ਸਾਲਸ→ ਤੁਸੀਂ ਸੌ ਰੁਪੱਯਾ ਤੇ ਲਾਲ ਆਪਣੇ ਸ਼ਾਹ ਪਾਸ ਲੈ ਜਾਓ, ਜੇ ਉਹਨਾਂ ਵੇਚਣਾ ਹੀ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਫੇਰ ਆ ਜਾਣਾ, ਮੁੱਲ੍ਹ ਕਰ ਲਵਾਂਗੇ ਪਰ ਇਸ ਸੈ ਦਾ ਮੁੱਲ੍ਹ ਅਮੁੱਲ ਹੈ।
ਮਰਦਾਨਾ→ ਸ਼ਾਹ ਜੀ! ਮੈਂ ਰਾਤ ਦਾ ਭੁੱਖਾ ਹਾਂ, ਤੇ ਮੇਰੇ ਮਾਲਕ ਜੀ ਭੁੱਖੇ ਤਾਂ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਅੰਨ ਉਹਨਾਂ ਬੀ ਨਹੀਂ ਪਾਇਆ, ਹੁਕਮ ਤਾਂ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਇਸਨੂੰ ਵੇਚਕੇ ਭੋਜਨ ਲੈ ਆਵਾਂ।
ਸਾਲਸ→ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਲੈ ਜਾਓ, ਭੋਜਨ ਬੀ ਪਹੁੰਚ ਜਾਏਗਾ, ਸਾਨੂੰ ਪਤਾ ਦੱਸ ਜਾਓ, ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰੋ। ਅਸੀਂ ਵਪਾਰੀ ਲੋਗ ਹਾਂ ਤੇ ਆਪ ਦਾ ਸ਼ਾਹ ਵੱਡਾ ਵਪਾਰੀ ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉੱਚੀ ਨਜ਼ਰ ਵਾਲਾ ਲਗਦਾ ਹੈ ਉਹ ਸਾਡੀ ਗੱਲ ਤੇ ਖੁਸ਼ ਹੋਵੇਗਾ, ਨਰਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਲਗਾ।
ਮਰਦਾਨਾ→ (ਜ਼ਰਾ ਮੱਥਾ ਵੱਟਕੇ) ਪਤਾ ਨਹੀਂ, ਵੱਡਾ ਤਾਂ ਜ਼ਰੂਰ ਹੈ ਪਰ ਜੇ ਵਪਾਰੀ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਦੇਸ਼ ਬਦੇਸ਼ ਭੌਣ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਸੀ? (ਮੁਸਕਾ ਕੇ) ਘਰ ਬੈਠਾ ਹੀ ਅਮੀਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ। ਪਰ ਅੱਛਾ ਚਲਦੇ ਹਾਂ।
ਸੌ ਰੁਪਯਾ ਤੇ ਲਾਲ ਮਰਦਾਨਾ ਲੈ ਕੇ ਸਤਿਗੁਰੂ ਜੀ ਪਾਸ ਪੁੱਜਾ। ਸਤਿਗੁਰ ਦੇਖਕੇ ਹੱਸੇ ਤੇ ਮਰਦਾਨੇ ਨੇ ਲਾਲ ਤੇ ਰੁਪਏ ਅੱਗੇ ਧਰੇ ਤੇ ਆਖਿਆ:-
