ਸੰਤੋਖ

 

੪੯.      ਮੱਥੇ ਵਹੀ ਕਲਾਮ ਜੋ ਧੁਰਾਂ ਤੋਂ ਹੈ,

ਥੋੜਾ, ਬਹੁਤ, ਓਵੇਂ ਮਿਲ ਜਾਵਣਾ ਈ।

ਭਾਵੇਂ ਮਾਰੂ ਥਲੇ ਵਿਚ ਜਾਇ ਬੈਠੋ,

ਚਾਹੇ ਚੜ੍ਹ ਸੁਮੇਰ, ਵਧ ਪਾਵਣਾ ਕੀ?

ਤਾਂਤੇ ਧਰੇ ਧੀਰਜ, ਦੁਆਰੇ ਮਹੂਕਾਰਾਂ,

ਹੱਥ ਛੱਡ ਕੇ ਆਪ ਰੁਲਾਵਨਾ ਕੀ ?

ਘੜਾ ਜਾਇ ਸਮੁੰਦ੍ਰ ਕਿ ਜਾਇ ਖੂਹੇ,

ਇੱਕ ਜਿਹਾ ਪਾਣੀ ਓਸ ਗਾਵਣਾ ਜੀ॥

 

੫੦.      (ਪਪੀਹੇ ਦੀ ਜਬਾਨੀ)

ਕੋਣ ਨਾ ਜਾਣੇ ਜਗਤ ਵਿਚ

ਹੇ ਬੱਦਲ ਮਹਾਰਾਜ!

ਪਪੀਟੇ ਦੇ ਇਕ ਤੁਸੀਂ ਹੈ

ਜਗਤ ਵਿਖੇ ਸਿਰਤਾਜ।

ਫਿਰ ਕਿਉਂ ਕਰਦੇ ਆਪ ਹੋ,

ਸਾਡੀ ਏਹ ਉਡੀਕ।

ਝੀਣੀ ਸੁਰ ਦੀ ਬੇਨਤੀ

ਘੱਲੀਏ ਕੰਨਾਂ ਤੀਕ॥

––––––––––

৭. ਅਧਾਰ, ਆਸਰਾ।

੨. ਸਾਡੀ ਬੇਨਤੀ ਦੀ ਉਡੀਕ ਨਾ ਕਰੋ. ਆਪੇ ਵੱਸਿਆ ਕਰੋ।