"ਪਰ ਤਾਇਆ, ਜਿੰਨ ਤੇ ਸਾਡੇ ਵਾਂਗਰ ਈ ਬੋਲਦੇ ਨੇ । ਕੀ ਜਿੰਨ ਹੋਰ ਵੇ ਤੇ ਦਿਓ ਹੋਰ ?"
ਮੇਰੇ ਏਸ ਸਵਾਲ 'ਤੇ ਤਾਇਆ ਅੱਖਾਂ ਕੱਢ ਕੇ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਵੇਖਦਾ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਤਾਏ ਦੀਆਂ ਲਾਲ ਸੁਰਖ ਭਖਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਜਿੰਨਾਂ ਵਾਂਗਰ ਈ ਲੱਗਦੀਆਂ। ਮੈਂ ਡਰ ਜਾਂਦਾ। ਤਾਇਆ ਭੰਗ ਪੀਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਕਦੀ ਕਦੀ ਭੂਤਰ ਜਾਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਤਾਈ ਨੂੰ ਕੁੱਟਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ।
ਫੇਰ ਤਾਇਆ ਆਪਣੀ ਤਾਕਤ ਤੇ ਬਹਾਦਰੀ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸੁਣਾਂਦਿਆਂ ਹੋਇਆ ਆਖਦਾ, "ਪਿਛਲੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਅਸਾਡੇ ਚਾਚੇ ਅਸਾਡੇ ਪਿਉ ਨੂੰ ਮਾਰ ਕੁੱਟ ਲੈਂਦੇ ਸਨ। ਐਵੇਂ ਨਿੱਕੀ ਮੋਟੀ ਗੱਲ ਉੱਤੇ ਵੀ ਪਿਉ ਨੂੰ ਡੰਡ ਫੰਡ ਹੋਈ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ।"
"ਅਸਾਂ ਤਿੰਨੇ ਭਰਾ ਅਜੇ ਛੋਟੇ ਸਾਂ । ਚਾਚਿਆਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਡਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਸਾਡੇ ਪਿਉ ਤੇ ਮਾਂ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਵੇਲ਼ੇ ਕੁਵੇਲੇ ਪਿਉ ਤੋਂ ਪੈਸਾ-ਧੇਲਾ ਵੀ ਖੋਹ ਲੈਂਦੇ ਸਨ।
ਦੋਵੇਂ ਚਾਚੇ ਸ਼ੈਤਾਨ ਦੀ ਮੂਤਰੀ ਉੱਕਾ ਲਿਹਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਸਨ ਕਰਦੇ ਅਸਾਡੇ ਮਾਪਿਆਂ ਦਾ ਅਸਾਡੇ ਪਿਓ ਨੇ ਤੰਗ ਆ ਕੇ ਸਾਨੂੰ ਸਾਂਭਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ । ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਤੇ ਉਸ ਸਾਹਨਾਂ ਵਾਂਗ ਖੁਆਇਆ ਪਿਆਇਆ ਤੇ ਵਿਹਲਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਂ ਈ ਵੱਡਾ ਸਾਂ ਤੇ ਦੂਜੇ ਦੋਵੇਂ ਅਜੇ ਛੋਟੇ ਸਨ।
ਮੈਨੂੰ ਜ਼ਰਾ ਕੁ ਹੋਸ਼ ਆਈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਅਖਾੜੇ ਜਾਵਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਤੇਲ ਮਲਦਾ, ਜ਼ੋਰ ਕਰਦਾ ਤੇ ਘੋਲ ਵੀ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਫੇਰ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਏਨਾ ਜ਼ੋਰ ਤੇ ਟਿੱਲ ਆ ਗਿਆ ਕਿ ਲਾਗੇ ਲਾਗੇ ਦੀ ਜੂਹ ਵਿੱਚੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਮੂੰਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦਾ। ਕੋਈ ਵੀ ਮੇਰੇ ਜ਼ੋਰ ਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੈਂ ਜੀਹਨੂੰ ਫੜਦਾ ਚੂਚੇ ਵਾਂਗ ਨੱਪ ਲੈਂਦਾ ਸਾਂ । ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਜ਼ੋਰ ਕਰਕੇ ਅਖਾੜੇ ਵੱਲੋਂ ਘਰ ਪਰਤਿਆ। ਅੱਗੇ ਮਾਂ ਰੋਂਦੀ ਪਈ ਸੀ । ਪੁੱਛਣ 'ਤੇ ਮਾਲੂਮ ਹੋਇਆ ਕਿ ਚਾਚਿਆਂ ਮਾਂ ਨੂੰ ਫੇਰ ਮਾਰਿਆ ਏ। ਗਾਲ੍ਹ ਮੰਦਾ ਵੀ ਬੋਲਿਆ ਏ ਤੇ ਛਿੱਤਰ ਪੋਲਾ ਵੀ ਕੀਤਾ ਏ।
ਉਹ ਹਿੱਲੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦੰਦ ਗਿਣਨ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਪਿਉ ਘਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਚਾਚਿਆਂ ਉੱਤੇ ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਲੇ ਹੀ ਅਕਰ ਸੀ। ਮਾਂ ਨੂੰ ਰੋਂਦਿਆਂ ਵੇਖ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਹੋਰ ਵੱਟ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ। ਨਾਲ-ਨਾਲ ਘਰ ਸਨ ਚਾਚਿਆਂ ਦੇ ਵੀ ਇੱਕ ਸੱਜੇ ਪਾਸੇ ਤੇ ਦੂਜਾ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ।
ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਘਰ ਖਲੋਕੇ ਈ ਚਾਚਿਆਂ ਨੂੰ ਸੁਣਾ ਸੁਣਾ ਕੇ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਬਕਵਾਸ ਕੀਤੀ।
ਦੋਵੇਂ ਚਾਚੇ ਭੂਤਰੇ ਹੋਏ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਇੱਕੋ ਵਾਰ ਵਧੇ। ਇਹ ਈ ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸਾਂ । ਉਹ ਮਾਰਨਾ ਗਿੱਝੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਬਾਲ ਈ ਸਮਝਦੇ ਸਨ। ਦੋਵੇਂ ਮੈਨੂੰ ਛੁੱਟ ਕੇ ਪਏ। ਬੱਦਲ ਵਾਂਗ ਗੱਜਦੇ ਆਏ। ਦੂਰੋਂ ਈ ਗਾਲ੍ਹ ਮੰਦਾ ਬੋਲਣ ਲੱਗ ਪਏ ਸਨ । ਮੂੰਹ 'ਚੋਂ ਝੱਗ ਕੱਢੀ ਆਏ।
