ਨਾਨਕ ਭਗਤਾ ਭੁਖ ਸਾਲਾਹੁਣ ਸਚੁ ਨਾਮੁ ਆਧਾਰੁ।। (ਆਸਾ ਦੀ ਵਾਰ ਮ: ੧)
ਮਰਦਾਨਾ → ਸੁਬਹਾਨ ਤੇਰੀ ਮਿਹਰ ਨੂੰ ਦਾਤਿਆ ਜੀਉ ! ਪਰ ਮਾਇਆ ਗੁਜ਼ਰਾਨ ਤਾਂ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਇੰਝ ਵਗਾਹ ਵਗਾਹ ਸੁਟਦੇ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਮੋਏ ਸੱਪ ਨੂੰ ਸੱਟੀਦਾ ਹੈ।
ਗੁਰੂ ਜੀ→ ਮਾਇਆ ਗੁਜ਼ਰਾਨ ਹੈ, ਸੱਚ ਹੈ, ਇਸਦਾ ਤਿਆਗ ਹੋ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ। ਪੇਟ ਰੱਜਣ ਜੋਗਾ ਅੰਨ ਖਾਣਾ ਬੀ ਮਾਇਆ ਹੈ. ਇਹ ਜੀਉਣਾ ਹੀ ਮਾਇਆ ਹੈ। ਫਾਕੇ ਕੱਟਣ ਨਾਲ ਬੀ ਮਾਇਆ ਦਾ ਤਿਆਗ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਜਿੰਨੇ ਤਿਆਗ ਦੇ ਜਤਨ ਹਨ ਸਭ ਬਿਰਥੇ ਹਨ, ਪਰ ਮਨ ਵਿਚ ਜੇ ਲੋਭ ਦਾ ਤਿਆਗ ਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਤਿਆਗ ਆ ਗਿਆ।
ਮਰਦਾਨਾ→ ਸੁਹਣਾ ਆਖਿਆ ਨੇ, ਫੇਰ ਇਹ ਕੱਪੜੇ ਰੁਪੈ ਕਾਸ ਨੂੰ ਸੱਟ ਘੱਤੇ ਨੇ?
ਗੁਰੂ ਜੀ→ ਜੇ ਅੰਦਰ ਲੋਭ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਬਾਹਰ ਕੋਈ ਵਰਤਾਉ ਬੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਨਾਂ। ਸਾਨੂੰ ਰੁਪਈਆਂ ਤੇ ਕਪੜਿਆਂ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਇਸ ਕਰਕੇ ਸੱਟ ਘੱਤੇ ਹੈਨ, ਜਦ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਨਾਲ ਲੈ ਟੁਰਨਾ ਲੋਭ ਹੈ। ਤੇਰੇ ਅੰਦਰ ਮਾਇਆ ਦਾ ਪਿਆਰ ਹੈ, ਇਹ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਹੈ, ਦੇਖ ਸੱਟ ਘੱਤੀ ਬੀ ਮੁੜ ਮੁੜ ਯਾਦ ਪਈ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਹੇ ਮਰਦਾਨਿਆਂ! ਹੇ ਮਰਦਾਨਿਆ! ਕਹੁ ਸੱਤ ਕਰਤਾਰ !
