ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਏ। ਲੰਡੂ ਦਿਨ ਰਾਤ ਉਹਦਾ ਨਾ ਈ ਜਪਦਾ ਏ। ਵੱਟੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਮਸੂਮ ਭੈਣ ਦਾ ਵਿਆਹ ਉਹਦੇ ਭਰਾ ਨਾਲ ਮੰਨ ਆਇਆ ਏ। ਹਾਏ ਨੀ ਮੈਂ ਕੀਹਨੂੰ ਆਖਾਂ... ਵੇਖੋ ਬਾਹਰ ਪਰਿਆ ਵੀ ਆ ਬੈਠੀ ਜੇ । ਚਾਚੇ ਲੰਡੂ ਦੀ ਮਾਂ ਸੀਨਾ ਕੁੱਟਦੀ ਹੋਈ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਡਿੱਗ ਪਈ। ਸਵਾਣੀਆਂ ਫੇਰ ਸੰਭਾਲਿਆ।

ਚਾਚਾ ਲੰਡੂ ਮੇਰੇ ਨਾਲੋਂ ਕੋਈ ਪੰਜ ਕੁ ਸਾਲ ਵੱਡਾ ਹੋਣਾ ਏ। ਮੇਰੇ ਪਿਉ ਦਾ ਦੂਰੋਂ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿੱਚ ਮਾਮੇ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਭਰਾ ਸੀ। ਆਖਦੇ ਨੇ ਲੰਡੂ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਈ ਸ਼ੌਕੀਨ ਤਬੀਅਤ ਤੇ ਅਵਾਰਗੀ ਪਸੰਦ ਸੀ। ਚਾਚੇ ਲੰਡੂ ਕਦੀ ਟਾਂਗਾ ਚਲਾਇਆ, ਕਦੀ ਟਰੱਕ ਉੱਤੇ ਕੰਡਕਟਰੀ ਕੀਤੀ, ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਆਟੇ ਵਾਲੀ ਚੱਕੀ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਤੇ ਕਦੇ ਕੁੱਝ ਹੋਰ ਕੰਮ ਕੀਤਾ।

ਚਾਚਾ ਲੰਡੂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਕਰ ਲਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਹਮਦਰਦ ਤੇ ਬੇਲੀ ਸਮਝਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਚੰਗਾ ਬੰਦਾ ਸਮਝਦਾ ਸਾਂ । ਉਹਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰੀਆਂ ਲਗਦੀਆਂ ਸਨ।

ਉਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਚਾਚਾ ਲੰਡੂ ਜਿਮੀਂਦਾਰ ਦੇ ਟਿਊਬ ਵੈੱਲ ਲਾਗੇ ਆਟੇ ਦੀ ਚੱਕੀ 'ਤੇ ਮਿਸਤਰੀ ਸ਼ਫੀ ਮੁਹੰਮਦ ਨਾਲ ਰਲ ਕੇ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਤਨਖਾਹ ਦਿਹਾੜੀ ਕਿਸੇ ਦੇ ਦਿੱਤੀ, ਲੈ ਲਈ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਨਾ ਸਹੀ। ਹਰ ਕੰਮ ਸ਼ੌਕ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਤੇ ਹਰ ਇੱਕ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਈ ਸਮਝਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ । ਹਰ ਵੇਲੇ ਖਿਦਮਤ ਤੇ ਜਜ਼ਬੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਕੰਮ ਆਵਣਾ ਉਹਦੀ ਆਦਤ ਬਣ ਗਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਦਾ ਦਿਲ ਤੋੜਨਾ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਆਂਵਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ।

ਪਿੰਡ ਦੀ ਇੱਕ ਕੁੜੀ "ਹੋਸ਼ਾਂ" ਨਾਲ ਉਹਦੀ ਦੋਸਤੀ ਉਦੋਂ ਹੋਈ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਵਿਆਹੀ ਗਈ ਸੀ। ਚਾਚਾ ਲੰਡੂ ਦੋਸਤੀ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਪਛਤਾਇਆ ਕਰਦਾ ਕਿ "ਹੋਸ਼ਾਂ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਦੋਸਤੀ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਹੋਈ। ਮੈਂ ਕਿੰਨਾ ਬੇਵਕੂਫ਼ ਸਾਂ।"

ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਹੋਸ਼ਾਂ ਹੱਸ ਕੇ ਆਖਿਆ ਕਰਦੀ, "ਬੇਵਕੂਫ਼ ਤੇ ਤੂੰ ਹੁਣ ਵੀ ਏ, ਵੇ ਲੰਡੂ ਜੇ ਤੂੰ ਸੱਚਾ ਏਂ ਤੇ ਹੁਣ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਹੋ ਸਕਦਾ ਏਂ, ਪਰ ਜੇ ਕੁੱਝ ਕਰੇਂ ਤਾਂ। ਅਜੇ ਡੁੱਲ੍ਹਿਆਂ ਬੇਰਾਂ ਦਾ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਵਿਗੜਿਆ।"

"ਮੈਂ ਹੁਣ ਕੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਵਾਂ ਹੋਸ਼ਾਂ, ਤੂੰ ਬਾਲ ਬੱਚੇ ਵਾਲੀ ਏਂ।" ਚਾਚਾ ਲੰਡੂ ਹੋਸ਼ਾਂ ਦੇ ਹੱਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਤੱਕਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। "ਮੈਂ ਬਾਲ ਬੱਚੇ ਵਾਲੀ ਆਂ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਇਆ", ਹੋਸ਼ਾਂ ਉਹਨੂੰ ਯਕੀਨ ਦਵਾਂਦੀ। "ਤੇਰੇ ਲਈ ਮੈਂ ਸਾਰਾ ਜੱਗ ਛੱਡ ਸਕਨੀ ਆਂ, ਬਾਲ ਬੱਚਾ ਕੀ ਹੋਇਆ ?"

ਚਾਚਾ ਲੰਡੂ ਹੋਸ਼ਾਂ ਦੀ ਏਸ ਅਦਾ ਉੱਤੇ ਈ ਰੀਝ ਗਿਆ।

ਉਹਦੇ ਖਿਆਲ ਵਿੱਚ ਹੋਸ਼ਾਂ ਦੀ ਇਹ "ਕੁਰਬਾਨੀ" ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਏ, ਉਹ ਵੀ ਸਿਰਫ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰ ਵਾਸਤੇ। ਐਸੇ ਸੱਜਣ ਉੱਤੋਂ ਤੇ ਜਿੰਦ ਵਾਰ ਦੇਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਏ।

ਚਾਚਾ ਲੰਡੂ ਜਦ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰੀਝ ਗਿਆ ਤਾਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਹੋਸ਼ਾਂ ਆਖਿਆ, "ਵੇ ਲੰਡੂ ਤੇਰੇ ਉੱਤੋਂ ਵਾਰੀ ਤੇ ਸਦਕੇ। ਤੇਰੇ ਲਈ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਬਾਲਾਂ ਤੇ ਖੌਂਦ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਲਈ