ ਇਹ ਸੰਬੰਧ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਦੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਨੇ ਉਸ ਨਾਲੋਂ ਕਾਨੂੰਨੀ ਤੌਰ ਉੱਤੇ ਨਾਤਾ ਤੋੜਨ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਜਾਂ ਹਿਮਾਕਤ ਕਰ ਲਈ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਤਿੰਨ ਪੁੱਤਰ ਹੋਰ ਸਨ। ਆਪਣਾ ਸਭ ਕੁਝ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੇ ਕੇ ਉਹ ਆਸਾਰ ਸੰਸਾਰ ਤੋਂ ਵਿਦਾ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਸਨ। ਜੋਤੀ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਇਕੋ ਇਕ ਔਲਾਦ ਹੋਣ ਕਰਕੇ, ਮਾਪਿਆ ਅਤੇ ਜੋਤੀ ਵਿਚਲਾ ਸੰਬੰਧ-ਸੂਤ ਏਨਾ ਸੌਖਾ ਟੁੱਟਣ ਵਾਲਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਏਸੇ ਕਰੋਸੇ ਦੇ ਸਹਾਰੇ, ਜੋਤੀ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਦੋ 'ਕਿਰਨਾਂ' ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਜਾ ਮਿਲੀ। ਇਸ ਮਿਲਾਪ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਨੇ ਸ਼ੱਕਾਂ ਅਤੇ ਗਿਲਿਆਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਹਨੇਰੇ ਹਟਾ ਕੇ ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ ਮਨਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ ਦੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਨਾਲ ਭਰ ਦਿੱਤਾ। ਆਪਣੀ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਨੇਹੀਆਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀ ਕਰਨ ਲਈ ਜੋਤੀ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਅਤੇ ਦੋ ਬੱਚਿਆਂ ਸਮੇਤ ਓਸੇ ਕੋਰੀਅਨ ਹਵਾਈ ਜਹਾਜ਼ ਵਿਚ ਸਕਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਤ ਕਹਾਣੀ ਸਾਡੇ ਸ੍ਰੇਸ਼ਟ ਕਹਾਣੀਕਾਰ ਦੁਆਰਾ ਲਿਖੀ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਸਮੇਂ ਸੁਣਾਈ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਸੀ।

ਕਹਾਣੀਕਾਰ ਜੀ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸਨ, "ਆਪਣੀ ਕਹਾਣੀ ਰਾਹੀਂ ਰੂਸ ਦ ਪੱਖ ਨੂੰ, ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਪੱਖ ਨੂੰ, ਮਾਨਵਤਾ ਦੇ ਪੱਖ ਨੂੰ, ਨਿਆਏ ਅਤੇ ਸੱਚ ਦੇ ਪੱਖ ਨੂੰ, ਮੈਂ, ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਉਭਾਰ ਸਕਿਆ ਹਾਂ, ਇਸਦਾ ਨਿਰਣਾ ਵਿਦਵਾਨ, ਸਾਹਿਤਕਾਰਾਂ ਅਤੇ ਸਮਾਲੋਚਕਾਂ ਨੇ ਕਰਨਾ ਹੈ।"