ਹਰਨੀ- ਸੁਣ ਮਿਰਗਾ ਮੇਰੀ ਬਾਤ, ਕੌਣ ਗੁਰੂ ਤੈਨੂੰ ਵੇ ਮਿਲ ਪਿਆ?
ਮਿਰਗ— ਮੋਇਆ ਦੇਂਦਾ ਏ ਜਿਵਾਇ. ਗੋਰਖ ਗੁਰੂ ਜੰਗ ਦਾ ਨਾਥ ਹੈ।
ਰਾਜਾ-
੧੦. ਸੁਣ ਗੁਰੂਆ ਮੇਰੀ ਬਾਤ, ਕੰਨ ਪਾੜੇ ਮੇਰੇ ਹੇ ਨਾਥ ਜੀ!
ਦੇਵੈ ਲਾਇ ਬਿਭੂਤ, ਜੇਗੀ ਕਰੋ ਨਾਥ ਜੀ ਆਪਣਾ
ਹੋਇਆ ਜਗ ਤੋਂ ਉਦਾਸ, ਬਾਰਾਂ ਵਰ੍ਹੇ ਰਾਜ ਹੈ ਭੇਗਿਆ।
ਰਚ ਜਾਂ ਸੰਤਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਜੋਗ ਕਮਾਵਾਂਗਾ ਮੇਂ ਨਾਥ ਜੀ।
ਗੋਰਖ- ਸੁਣ ਰਾਜਾ ਮੇਰੀ ਬਾਤ, ਜੋਗੀ ਹੋਣਾ ਭੁੰਜੇ ਹੈ ਸੋਵਣਾ।
ਘਰ ਘਰ ਪਾਣੀਏਂ ਝਾਤ. ਅਲਖ ਜਗਾਣਾ ਹੈ ਨਾਥ ਦਾ।
ਲਾਣੀ ਅੰਗ ਬਿਭੂਤ, ਦਰ ਦਰ ਭਿਖਿਆ ਰਾਜਾ ਮੰਗਣੀ।
ਦਰ ਦਰ ਝਿੜਕਾਂ ਵੇ ਖਾਇ, ਰੁਲਨਾ, ਨਿਕਾਰਿਆਂ ਹੈ ਹੋਵਣਾ।
ਜਪ ਤਪ ਜੋਗ ਕਮਾਇ, ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੈ ਜੋਗੀ ਰਾਜਿਆ ਹੋਵਣਾ।
ਰਾਣੀ––ਰਾਣੀ ਅਰਜ ਗੁਜ਼ਾਰ, ਹਥ ਬੰਨ੍ਹਕੇ ਰਾਣੀ ਹੈ ਬੋਲਦੀ :-
ਸੁਣ ਰਾਜਾ ਮੇਰੀ ਬਾਤ, ਜੇ ਮਨਸ਼ਾ ਤੈਨੂੰ ਵੇ ਜੋਗ ਦੀ,
ਕਿਸੇ ਨੀਚਾਂ ਦੇ ਜਾਇ, ਮੱਥੇ ਲੱਗਣ। ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਨੀਚ ਦੇ
ਮੂੰਹ ਤੋਂ ਖਾਣੀ ਏਂ ਗਾਲ, ਝਿੜਕਾਂ ਤੇ ਝੰਬਾਂ ਨੀ ਸਹਿਣੀਆਂ।
ਤਾਂਤੇ ਰਾਜ ਕਮਾਇ, ਤਜ ਮਨਸਾ ਰਾਜਿਆ ਜੋਗ ਦੀ,
ਮੁਸ਼ਕਲ ਜੋਗ ਦੀ ਕਾਰ, ਦੁੱਖ ਬੜੇ ਰਾਜਿਆ ਜੋਗ ਦੇ।
ਰਾਜਾ— ਰਾਜਾ ਆਖੇ ਏ ਬਾਤ, ਰਾਜ ਕਮਾਣਾ ਨਹੀਂ ਨਾਰੀਏ!
ਛਡ ਦੇ ਪੱਲਾ ਨੀ ਆਜ, ਸਾਧੂ ਏਥੋਂ ਹੁਣ ਚਲੇ ਜਾਣਗੇ।
ਸੁਣ ਰਾਜਾ ਮੇਰੀ ਬਾਤ, ਬੋਲੇ ਰਾਣੀ ਤੈਨੂੰ, ਵੀ ਕੀ ਕਹੇ :-
ਰਾਣੀ— ਬਹਿਕੇ ਜੋਗ ਕਮਾਇ, ਗੋਦੜੀ ਸਵਾ ਦੇਨੀਆ ਪੱਟ ਦੀ।
ਏਹਨਾਂ ਮਹਿਲਾਂ ਦੇ ਪਾਸ, ਬੰਗਲਾ ਪਵਾ ਦੇਨੀਆਂ ਬਾਗ ਮੇਂ।
ਟੱਪੀ ਰਤਨਾ ਜੜਾਇ, ਜੋਗੀ ਹੋਕੇ ਰਾਜਿਆ ਨਾ ਜਈਂ।
