ਤਾਈ ਆ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਂਦੀ। ਝਾੜ ਖਾਣ 'ਤੇ ਮੈਂ ਰੋਣਹਾਕਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ। ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਲਿਜਾ ਕੇ ਤਾਈ ਰੱਤੀ ਕੀੜੀ ਤੇ ਕੱਕੀ ਕੀੜੀ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਵਰਚਾਣ ਦਾ ਜਤਨ ਕਰਦੀ।
ਕੱਕੀ ਤੇ ਰੱਤੀ ਕੀੜੀ ਦੋਵੇਂ ਭੈਣਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਨ । ਕੱਕੀ ਕੀੜੀ ਛੋਟੀ ਕੀੜੀ, ਜਿਹੜੀ ਰੱਤੀ ਹੁੰਦੀ ਏ, ਨਾਲ ਹਮੇਸ਼ਾ ਜ਼ਿਆਦਤੀ ਕਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਏ। ਘਰ ਵਿੱਚ ਰੱਤੀ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਸ਼ਿਕਾਇਤਾਂ ਕਰਕੇ ਮਾਂ ਪਿਉ ਕੋਲੋਂ ਝਾੜਾਂ ਤੇ ਮਾਰ ਪੁਆਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਏ।
ਜਦ ਇੱਕ ਦਿਨ ਕੱਕੀ ਕੀੜੀ ਕੋਲ ਘਰ ਦਾ ਕੋਈ ਨੁਕਸਾਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਏ, ਰੱਤੀ ਕੀੜੀ ਉਹਦੇ 'ਤੇ ਪਰਦਾ ਪਾਂਵਦੀ ਏ। ਉਹਦਾ ਨੁਕਸਾਨ ਆਪਣੇ ਜੁੰਮੇ ਲੈ ਲੈਂਦੀ ਏ।
ਉਹ ਕੱਕੀ ਕੀੜੀ ਖਿਲਾਫ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ ਜਦ ਕਿ ਕੱਕੀ ਨੂੰ ਪੱਕਾ ਯਕੀਨ ਸੀ ਕਿ ਰੱਤੀ ਬਦਲਾ ਜ਼ਰੂਰ ਲੈਸੀ। ਪਰ ਜਦ ਉਹ ਕੋਈ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ, ਸਗੋਂ ਪਰਦਾ ਪਾ ਦਿੰਦੀ ਏ ਤੇ ਕੱਕੀ ਕੀੜੀ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਰੱਤੀ ਕੋਲੋਂ ਮੁਆਫੀ ਮੰਗ ਲੈਂਦੀ ਏ ਤੇ ਅੱਗੋਂ ਤੋਂ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਨਾ ਕਰਨ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕਰਦੀ ਏ।
ਕਹਾਣੀ ਤੇ ਤਾਈ ਵੀ ਚੰਗੀ ਸੁਣਾਂਵਦੀ ਸੀ ਪਰ ਤਾਏ ਕੋਲੋਂ ਕਾਲੇ ਦਿਉ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਨ ਦਾ ਸਵਾਦ ਈ ਵੱਖਰਾ ਸੀ।
ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੀ ਹੋਂਦੀ ਏ ਸੋਹਣੀ ਤੇ ਪਿਆਰੀ ਜੇਹੀ। ਦਿਉ ਹੁੰਦਾ ਏ ਕਾਣਾ, ਜਾਲਮ ਤੇ ਬਦਸ਼ਕਲ ਜੇਹਾ ਜ਼ੋਰਾਵਰ।
ਗਰੀਬ ਗੱਭਰੂ ਹੁੰਦਾ ਏ ਨੇਕ ਤੇ ਬਹਾਦਰ ਤੇ ਖੂਬਸੂਰਤ ਤੇ ਭੋਲਾ-ਭਾਲਾ... ਲੜਾਈ ਹੁੰਦੀ ਏ... ਗੱਭਰੂ ਤੇ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੀ ਦਾ ਵਿਆਹ।
ਵਾਹ, ਸਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀਆਂ, ਸੱਤਾਂ ਸੱਤਾਂ ਵੰਨਗੀਆਂ ਦੇ ਖਾਣੇ, ਸ਼ੁਗਲ, ਹਾਸੇ।
ਦਿਨ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬਾਲ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਵੱਡਿਆਂ ਕੋਲੋਂ ਸੁਣੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਸੁਣਾਇਆ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਪਰ ਮੇਰੇ ਲਈ ਤੇ ਮੇਰੇ ਸਵਾਲ ਈ ਉਲਝਣ ਹੁੰਦੇ ਸਨ । ਸਵਾਲਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਤਾਂ ਕਿਧਰੋਂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਨ ਮਿਲਦੇ। ਮੁਟਿਆਰਾਂ ਨੂੰ ਜਿੰਨ ਚਿੰਬੜਨ ਵਾਲਾ ਤਮਾਸ਼ਾ ਮੈਂ ਵੀ ਵੇਖਿਆ ਕਰਦਾ ਸਾਂ, ਪਰ ਇਹ ਵੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਂਵਦੀ ਕਿ ਜਿੰਨ ਚਿੰਬੜਦੇ ਕਿਉਂ ਨੇ ? ਚਿੰਬੜੇ ਜਿੰਨ ਨਜ਼ਰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਆਂਵਦੇ ? ਪਰ ਸਾਰੇ ਸਵਾਲ ਤੇ ਮੇਰੇ ਸਨ। ਜਵਾਬ ਮੇਰੇ ਨਹੀਂ ਸਨ ਯਾ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਨਹੀਂ ਸਨ ਯਾ ਮੈਨੂੰ ਆਂਵਦੇ ਨਹੀਂ ਸਨ।
ਦੂਜੇ ਹਾਣੀ ਜਿੰਨਾਂ ਭੂਤਾਂ ਤੇ ਚੁੜੇਲਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ। ਮੈਨੂੰ ਚੰਗੀਆਂ ਨਾ ਲੱਗਦੀਆਂ। ਹਾਣੀ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਕੋਠੇ ਬਣਾ ਕੇ ਖੇਡਦੇ ਮੈਨੂੰ ਪਸੰਦ ਨਾ ਆਂਵਦੇ, ਬਾਲ ਲੁਕਣਮੀਟੀ ਖੇਡਦੇ ਮੈਂ ਨਾ ਖੇਡਦਾ। ਹਾਣੀਆਂ ਨਾਲ ਖੇਡਾਂ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਖਿੱਦੋ-ਖੂੰਡੀ ਖੇਡਦਾ, ਕਰਲ ਘਾਂਗਾ, ਗੁੱਲੀ ਡੰਡਾ ਖੇਡਦਾ। ਮੈਂ ਹਾਣੀਆਂ ਕੋਲੋਂ ਬਹੁਤੀ ਵਾਰੀ ਜਿੱਤ ਜਾਇਆ ਕਰਦਾ ਸਗੋਂ ਜਿੱਤ ਈ ਜਾਇਆ ਕਰਦਾ ਸਾਂ, ਕਈ ਰੋਂਦ ਮਾਰਦੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਝਗੜਾ ਕਰਦਾ, ਵਧ
