ਰਾਜਾ––ਸਾਹਿਬ ਸੱਘਾ ਸਮਾਜ, ਸਾਹਿਬ ਸੌਂਪੀਆਂ ਨੀ ਕੁੰਜੀਆਂ।
ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਨਗਰੀ ਦਾ ਰਾਜ, ਸਾਹਿਬ ਬਹੇਗਾ ਮਿਰੇ ਤਖ਼ਤ ਤੇ
ਆਪੇ ਕਰੇਗਾ ਨਿਆਉਂ, ਛੋਡ ਦੇ ਪੱਲਾ ਸਾਧੂਆਂ, ਜਾਣਦੇ।
ਰਾਣੀ— ਸੁਣ ਵੇ ਰਾਜਿਆ, ਬਾਤ, ਏਹਨਾਂ ਬਿਨਾ ਇਹ ਹਨ ਚੌਪਟੇ।
ਰੁੱਖਾਂ ਬਾਝੋਂ ਗਿਰਾਇ, ਭਾਈਆਂ ਬਿਨਾਂ ਵੀਰਾਂ ਵੇ ਜੋੜੀਆਂ।
ਪੁਤਰ ਬਿਨਾਂ ਵੇ ਹੈ ਨਾਮ, ਮਰਦੇ ਭਾਈ ਬਾਹਾਂ ਵੇ ਭਜਦੀਆਂ।
ਧੀ ਮਰੇ ਧਿਰ ਜਾਇ, ਚਾਰੇ ਕੁੰਟਾਂ ਵੇ ਸੁੰਞੀਆਂ।
ਗੋਰਖ- ਸਮਝ ਸੁਣੋ ਮੇਰੀ ਬਾਤ, ਸਮਝ ਚਲੋ ਰਾਜਾ ਵੇ ਭਰਥਰੀ!
ਸਾਧੂ ਮਾਰਨ ਏ ਘਾਤ, ਮੱਖੀ ਮਾਇਆ ਤੇ ਓ ਇਸਤਰੀ।
ਤਿੰਨੇ ਜਾਤ ਕੁਜਾਤ, ਜਿਥੇ ਵੇਖਣ ਸਾਧੂ ਹੈ ਸੋਹਿਣਾ।
ਓਥੇ ਦਿਨ ਤੇ ਰਾਤ, ਪਾਕੇ ਫਾਹੀ ਫੜ ਲੈਂਦੀਆਂ।
ਤਰਨੀ ਔਖੀ ਬਲਾਇ, ਨੈਂ ਰਾਜਿਆ ਇਸਤਰੀ ਸ਼ੂਕਦੀ।
ਜੋਗ ਰਖੋ ਸੰਭਾਲ, ਸਮਝ ਚਲੋ ਰਾਜਾ ਓ ਭਰਥਰੀ!
ਰਾਣੀ— ਚੱਲੇ ਜੋਗੀ ਜੁਗਾਇ, ਚਲੇ ਰੁਲਾਕੇ ਨੇਮਾਣੀਆਂ।
ਜੋਗੀ ਵਾੜਾ ਵਸਾਇ, ਜਨਮ ਵਿਛੋੜਾ ਮੈਨੂੰ ਪਾ ਚਲੇ।
-0-
ਜੋਗੀ ਲੜ ਵੇ ਛੁਡਾਇ, ਜੋਗੀ ਗਏ ਜੰਗਲੀਂ ਜੰਗਲੀਂ
-0-
ਆਈ ਛੇਜਾ ਦੇ ਪਾਸ, ਫੁਲ ਸੀ ਪਏ ਰਾਜੇ ਦੀ ਪੱਗ ਦੇ
ਸੋ ਕੁਮਲਾਏ ਸੀ ਆਇ, ਖਾਕੇ ਕਟਾਰੀ ਰਾਣੀ ਡਿਗ ਪਈ,
ਡਿੱਗੀ ਗਿੜਵੇ ਗਿੜਾਇ, ਲੋਕੀ ਕਹਿਣ 'ਮਰ ਗਈ ਪਿੰਗਲਾਂ'।
–––––––––––––
* ਸਾਰੀ ਇਸਤਰੀ ਜਾਤੀ ਨੂੰ ਨਿੰਦਣਾ ਹਿੰਦ ਦੇ ਗਿਰਾਉ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦਾ ਹੈ।
