ਖਲੋਤੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਸ਼ਾਹੂ ਦੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਦੀ ਗੱਡ ਉਤਰਾਈ ਤੋਂ ਉੱਤਰੀ ਤਾਂ ਇੱਕ ਸੁੱਤੇ ਹੋਏ ਗਾਡੀ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹ ਗਈ। ਸੁੱਤਾ ਹੋਇਆ ਗਾਡੀ ਉੱਥੇ ਈ ਮਰ ਗਿਆ। ਸਵੇਰੇ ਪੁਲਸ ਆਈ। ਸ਼ਾਹੂ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਫੜੇ ਗਏ। ਸ਼ਾਹੂ ਦਾ ਸਾਰਾ ਟੱਬਰ ਰੋ-ਰੋ ਕੇ ਕਮਲਾ ਹੋਇਆ ਫਿਰਦਾ ਸੀ ਗਾਡੀ ਦੀ ਮੌਤ ਭਾਵੇਂ ਭੁਲੇਖੇ ਨਾਲ ਹਾਦਸਾ ਸੀ, ਪਰ ਪੁਲਸ ਨੂੰ ਤੇ ਪੈਸੇ ਚਾਹੀਦੇ ਸਨ । ਪੈਸੇ ਸ਼ਾਹੂ ਦੇ ਕੋਲ ਨਹੀਂ ਸਨ।
ਸ਼ਾਹੂ ਦੀ ਇੱਕ ਧੀ ਜਵਾਨ ਸੀ । ਬਰਾਦਰੀ ਦੇ ਇੱਕ ਬੁੱਢੇ ਬੰਦੇ ਨੇ ਆਪਣਾ ਸਾਰਾ ਮਾਲ ਡੰਗਰ ਵੇਚ ਕੇ ਸ਼ਾਹੂ ਦੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ ਤੇ ਬਦਲੇ ਵਿੱਚ ਉਹਦੀ ਧੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਵਹੁਟੀ ਬਣਾ ਲਿਆ। ਸ਼ਾਹੂ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਬਰੀ ਹੋ ਗਏ। ਕੁੱਝ ਦਿਨ ਤੇ ਚੁੱਪ ਰਹੇ, ਫੇਰ ਜਿੱਥੇ ਬੈਠਦੇ ਤੇ ਆਖਦੇ, "ਬੰਦਾ ਮਾਰਨਾ ਕਿਹੜਾ ਔਖਾ ਕੰਮ ਏ, ਬੱਸ ਬੰਦੇ ਕੋਲ ਹਜ਼ਾਰ ਡੇਢ ਹਜ਼ਾਰ ਰੁਪਿਆ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਏ।"
ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸੇਖੀ ਉੱਤੇ ਸ਼ਰੀਕ ਚੁੱਪ ਕਿੱਥੇ ਰਹਿੰਦੇ। ਸ਼ਰੀਕਾ ਆਖਦਾ, "ਪੈਸੇ ਨਹੀਂ ਘਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਧੀ ਭੈਣ ਜਵਾਨ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਏ।"
ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਦੇ ਏਸ ਵਾਰ ਨਾਲ ਸ਼ਾਹੂ ਦੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਨੂੰ ਬੜੀ ਸ਼ਰਮਿੰਦਗੀ ਹੋਈ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਉੱਥੋਂ ਡੇਰਾ ਚੁੱਕਿਆ ਤੇ ਕਿਧਰੇ ਹੋਰ ਚਲੇ ਗਏ।
ਕਈਆਂ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਖੋਲੇ ਅਜੇ ਖਾਲੀ ਪਏ ਹੋਏ ਸਨ, ਖੌਰੇ ਕਿਸੇ ਨਵੇਂ ਆਵਣ ਵਾਲੇ ਦੀ ਉਡੀਕ ਵਿੱਚ ਸਨ।
ਦਿਨ ਵਾਹਵਾ ਚੜ੍ਹ ਆਇਆ ਸੀ । ਭੁੱਖ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਕੁੜੱਲ ਪੈਣ ਲੱਗ ਪਏ ਸਨ। ਪੁਲ ਦੀ ਲਹਾਈ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਕਾਠੇ ਬੇਰਾਂ ਦੀ ਬੇਰੀ ਸੀ। ਬੇਰਾਂ ਦਾ ਭਾਵੇਂ ਸਮਾਂ ਮੁੱਕ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਪਰ ਅਜੇ ਵੀ ਵਿਰਲੇ ਵਾਂਡੇ ਬੇਰ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਸਨ ਜਿਹੜੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਅੱਖ ਤੋਂ ਬਚੇ ਹੋਏ ਸਨ।
ਬੜਾ ਗਹੁ ਕੀਤਿਆਂ ਈ ਕੋਈ ਬੇਰ ਨਜ਼ਰੀਂ ਪੈਂਦਾ ਸੀ, ਉਹ ਵੀ ਲਾਲ ਸੁਰਖ ਪੱਕਾ ਹੋਇਆ। ਕਿਸੇ ਕਿਸੇ ਵਿੱਚ ਤੇ ਕੀੜਾ ਵੀ ਪੈ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਭੁੱਖ ਮਿਟਾਵਣ ਲਈ ਮੈਂ ਬੇਰੀ ਨੂੰ ਵੱਟੇ ਮਾਰ ਮਾਰ ਬੇਰ ਡੇਗਣ ਵਿੱਚ ਰੁੱਝ ਗਿਆ। ਬੱਸ ਇੱਥੇ ਈ ਨਿਸ਼ਾਨੇਬਾਜੀ ਕੰਮ ਆਈ। ਭੁੱਖ ਨਾਲ ਹਰ ਬੇਰ ਦਾ ਆਪਣਾ-ਆਪਣਾ ਸਵਾਦ ਸੀ। ਰਸੀਲੇ ਤੇ ਮਿੱਠੇ ਬੇਰ ਮੇਰੀ ਭੁੱਖ ਮਿਟਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਲਹੌਰ ਵੱਲੋਂ ਦੋ ਗੱਡਾਂ ਇੱਕ ਇੱਕ ਢੱਗੇ ਵਾਲੀਆਂ ਲਹਾਈ ਕੋਲ ਆ ਖਲੋਤੀਆਂ।
ਗੱਡਾਂ 'ਤੇ ਭਾਂਜੜ ਲੱਦੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਭਾਂਜੜ ਨਾਲ ਗੱਡਾਂ ਉੱਤੇ ਕੁੱਝ ਬਾਲ ਤੇ ਕੁੱਝ ਸਵਾਣੀਆਂ ਵੀ ਬੈਠੀਆਂ ਵੀ ਹੋਈਆਂ ਸਨ । ਇਹ ਲੋਕ ਸਾਡੀ ਜੂਹ ਦੇ ਨਹੀਂ ਸਨ ਜਾਪਦੇ, ਸਗੋਂ ਪੇਂਡੂ ਵਸੇਬ ਦੇ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਨ ਲਗਦੇ। ਗਾਡੀਆਂ ਗੱਡਾਂ ਲਹਾਈ ਤੋਂ ਉਤਾਰ ਕੇ ਸ਼ਾਹੂ ਦੇ ਖੋਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਜਾ ਡੱਕੀਆਂ। ਇਹਨਾਂ ਨਵੇਂ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨ ਮਰਦ ਤੇ ਇੱਕ ਵਡੇਰੀ ਉਮਰ ਦਾ ਬੰਦਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਵਡੇਰੀ ਸਵਾਣੀ ਤੇ ਇੱਕ ਜਵਾਨ ਬਾਲ ਬੱਚੇ ਵਾਲੀ, ਦੇ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਬਾਲ ਤੇ ਦੋ ਕੁੜੀਆਂ ਸਨ।
