ਸਾਡਾ ਮਿਰਗਾ ਨ ਮਾਰ, ਹੱਸ਼ ਕਰੀਂ ਰਾਜਿਆ ਭਰਥਰੀ।
ਸਾਡਾ ਹੀਰਾ ਨ ਮਾਰ! ਕਾਨੀ ਕਢੀ ਰਾਜੇ ਨੇ ਸਾਰ ਦੀ,
ਲਈਆ ਤੁੰਗ ਵੀ ਚੜ੍ਹਾਇ, ਪੁਰ ਕਰ ਮਾਰੀ ਹੀਰੇ ਓ ਮਿਰਗ ਨੂੰ
ਮਿਰਗਾ ਦਾਉ ਵੇ ਬਚਾਇ, ਦੂਜੀ ਕਾਨੀ ਰਾਜੇ ਨੇ ਚਾੜ੍ਹੀਆ।
ਰਪ ਗਏ ਫੇਰ ਭਗਵਾਨ। ਪਿਆਸ ਲਗੀ ਰਾਜੇ ਤੇ ਤਾਜੀਆਂ।
੫. ਆਇਆ ਵੱਲ ਤਲਾਉ. ਘੋੜੇ ਨੂੰ ਰਾਜਾ ਲਾ ਅੱਡੀਆਂ।
ਸੁਣ ਵੇ ਹੀਰਿਆ ਬਾਤ, ਹਰਨੀ ਤਦ ਮਿਰਗ ਨੂੰ ਏ ਕਹੇ :-
ਹਰਨੀ— ਸੁਣ ਮਿਰਗਾ ਮੇਰੀ ਬਾਤ, ਜਿਸ ਦਿਨ ਕਲਾਮਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਲਿਖੀਆਂ
ਹੁੰਦੀ ਉਸ ਦਿਨ ਮੈਂ ਪਾਸ, ਬਿਨਤੀ ਕਰਾਂ ਡਾਢੇ ਓਇ ਰੱਬ ਦੀ।
ਮੋੜ ਲਿਖਾਂਦੀ ਮੈਂ ਹੋਰ, ਲਿਖੀਆਂ ਕਲਾਮਾਂ ਨੂੰ ਵੇ ਮੇਟਦੀ।
ਹੁਣ ਤਾਂ ਇਕੋ ਈ ਰਾਹ ਚਲ ਵੇ ਮ੍ਰਿਗਾ ਏਥੋਂ ਉਠ ਭੱਜੀਏ।
ਭੱਜੇ ਦੇਈਏ ਨ ਡਾਹ, ਰਾਜਾ ਗਿਆ ਪਾਣੀਆਂ ਪੀਣ ਨੂੰ।
ਛੱਡੋ ਜੰਗਲ ਦੇ ਵਾਸ, ਬੋਲੇ ਮ੍ਰਿਗਾ ਹਰਨੀ ਨੂੰ, ਕੀ ਕਹੇ :-
ਮਿਰਗ— ਸੁਣ ਲੈ ਹਰਨੀਏ ਬਾਤ, ਮੈਂ ਨਾਂ ਜੰਗਲ ਕਦੇ ਛੱਡਣਾ!
ਹੀਰੇ ਲਗਦੀ ਏ ਲਾਜ, ਮਰਦਾਂ ਨੂੰ ਭੱਜਣ ਹੈ ਮੇਹਣਾ।
ਮੈਨੂੰ ਡੁਬਣੇ ਦੀ ਲਾਜ, ਬੇਟਾ ਹਈ ‘ਗਰਬ` ਓ ‘ਸੈਨ' ਦਾ।
ਭਾਈ ਬਿਕਰਮਾ ਜੀਤ, ਨਾਉਂ ਉਹਦਾ ਹੈਗਾ ਈ ਭਰਥਰੀ।
ਭੱਜਿਆ ਭੱਜਣ ਨ ਦੇਇ, ਤੀਰ ਸਟੇ ਹੈ ਰਾਜਾ ਅੱਗ ਦੇ।
੬. ਰਾਜੇ ਮੋੜੀ ਮੁਹਾਰ, ਤਾਲੋਂ ਪਾਣੀ ਰਾਜੇ ਨੇ ਡਾਹ ਲਿਆ।
ਤਾਜੀ ਘੱਤੇ ਨੀ ਰਾਹ ਮਾਰ ਚੁੰਗੀ ਹੀਰਾ ਨੀ. ਚੱਲਿਆ।
ਮਗਰੇ ਘੋੜਾ ਲਗਾਇ, ਕਾਨੀ ਕੱਢੀ ਰਾਜੇ ਨੇ ਸਾਰ ਦੀ।
ਲਈਆਂ ਤੁੰਗ ਚੜ੍ਹਾਇ, ਪੁਰ ਕਰ ਮਾਹੀ ਹੀਰੇ ਓ ਮਿਰਗ ਨੂੰ।
ਮਿਰਗ ਦਾ ਵੇ ਬਚਾਇ। ਦੂਜੀ ਕਾਨੀ ਰਾਜੇ ਨੇ ਮਾਰੀਆਂ।
ਗਈ ਕਲੇਜੇ ਨੂੰ ਖਾਇ, ਕਾਨੀ ਲਗੀ ਓ ਹੀਰੇ ਮਿਰਗ ਨੂੰ:
