ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭਾਈ ਗੁਰਦਾਸ ਜੀ ਨੇ ਇਹ ਰੌਦਰ (ਕ੍ਰੋਧ) ਕਾਰਜ ਵਿਚ ਵਿਖਾਇਆ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਵਾਰ ਨੰਬਰ 32 ਵਿਚ ਦੱਸਿਆ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਧੰਨ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਮੱਕੇ ਜਾ ਕੇ ਕਾਅਬੇ ਵੱਲ ਪੈਰ ਕਰਕੇ ਸੌਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਨਾਂ ਦੇ ਵਿਅਕਤੀ ਦੇ ਗੁੱਸੇ ਦੀ ਹੱਦ ਸੀਮਾ ਪਾਰ ਕਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਗੁੱਸੇ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਬੋਲ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।

-ਜੀਵਣਿ ਮਾਰੀ ਲਤਿ ਦੀ ਕੇਹੜਾ ਸੁਤਾ ਕਫਰ ਕੁਵਾਰੀ॥

ਲਤਾ ਵਲਿ ਖੁਦਾਇ ਦੇ ਕਿਉਂ ਕਰਿ ਪਿਆ ਹੋਇਆ ਬਜਿਗਾਰੀ॥

ਟੰਗੋ ਪਕੜ ਘਸੀਟਿਆ ਫਿਰਿਆ ਮਕਾ ਕਲਾ ਦਿਖਾਰੀ॥

ਹੋਇ ਹੈਰਾਨੁ ਕਰੇਨਿ ਜੁਹਾਰੀ॥ (ਪਉੜੀ ੩੨)

ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਿੱਧਾਂ ਦੇ ਤਲਖ਼ੀ ਭਰੇ ਸੰਵਾਦਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਭੰਗਰ ਨਾਥ ਨੂੰ ਗੁੱਸੇ ਵਿਚ ਹੀ ਕੁਝ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਖਦੇ ਹਨ-

ਨਾਨਕ ਆਖੇ, ਭੰਗਰਿਨਾਥ ! ਤੇਰੀ ਮਾਉ ਕੁਚਜੀ ਆਹੀ ॥

ਭਾਂਡਾ ਧੋਇ ਨ ਜਾਤਿਓਨਿ ਭਾਇ ਕੁਚਜੇ ਫੁਲੁ ਸੜਾਈ॥

ਹੋਇ ਅਤੀਤੁ ਗ੍ਰਿਹਸਿਤ ਤਜਿ ਫਿਰਿ ਉਨਹੁ ਕੇ ਘਰਿ ਮੰਗਣਿ ਜਾਈ॥

ਬਿਨੁ ਦਿਤੇ ਕਛੁ ਹਥਿ ਨ ਆਈ॥ (ਪਉੜੀ 80)

 

ਭਿਆਨਕ ਰਸ

ਅਜਿਹੀ ਕਵਿਤਾ ਜਾਂ ਕਾਵਿ ਟੁਕੜੀ ਜਿਸ ਵਿਚ ਡਰ ਦਾ ਸੰਕਲਪ ਵਧੇਰੇ ਵਿਦਮਾਨ ਹੋਵੇ। ਅਜਿਹੇ ਡਰਾਉਣੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਜਿਸ ਨੂੰ ਪਾਠਕ ਜਾਂ ਸਰੋਤਾ ਸੁਣਦੇ-ਪੜ੍ਹਦੇ ਸਾਰ ਡਰ ਦੇ ਭਾਵ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰੋ। ਮਿਸਾਲ ਵਜੋਂ:

ਇਹਿ ਸੁਣਿ ਬਚਨਿ ਜੋਗੀਸਰਾ, ਮਾਰਿ ਕਿਲਕ ਬਹੁ ਰੂਇ ਉਠਾਈ॥

ਖਟਿ ਦਰਸਨ ਕਉ ਖੇਦਿਆ ਕਲਿਜੁਗਿ ਨਾਨਕ ਬੇਦੀ ਆਈ॥

ਸਿਧਿ ਬੋਲਨਿ ਸਭਿ ਅਵਖਧੀਆ ਤੰਤ੍ਰ ਮੰਤ੍ਰ ਕੀ ਧੁਨੇ ਚੜਾਈ॥

ਰੂਪ ਵਟਾਏ ਜੋਗੀਆਂ ਸਿੰਘ ਬਾਘਿ ਬਹੁ ਚਲਿਤਿ ਦਿਖਾਈ॥

ਇਕਿ ਪਰਿ ਕਰਿ ਕੈ ਉਡਰਨਿ ਪੰਖੀ ਜਿਵੈ ਰਹੇ ਲੀਲਾਈ॥

ਇੱਕ ਨਾਗ ਹੋਇ ਪਉਣ ਛੋੜਿਆ ਇੱਕਨਾ ਵਰਖਾ ਅਗਨਿ ਵਸਾਈ॥

ਤਾਰੇ ਤੋੜੇ ਭੰਗਰਿਨਾਥ ਇੱਕ ਚੜਾ ਮਿਰਗਾਨੀ ਜਲੁ ਤਰਿ ਜਾਈ॥

ਸਿਧਾ ਅਗਨਿ ਨ ਸੁਣੈ ਬੁਝਾਈ॥                           (ਪਉੜੀ ੪੧)

 

ਅਦਭੁਤ ਰਸ

ਅਦਭੁਤ ਦਾ ਸ਼ਬਦੀ ਅਰਥ ਹੈ ਅਜੀਬ। ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ ਅਜਿਹੀ ਚੀਜ਼ ਜਾਂ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਜੋ ਪਾਠਕ ਦੇ ਮਨ 'ਤੇ ਅਨੋਖੇ ਜਾਂ ਹੈਰਾਨੀ ਭਰੇ ਭਾਵ ਉਜਾਗਰ ਕਰੇ, ਅਦਭੁਤ ਰਸ ਦੇ ਲਖਾਇੱਕ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਸੇ ਪ੍ਰਸੰਗ ਵਿਚ ਹੀ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਇਸ ਵਾਰ ਦੀਆਂ ਕਈ