ਇਸ ਜਤਨ ਕਾਰਣ ਉਹ ਬਹੁਤ ਸੁਹਣਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਜੀ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਹੋ ਜਾਵੇ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਇਹ ਹੱਸੇ, ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਵੇ, ਇਸਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਦੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਵਿਚ ਵਾਧਾ ਹੋ ਜਾਵੇ । ਲੱਕੂ ਰਾਮ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਉਸਦੀ ਬਰਜ਼ੀ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਸੁਆਦਲੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਪੰਜ ਕੁ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਪਿੱਛੋਂ ਇਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਲੱਭੂ ਰਾਮ ਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਖੁਸ਼ ਵੇਖਣ ਵਿਚ ਸਫਲ ਹੋ ਗਿਆ।
ਮੈਂ ਨੰਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਦਾ ਸਾਂ ਉਦੋਂ। ਬਚਪਨ ਪਿੱਛੇ ਰਹਿੰਦਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਬਣੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਵਿਚ ਤਬਦੀਲੀ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਚਾਰ ਕੁ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਬਾਬਾ ਲਛਮਣ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ "ਗਿਆਨੀ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਜੁ ਹੋਇਆ" ਕਹਿ ਕੇ ਮੇਰੇ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਸਾਥੀਆਂ ਵਿਚਲੇ ਜਿਸ ਵਰਕ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਉਸ ਡਰਕ ਦੀ ਚੇਤਨਾ ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿਚ ਵੀ ਉੱਭਰ ਆਈ ਸੀ। ਹਰ ਦੂਜੇ ਚੌਥੇ ਦਿਨ ਲੱਭ ਰਾਮ ਕੋਲੋਂ ਪਾ-ਡੇਢ ਪਾ ਬਰਫ਼ੀ ਖ਼ਰੀਦ ਕੇ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨੂੰ ਖੁਆਉਣ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਉਚੇਚੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀਆਂ ਵਿਚਲੇ ਫਰਕ ਦੀ ਚੇਤਨਾ ਦਾ ਇਹ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਮੈਨੂੰ ਲੱਕੂ ਰਾਮ ਦੀ ਬਰਫੀ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਸੁਆਦੀ ਲੱਗਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਖਰਚਣ ਲਈ ਪੈਸੇ ਤਾਂ ਵੱਧ ਨਹੀਂ ਸਨ ਮਿਲਦੇ ਪਰ ਬਰਵੀ ਦੀ ਖਰੀਦਾਰੀ ਵਧਦੀ ਗਈ। "ਪੈਸੇ ਕੱਲ ਦੇ ਦਿਆਂਗਾ" ਦਾ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਵਾਕ ਲੱਭ ਰਾਮ ਦੀ ਉਦਾਰਤਾ ਸਦਕਾ, ਉਸਦੀ ਕਾਪੀ ਵਿਚ, ਮੇਰੇ ਨਾਂ ਦੇ ਲੰਮੇ ਚੌੜੇ ਖਾਤੇ ਦਾ ਰੂਪ ਧਾਰ ਗਿਆ।
ਖਾਤੇ ਵਿਚ ਵਾਧਾ ਹੋਈ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪਿਤਾ ਜੀ ਆਮ ਕਰਕੇ ਘਰੋਂ ਗ਼ੈਰ-ਹਾਜ਼ਰ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਮਾਤਾ ਜੀ ਕੋਲੋਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਬਹਾਨੇ, ਕਿੰਨੇ ਵੀ ਪੈਸੇ ਲਏ ਜਾ ਸਕਦੇ ਸਨ। ਨਿਸ਼ਚਿੰਤਤਾ ਦਾ ਵੱਡਾ ਕਾਰਣ ਸੀ ਲੱਡੂ ਰਾਮ ਦੀ ਉਦਾਰਤਾ, ਇੱਛੁਕਤਾ ਅਤੇ ਤੱਤਪਰਤਾ। ਜੇ ਉਹ ਵਿਹਲਾ ਬੈਠਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਦੂਰੋਂ ਵੇਖ ਕੇ ਤੱਕੜੀ ਨੂੰ ਹੱਥ ਪਾ ਲੈਂਦਾ ਸੀ; ਜੇ ਉਹ ਕਿਸੇ ਗਾਹਕ ਲਈ ਮਠਿਆਈ ਤੱਕੜੀ ਵਿਚ ਪਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਆਉਣ ਉੱਤੇ ਉਸ ਮਠਿਆਈ ਨੂੰ ਸਾਲ ਵਿਚ ਉਲੱਦ ਕੇ ਮੇਰੇ ਲਈ ਬਰਫੀ ਤੋਲਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਹਿਣ ਦਿੱਤਾ, "ਲੱਭੂ ਰਾਮ ਜੀ, ਮੈਨੂੰ ਅੱਧ ਸੇਰ ਜਾਂ ਡੇਢ ਪਾ ਬਰਛੀ ਦਿਉ।" ਮੇਰੇ ਕੁਝ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਹ ਅੱਧ ਸੇਰ ਜਾਂ ਡੇਢ ਪਾ ਬਰਫੀ ਤੋਲਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਸੀ; ਆਮ ਕਰ ਕੇ ਡੇਢ ਪਾ, ਕਦੇ ਕਦੇ ਅੱਧ ਸੇਰ, ਨਾ ਇਸ ਤੋਂ ਵੱਧ, ਨਾ ਇਸ ਤੋਂ ਘੱਟ; ਹਫ਼ਤੇ ਵਿਚ ਦੋ ਤਿੰਨ ਵੇਰ ਅਤੇ ਹਰ ਦਿਨ ਦਿਹਾਰ ਉੱਤੇ।
ਇਸ ਸਿਲਸਿਲੇ ਦੇ ਆਰੰਭ ਵਿਚ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ 'ਲੱਭ ਰਾਮ ਜੀ' ਕਹਿ ਕੇ ਸੰਬੋਧਨ ਹੋਇਆ ਸਾਂ ਪਰ ਛੇਤੀ ਹੀ ਉਸਨੇ ਇਸ ਸੰਬੋਧਨ ਦਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਤੋੜ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਬਰਫ਼ੀ ਵਾਲਾ ਲਿਫ਼ਾਫ਼ਾ ਪਕੜਾਉਂਦਿਆਂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਕੁਝ ਕਹਿੰਦੀਆਂ ਜਾਪਦੀਆਂ
