ਅੱਜ ਸ਼ਾਮ ਤੀਕਰ ਪ੍ਰਾਹੁਣਿਆਂ ਨੇ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਨਬੇੜ ਲਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਦੋ ਜੁਮੇਂ ਛੱਡ ਕੇ ਤੀਜੇ ਜੁਮੇਂ ਨੂੰ ਨਕਾਹ ਲਈ ਸਾਰੀਆਂ ਧਿਰਾਂ ਰਾਜ਼ੀ ਹੋ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਚਾਚਾ ਲੰਡੂ ਬੜਾ ਖੁਸ਼ ਹੋਇਆ। ਏਸੇ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਵਿਖਾਲੇ ਲਈ ਉਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਾਰੇ ਬਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਟਾਂਗਰੀ ਵੱਡੀ ਸੀ। ਚਾਚੇ ਲੰਡੂ ਦੇ ਪੈਰ ਤਾਂ ਭੋਏ ਉੱਤੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗਦੇ । ਉੱਡਿਆ ਜਾਪਦਾ ਸੀ । ਉਹਦੇ ਮੂੰਹ ਉੱਤੇ ਹਾਸੇ ਐਵੇਂ ਡੁੱਲ੍ਹ ਡੁੱਲ੍ਹ ਪੈਂਦੇ ਸਨ । ਹੋਸ਼ਾਂ ਤੇ ਲੰਡੂ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਮਿਲਣ ਲੱਗ ਪਏ, ਪਰ ਲੰਡੂ ਦੇ ਘਰ ਵਾਲੇ ਫੇਰ ਮੁੱਕਰ ਗਏ। ਹੋਸ਼ਾਂ ਦੇ ਘਰ ਵਾਲਿਆਂ ਡੇਰਾ ਚੁੱਕਿਆ ਤੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਪਿੰਡ ਚਲੇ ਗਏ।
ਲੰਡੂ ਲਈ ਤਾਂ ਅਨ੍ਹੇਰ ਪੈ ਗਿਆ। ਉਸ ਘਰ ਵਾਲਿਆਂ ਨਾਲ ਲੜਾਈ ਛੋਹ ਲਈ। ਰਾਤ ਦਿਨ ਇਹ ਸ਼ੋਰ-ਵਸੋਰਾ ਪਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ । ਲੰਡੂ ਆਖਦਾ ਕਿ ਮੇਰੀ ਰੀਝ ਪੂਰੀ ਨਾ ਹੋਈ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਮੌਤ ਵੇਖਣੀ ਪਵੇਗੀ।
ਘਰ ਵਾਲ਼ੇ ਆਕੜ ਗਏ। ਉਹਨਾਂ ਲੰਡੂ ਦੀ ਮੌਤ ਵਾਲੀ ਧਮਕੀ ਦਾ ਕੋਈ ਅਸਰ ਨਾ ਲਿਆ ਤਾਂ ਚਾਚਾ ਲੰਡੂ ਅਸਲੋਂ ਈ ਬੁੱਝ ਗਿਆ। ਸਿਰ ਸੁੱਟ ਕੇ ਟੁਰੀ ਫਿਰਦਾ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਾ ਕਰਦਾ। ਸਵੇਰੇ ਆਟੇ ਵਾਲੀ ਚੱਕੀ 'ਤੇ ਜਾਂਦਾ । ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਤੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਆ ਕੇ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਪੈ ਰਹਿੰਦਾ।
ਆਟੇ ਦੀ ਚੱਕੀ 'ਤੇ ਆਟਾ ਪਿਹਾਵਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸਵਾਣੀਆਂ ਤੇ ਕੁੜੀਆਂ ਚਾਚੇ ਲੰਡੂ ਨਾਲ ਹਮਦਰਦੀ ਦੇ ਬੋਲ ਬੋਲਦੀਆਂ ਤੇ ਅਫਸੋਸ ਕਰਦੀਆਂ। ਕਈ ਸਵਾਣੀਆਂ ਉਹਨੂੰ ਹੋਸ਼ਾਂ ਦਾ ਖਿਆਲ ਛੱਡਣ ਦੀ ਮੱਤ ਵੀ ਦਿੱਤੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਇਹ ਈ ਗੱਲ ਆਖਦਾ ਸਾਂ, ਪਰ ਚਾਚਾ ਲੰਡੂ ਸੁਣਦਾ ਸਭ ਦੀ ਸੀ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਿੰਦਾ।
ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਮੈਂ ਚੱਕੀ ਉੱਤੇ ਚਾਚੇ ਨਾਲ ਇਹੋ ਜਿਹੀਆਂ ਈ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ। ਅੱਗੋਂ ਉਸ ਕੋਈ ਹੰਗੂਰਾ ਨਾ ਭਰਿਆ ਤਾਂ ਡੀਗਰ ਵੇਲੇ ਮੈਂ ਘਰ ਨੂੰ ਪਰਤ ਆਇਆ। ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਨਾਜੀ ਮਿਲੀ। ਉਸ ਦਾਣਿਆਂ ਦੀ ਬੋਰੀ ਨੂੰ ਭਾਰ ਲੱਗਣ ਕਾਰਨ ਥੱਲੇ ਸੁੱਟਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਤੇ ਹੁਣ ਉਡੀਕ ਰਹੀ ਸੀ ਕੋਈ ਏਧਰੋਂ ਲੰਘੇ ਤੇ ਬੋਰੀ ਉਹਦੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਰਖਵਾਏ।
ਮੈਂ ਨੇੜੇ ਆਇਆ, ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਆਖਿਆ, "ਵੇ ਲੋਰਦਾ ਜ਼ਰਾ ਬੋਰੀ ਨੂੰ ਹੱਥ ਤੇ ਪਵਾਈਂ।" ਨਾਜੀ ਦੇ ਵਿਆਹ ਨੂੰ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਹੋ ਗਏ ਸਨ । ਜਦੋਂ ਦੀ ਉਹ ਦੂਸਰੇ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਵਹੇਜ ਕੇ ਆਈ ਸੀ, ਮੈਂ ਅੱਜ ਦੂਸਰੀ ਵਾਰ ਉਹਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਸੀ । ਸਾਫ਼ ਰੰਗ, ਨੈਣ ਨਕਸ਼ ਵੀ ਵਾਹਵਾ ਮਨ ਖਿਚਵੇਂ ਸਨ । ਜੁੱਸੇ ਦੀ ਵੀ ਮਜ਼ਬੂਤ ਤੇ ਨਰੋਈ ਜਾਪਦੀ ਸੀ।
ਉਹਦਾ ਖਾਵੰਦ ਫੱਤਾ ਮਾੜੇ ਤੇ ਲਿੱਸੇ ਜੁੱਸੇ ਵਾਲਾ ਆਮ ਜੇਹਾ ਗੱਭਰੂ ਸੀ ।
ਨਾਜੀ ਦੇ 'ਲੋਰਦਾ' ਆਖਣ ਦੇ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਆਖਿਆ:
"ਭਾਬੀ, ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਲੋਰਦਾ ਜਾਪਨਾਂ ?"
"ਵੇ ਤੂੰ ਬਹੁਤ ਕੁੱਝ ਜਾਪਨਾ ਏਂ।" ਉਹ ਬੜੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਸੁਭਾਅ ਵਿੱਚ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਆਖ ਗਈ।
"ਹੋਰ ਕੀ ਕੀ ਜਾਪਨਾ ਵਾਂ ਤੈਨੂੰ ?"
