ਉੱਤੋਂ ਤਾੜ ਗੋਲਾਂ ਹੇਠ ਡਿੱਗਿਆ ਈ,
ਵੱਜਾ ਆਣਕੇ ਟਿੰਡ ਕੜਾਕ ਭਾਈ।
ਜਿੱਥੇ ਜਾਇ ਅਭਾਗ ਖਲੇਂਵਦਾ ਈ,
ਨਾਲੇ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਬਿਪਤਾ ਜਾਵਣਾ ਈ।
९२. ਹਾਥੀ ਵਰਗੇ, ਸੱਪਾਂ ਵਹਗੇ,
ਕੈਦ ਪਏ ਦਿਸ ਆਵਣ।
ਸੂਰਜ ਵਰਗੇ ਚੰਦਾਂ ਵਰਗੇ,
ਗ੍ਰਹਿਣ ਪੀੜ ਪਏ ਪਾਵਣ।
ਚਾਤੁਰ ਅਕਲਾਂ ਵਾਲੇ ਕੋਈ,
ਗ੍ਰੀਬ ਕੰਗਲੇ ਦਿੱਸਣ।
ਸਭ ਤੋਂ ਬਲੀ ਵਿਧਾਤਾ, ਭਾਈ
ਖ੍ਯਾਲ ਅਸਾਂ ਏ ਆਵਣ।
੯੩. ਸਰਬ ਗੁਣਾਂ ਦੀ ਖਾਣ, ਧਰਤੀ ਦਾ ਭੂਸ਼ਣ ਰਤਨ
ਰਚੇ ਮਨੁੱਖ ਸੁਜਾਨ, ਦੇਖੋ ਬ੍ਰਹਮਾ ਚਾਤੁਰੀ!
ਐਪਰ ਮਰਨੇ ਹਾਰ, ਛਿਨਭੰਗਰ ਦੇਹੀ ਰਚੇ,
ਸ਼ੋਕ ਸ਼ੋਕ ਹੈ ਯਾਰ, ਏ ਬ੍ਰਹਮਾਂ ਦੀ ਚਾਤੁਰੀ !
੯੪. ਪੱਤੇ ਪੈਣ ਕਰੀਰ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਜੇ ਕਰ,
ਦੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਬਸੰਤ ਦਾ, ਆਖੀਏ ਜੀ!
ਉੱਲੂ ਦਿਨੋਂ ਜੇਕਰ ਨਹੀਂ ਵੇਖਦਾ ਹੈ,
ਦੋਸ਼ੀ ਮੂਰਜ ਨੂੰ ਕਦੀ ਨ ਭਾਖੀਏ ਜੀ।
–––––––––––
* ਤਾੜ ਦਾ ਫਲ ।
