ਸਸਤੀ ਤੋੜੀ ਤੋਂ ਜਾਣ, ਆਪੇ ਮਾਰੀ ਰਾਜਿਆ ਪਿੰਗਲਾਂ।
ਹੁਣ ਬੀ ਤੋੜੀ ਹੀ ਜਾਣ, ਸ਼ੱਕ ਕਰੇਂ ਰਾਜਿਆ ਕਾਸਨੂੰ।
ਦਿੱਤੀ ਅਲਖ ਜਗਾਇ, ਪਹਿਲਾ ਛੱਟਾ ਗੁਰਾਂ ਨੇ ਮਾਰਿਆ।
ਭਰਥਰੀ- ਕਦਮੀ ਲੱਗਾ ਏ ਆਨ, 'ਜੇ ਤੂੰ ਗੁਰੂ ਮੇਰਾ ਹੈਂ ਸੱਚ ਦਾ।
'ਰਾਣੀ ਮੇਰੀ ਦੇ ਪ੍ਰਾਣ, ਮੋਈ ਜਿਵਾ ਦੇ ਗੁਰੂ ਸਚਿਆ।'
ਗੋਰਖ- ਕਰੀਏ ਲੱਖਾਂ ਉਪਾਇ, ਮੋਏ ਜਿੰਦਾ ਬੱਚਾ ਨ ਹੋਣਗੇ।
ਭਰਥਰੀ- ਦੇਵੇ ਰਾਣੀ ਜਿਵਾਇ।' ਪੈਰੀਂ ਪਿਆ ਰਾਜਾ ਹੈ ਨਾਥ ਦੇ।
ਗੋਰਖ ਮਾਰੀ ਹੈ ਫੂਕ, ਨੈਣਾਂ ਦਾ ਜੋੜਾ ਗੁਰਾਂ ਬੰਨ੍ਹਿਆ।
ਓਥੋਂ ਉੱਡੀ ਹੈ ਖਾਕ, ਦੂਜਾ ਛੱਟਾ ਗੁਰਾਂ ਨੇ ਮਾਰਿਆ।
ਤੀਏ ਪੈ ਗਏ ਨੀ ਸਾਸ, ਰਾਣੀ ਜਿੰਦਾ ਓਦੋਂ ਹੀ ਹੋ ਗਈ
ਰਾਣੀ- ਕਦਮੀ ਲਗਦੀ ਏ ਆਣ, ਆਖੇ ਜਿੰਦਾ ਮਿਰਗ ਨੂੰ ਕਰ ਦਿਓ।
ਵੱਗੀ ਜਿਸ ਦੀ ਏ ਮਾਰ, ਖੇਤੀ ਸਾਡੀ ਏ ਉਜਾੜੀਆ।
ਗੋਰਖ- ਕਿਉ ਤੂੰ ਕੀਤਾ ਸੀ ਮਾਰ, ਤੇਰਾ ਮਿਰਗ ਨੇ ਸੀ ਕੀ ਲਿਆ?
ਤੇਰੀ ਭੰਨੀ ਸੂ ਵਾੜ, ਖੇਤੀ ਨਾ ਖਾਧੀ ਤੇਰੀ ਮਿਰਗ ਨੇ!
ਰਾਣੀ- ਭੰਨੀ ਕੋਈ ਨ ਵਾੜ, ਬੋਲਾਂ ਪਿਛੇ ਮਿਰਗ ਮੈਂ ਮਾਰਿਆ:
ਗਲਾਂ ਕਰੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ, ਪਹਿਲਾਂ ਛੱਟਾ ਗੁਰਾਂ ਨੇ ਮਾਰਿਆ,
ਓਥੋਂ ਉੱਡੀਏ ਖਾਕ, ਦੂਜਾ ਛੱਟਾ ਗੁਰਾਂ ਨੇ ਮਾਰਿਆ।
ਤੀਏ ਪੈ ਗਏ ਸੁਆਸ, ਓਹ ਬੀ ਮਿਰਗ ਜਿੰਦਾ ਓ ਹੋ ਗਿਆ।
ਕਦਮੀ ਲਗਦਾ ਏ ਆਣ, ਭਜਦਾ ਭੱਜਦਾ। ਗੁਰੂ ਹੈ ਆਖਦਾ:-
ਗੋਰਖ-- ਬਚਿਆ ਮਿਰਗਾ! ਓ ਜਾਇ, ਭੱਜਾ ਜਾਓ ਬੱਚਾ ਮਿਰਗ ਤੂੰ!
ਜਾਹ ਤੂੰ ਸਾਂਦਲ ਓ ਬਾਰ, ‘ਗਲਤਾ ਨਾਰੀ* ਤੈਨੂੰ ਉਡੀਕਦੀ।
ਜਿਨ ਜਾਇਆ ਬਕਲਾਲ, ਨਾਲ ਉਡੀਕ ਹੈ ਓ ਮਾਉਂ ਵੇ।
ਪੈਰੀਂ ਮਿਰ ਨੂੰ ਨਿਵਾਇ, ਮਾਰ ਚੁੰਗੀ ਹੀਰਾ ਓਇ ਚੱਲਿਆ।
ਆਇਆ ਵਿੱਚ ਉਜਾੜ, ਬੋਲੇ ਹਰਨੀ ਤੈਨੂੰ ਕੀ ਵੇ ਕਹੇ-
–––––––––
* ਹਰਨੀ ਬੀ ਗਾਉਂਦੇ ਹਨ।
