ਇਥੇ ਪੁੱਜ ਕੇ ਮੇਰੀ ਸੋਚ ਨੂੰ ਇਉਂ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਬੰਦ ਗਲੀ ਵਿਚ ਪੁੱਜ ਗਈ ਹੈ ਅਤੇ ਅੱਗੇ ਜਾਣ ਨੂੰ ਕੋਈ ਰਾਹ ਨਹੀਂ। ਮੇਰੀ ਸੋਚ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜੀ, "ਨਹੀਂ, ਨਹੀਂ; ਵਸਤੂਆਂ ਦੀ ਹੋਂਦ ਅਤੇ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਦਾ ਭਰੋਸਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚ ਮਾੜੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਇਹ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੇ ਨਿਰਾਦਰ ਦੀ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦੇ: ਨਾ ਹੀ ਮਨੁੱਖੀ ਰਿਸ਼ਤਿਆ ਦੇ ਆਦਰ ਲਈ ਮਜਬੂਰੀਆਂ ਅਤੇ ਮੁਥਾਜੀਆਂ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਲਿਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਉਦਾਸ ਦਿਨ ਹੈ ਅੱਜ: ਠੀਕ ਠੀਕ ਸੋਚਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾ ਰਿਹਾ; ਦਾਮਨੇ ਖਿਆਲੇ ਯਾਰ ਭੀ ਛੂਟਾ ਜਾਏ।"
ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਦੀ ਘੰਟੀ ਵੱਜੀ। ਘਰ ਵਾਲੀ ਨੇ ਰਸੋਈ ਵਿਚੋਂ ਹੀ ਆਖਿਆ, "ਵੇਖਿਓ ਜੀ, ਬਾਹਰ ਕੌਣ ਹੈ ?"
ਮੈਂ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ। ਅਠਵੰਜਾ ਨੰਬਰ ਵਾਲਾ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਬੋਲਿਆ, "ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਇਕ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਹੈ; ਕੀ ਮੈਂ ਅੰਦਰ ਆ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ?"
ਘਰ ਵਾਲੀ ਰਸੋਈ ਵਿਚੋਂ ਡ੍ਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਵਿਚ ਆ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ, ਪਰ ਉਸਦੀ ਆਗਿਆ ਲਏ ਬਗੈਰ ਹੀ ਆਖਿਆ, "ਹਾਂ, ਹਾਂ, ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ, ਆਓ ।"
ਉਹ ਅੰਦਰ ਆ ' ਗਿਆ। ਮੈਂ ਬੈਠਣ ਲਈ ਕਿਹਾ, ਉਹ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਘਰ ਵਾਲੀ ਮੁੜ ਬਿਚਨ ਵਿਚ ਚਲੇ ਗਈ। ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ, "ਦੱਸ ਕੀ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ?"
"ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲੋਂ ਮੁਆਫ਼ੀ ਮੰਗਣੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ।"
"ਮੁਆਫ਼ੀ ਕਾਹਦੇ ਲਈ ?"
"ਸਵੇਰੇ ਤੁਸੀਂ ਛੇਤੀ ਨਾਲ ਕਾਰ ਚਲਾ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ ਸੀ । ਮੈਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਿਆ ਸਾਂ, ਪਰ ਜ਼ਰਾ ਲੇਟ ਹੋ ਗਿਆ। ਸੋਚਿਆ, ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਗੱਲ ਕਰਾਂਗਾ। ਅਸੀਂ ਕੁਆਪ੍ਰੇਟਿਵ ਡੇਰੀ ਵਾਲੇ ਕੋਲੋਂ ਦੁੱਧ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ। ਉਹ ਇਸ ਸੜਕ ਉੱਤੇ ਲੇਟ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਤੁਹਾਡਾ ਦੇਝੀ ਸਵਖਤੇ ਦੁੱਧ ਦੇ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਦੁੱਧ ਖ਼ਤਮ ਸੀ ਅਤੇ ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ ਬੱਚੇ ਲਈ ਦੁੱਧ ਦੀ ਲੋੜ ਪੈ ਗਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਇਕ ਬੋਤਲ ਲੈ ਗਿਆ ਸਾਂ। ਛੁੱਟੀ ਦਾ ਦਿਨ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਜਗਾਉਣਾ ਮੁਨਾਸਿਬ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਮਝਿਆ। ਤੁਸੀਂ ਜਰੂਰ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋਏ ਹੋਵੋਗੇ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਖਿਮਾਂ ਦਾ ਜਾਚਕ ਹਾਂ। ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਦੁੱਧ ਦੀ ਬੋਤਲ ਦੀ ਕੀਮਤ ਉੱਤੇ ਤੁਹਾਡਾ ਪੂਰਾ ਪੂਰਾ ਹੱਕ ਹੈ। ਪਰ ਮੈਂ ਇਹ ਕੀਮਤ ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਰੱਖ ਕੇ 'ਗੁਆਢ' ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦਾ ਨਿਰਾਦਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਕੇਵਲ ਧੰਨਵਾਦ ਹੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ।
ਮੇਰੇ ਮਨ ਤੋਂ ਜਿਵੇਂ ਇਕ ਭਾਰ ਲਹਿ ਕੇ ਦੂਜਾ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ। ਮੇਰਾ ਜੀ ਕੀਤਾ,
