ਕੁਰਸੀ ਤੋਂ ਉੱਠ ਕੇ, ਦੋਵੇਂ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ, ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਨਮਸਕਾਰ ਕਰਾਂ। ਫਿਰ ਖਿਆਲ ਆਇਆ, "ਇਹ ਮਸੀਹਾ ਨਹੀਂ, ਹਮਸਾਇਆ ਹੈ।" ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਮੈਂ ਆਖਿਆ, "ਚਾਹ ਦੀ ਸੇਵਾ...।"

"ਨਹੀਂ ਜੀ, ਅੱਜ ਨਹੀਂ। ਫਿਰ ਕਿਸੇ ਦਿਨ ਆਵਾਂਗਾ, ਟੱਬਰ ਸਮੇਤ: ਪੜੋਸੀ ਬਣ ਕੇ। ਅੱਜ ਤਾਂ ਇਕ ਦੋਸ਼ੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਆਇਆ ਹਾਂ। ਤੁਸਾਂ ਮੁਆਫ਼ ਕਰ ਦਿੱਤਾ; ਮੇਰੇ ਧੰਨ ਭਾਗ।"

ਉਹ ਉੱਠ ਕੇ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਵਿਚ ਖਲੋਤਾ ਓਨਾ ਚਿਰ ਉਸਨੂੰ ਵੇਖਦਾ ਰਿਹਾ, ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਉਹ ਹੱਥ ਹਿਲਾ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਅਲਵਿਦਾ ਕਹਿ ਕੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿਚ ਦਾਖ਼ਲ ਨਾ ਹੋ ਗਿਆ।