ਘਰ ਵਾਲੀ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੇ ਮੇਰਾ ਧਿਆਨ ਮੋੜ ਲਿਆ। ਉਹ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸਨ, "ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਏਥੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲੇ ਕਦੇ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਇਆ। ਏਸੇ ਘਰ ਵਿਚ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਬੁੱਢਾ-ਬੁੱਢੜੀ ਕਿੰਨੇ ਚੰਗੇ ਸਨ। ਸਦਾ ਹੱਸ ਕੇ ਮਿਲਦੇ ਸਨ, ਖਿੜੇ ਮੱਥੇ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸ਼ਕਲਾਂ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਜੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਖ਼ਬਰੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਘਰ ਵੇਚਣ ਦੀ ਕੀ ......?"
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਟੋਕ ਕੇ ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ, "ਤੁਸਾਂ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵੇਖਿਆ ਸੀ ਕਿ ਬੋਤਲਾਂ ਤਿੰਨ ਹੀ ਸਨ ?" ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਉੱਤਰ ਉਡੀਕਣ ਦੀ ਥਾਂ ਆਪ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਿਆ ਇਹ ਵੇਖਣ ਕਿ ਕਿਧਰੇ ਅਜਿਹਾ ਨਾ ਹੋਇਆ ਹੋਵੇ ਕਿ ਇਕ ਬੋਤਲ ਬਾਕੀਆਂ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਰਾ ਪਰੇ ਰੱਖੀ ਗਈ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਘਰ ਵਾਲੀ ਦੀ ਨਜ਼ਰੇ ਨਾ ਪਈ ਹੋਵੇ। ਮੇਰਾ ਇਹ ਮੰਨਣ ਨੂੰ ਜੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦਾ ਕਿ ਕੋਈ ਦੁੱਧ ਦੀ ਬੇਤਲ ਵੀ ਚੁਰਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਤਸੱਲੀ ਕਰ ਕੇ ਕਿਚਨ ਵਿਚ ਪਰਤਿਆ ਤਾਂ ਘਰ ਵਾਲੀ ਕਹਿ ਰਹੀ ਸੀ, "ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਅਜੇ ਏਨੀ ਕਮਜ਼ੋਰ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਦੁੱਧ ਦੀ ਬੋਤਲ ਨਾ ਦਿਸੇ; ਅਤੇ ਦਸ ਤਕ ਗਿਣਤੀ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।"
"ਤੁਹਾਡੀ ਨਜ਼ਰ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ। ਮੇਰਾ ਇਹ ਮੰਨਣ ਨੂੰ ਜੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਕਿ ਕੋਈ ਆਪਣੇ ਗੁਆਂਢੀ ਦੇ ਬੂਹੇ ਅੱਗੋਂ ਦੁੱਧ ਦੀ ਬੋਤਲ ਚੋਰੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਦੁੱਧ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਅੱਜ ਤਿੰਨ ਹੀ ਬੋਤਲਾਂ ਦੇ ਕੇ ਗਏ ਹੋਣ।"
"ਭਲਾ ਕਿਉਂ?"
"ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਦੁੱਧ ਘੱਟ ਹੋਵੇ; ਕਿਸੇ ਘਰ ਬਹੁਤਾ ਦੇਣਾ ਪੈ ਗਿਆ ਹੋਵੇ।"
"ਦੁੱਧ ਘੱਟ ਹੋਵੇ ? ਇਸ ਮੁਲਕ ਵਿਚ ? ਆਹ ਲਉ, ਚਾਹ ਪੀਉ। ਪਿਛਲੇ ਸੱਤਾਂ ਸਾਲਾਂ ਵਿਚ ਦੁੱਧ ਨਾ ਘਟਿਆ ਅੱਜ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗਾਂ ਚੁੰਘਾ ਗਈ ?"
"ਚਲੋ ਛੱਡੋ, ਦੁੱਧ ਦੀ ਇਕ ਬੋਤਲ ਹੀ ਤਾਂ ਹੈ।”
"ਦੁੱਧ ਦੀ ਇਕ ਬੋਤਲ ? ਪਹਿਆ ਪੈ ਗਿਆ ਹੈ; ਵੇਖੋ ਕੀ ਕੁਝ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਲੰਡਨ ਦੇ ਪੁਲੀਸ ਕਮਿਸ਼ਨਰ ਨੇ ਤਾਂ ਵਾਰਨਿੰਗ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਹੋਈ ਹੈ।"
ਨਾਸ਼ਤਾ ਕਰ ਕੇ ਅਸੀਂ ਬਾਜ਼ਾਰ ਜਾਣ ਲਈ ਤਰ ਪਏ। ਸਾਡੀ ਗੱਡੀ ਅਠਵੰਜਾ ਨੰਬਰ ਦੇ ਐਨ ਸਾਹਮਣੇ ਪਾਰਕ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਗੱਡੀ ਤਕ ਪਹੁੰਚਦਿਆਂ ਪਹੁੰਚਦਿਆਂ ਘਰ ਵਾਲੀ ਨੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਇਹ ਇਕਰਾਰ ਲੈ ਲਿਆ ਕਿ ਅੱਗੇ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਕਾਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਘਰ ਸਾਹਮਣੇ ਪਾਰਕ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇਗੀ। ਕਾਰ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਅਸੀਂ ਕ੍ਰੋਧ ਅਤੇ ਘਿਰਣਾ ਦੇ ਰਲੇ ਮਿਲੇ ਭਾਵਾਂ ਨਾਲ ਅਠਵੰਜਾ ਨੰਬਰ ਵੱਲ ਵੇਖਦੇ ਰਹੇ। ਸਾਡੀ ਗੱਡੀ ਤੁਰਨ ਹੀ ਵਾਲੀ ਸੀ ਕਿ ਅਠਵੰਜਾ ਨੰਬਰ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੁੱਲ੍ਹਿਆ ਅਤੇ ਇਕ ਆਦਮੀ ਦੇ ਕੁ ਕਦਮ ਬਾਹਰ ਆ ਕੇ ਮੁੜ ਅੰਦਰ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਅਸਾਂ ਉਸਨੂੰ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦਿਆਂ ਅਤੇ ਅੰਦਰ ਜਾਦਿਆਂ ਵੇਖਿਆ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਇਸ ਹਰਕਤ ਦਾ ਭਾਵ,
