ਦਿੱਤੀਆਂ ਤੇ ਮੇਰਾ ਮੂੰਹ ਚੁੰਮਿਆ।
ਮੈਂ ਉੱਥੋਂ ਨਿੱਕਲ ਕੇ ਘਰ ਆ ਕੇ ਮੰਜੀ ਉੱਤੇ ਲੇਟ ਗਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਚੁੱਪ ਵੇਖਕੇ ਮਾਂ ਪੁੱਛਿਆ, “ਗੋਗੀ ਕੀ ਗੱਲ ਏ ?"
ਮੈਂ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਾ ਦਿੱਤਾ। ਜਦ ਮਾਂ ਬਹੁਤੀ ਵਾਰ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਆਖਿਆ,"ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਪੀੜ ਏ ਮਾਂ।" ਮਾਂ ਨੂੰ ਫਿਕਰ ਲੱਗੀ। ਉਸ ਕਾਹਲੀ ਨਾਲ ਪੁੱਛਿਆ:
"ਨਾਜੀ ਦੇ ਪਾਸੇ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਗਿਆ ।" ਮਾਂ ਦੇ ਖਿਆਲ ਵਿੱਚ ਨਾਜੀ ਵਾਲਾ ਜਿੰਨ ਚਿੰਬੜ ਗਿਆ ਹੋਣਾ ਏਂ । ਮੈਂ ਤਸੱਲੀ ਦਿੰਦਿਆਂ ਆਖਿਆ, "ਕੋਈ ਜਿੰਨ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਮਾਂ। ਬੱਸ ਐਵੇਂ ਮਕਰ ਏ।"
"ਫੇਰ ਤੇਰੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਪੀੜ ਕਾਹਦੀ ਏ, ਕਾਕਾ" ਮਾਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋਈ।
"ਬੱਸ ਐਵੇਂ ਈ ਮਾਂ, ਕਦੇ ਕਦੇ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਪੀੜ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਏ।"
"ਅੱਛਾ ਫੇਰ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਸੌਂ ਜਾ, ਬਹੁਤਾ ਸੋਚਿਆ ਨਾ ਕਰ ।"
"ਅੱਛਾ ਮਾਂ।” ਮੇਰੇ ਵੱਲੋਂ ਯਕੀਨ ਆਵਣ 'ਤੇ ਮਾਂ ਚਲੀ ਗਈ । ਫੇਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਮੈਨੂੰ ਕਦੋਂ ਨੀਂਦਰ ਆਈ। ਉਸ ਰਾਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਦੋਂ ਵੀ ਨਾਜੀ ਮਿਲੀ ਅੱਖਾਂ ਨੀਵੀਆਂ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਕੁੱਝ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸਾਂ।
ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਾਰੇ ਨਿੱਕੇ ਵੱਡੇ ਪੀਰ ਜੀ ਪੀਰ ਜੀ ਕਹਿ ਕੇ ਮੇਰਾ ਮੌਜੂ ਬਨਾਂਵਦੇ।
ਜਦ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਮਲੂਮ ਹੋਇਆ ਕਿ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਜਿੰਨ ਵਾਲੇ ਮਕਰ ਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਸਨ, ਸਾਰਿਆਂ ਲਈ ਤਾਂ ਇਹ ਸ਼ੁਗਲ: ਸੀ। ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਮੈਂ ਬੜਾ ਈ ਪੱਚੀ ਹੋਇਆ ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ 'ਤੇ ਨਫ਼ਰਤ ਵੀ...
ਫੇਰ ਇਹ ਈ ਸ਼ਰਮਿੰਦਗੀ ਤੇ ਨਫ਼ਰਤ ਇੱਕ ਹੋਰ ਦੁੱਖ ਤੇ ਤਲਖੀ ਬਣ ਕੇ ਮੇਰੇ ਸੀਨੇ ਵਿੱਚ ਧੁਖਣ ਲੱਗ ਪਿਆ।
ਜ਼ਿਮੀਂਦਾਰ ਦੇ ਨਵੇਂ ਟਿਊਬ ਵੈੱਲ ਵਾਸਤੇ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਦਾ ਖਾਲ ਬੱਝ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਦੇ ਖਾਲ ਵਾਸਤੇ ਰਾਹਕ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਮਿੱਟੀ ਪੁੱਟ ਪੁੱਟ ਕੇ ਸੁੱਟਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਪਹਿਲੇ ਬੱਝੇ ਖਾਲ ਨੂੰ ਚਾਲੂ ਕਰਨ ਲਈ ਸਾਰੇ ਰਾਹਕਾਂ ਨੂੰ ਖਾਲ ਦਵਾਲੇ ਖਲਾਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਟਿਊਬ ਵੈੱਲ ਨੂੰ ਚੱਲਦਿਆਂ ਵੇਖਣ ਲਈ ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਾਰੇ ਬਾਲ ਵੀ ਅੱਪੜ ਗਏ ਸਨ।
ਟਿਊਬ ਵੈੱਲ ਦਾ ਪਾਣੀ ਖਾਲ ਵਿੱਚ ਇੰਜ ਭੱਜਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਜਾਣਾ ਹੋਵੇ ਤੇ ਬਹੁਤ ਕਾਹਲੀ ਵਿੱਚ ਸੀ । ਖਾਲ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਕਹੀਆਂ ਫੜੀ ਰਾਹਕ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਖਾਲ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲਣ ਤੋਂ ਡੱਕਣ ਲਈ ਫੁਰਤੀਆਂ ਵਿਖਾ ਰਹੇ ਸਨ।
ਪਾਣੀ ਵਰਗਾ ਚੋਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਖਾਲ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿਧਰੋਂ ਨਾ ਕਿਧਰੋਂ ਸਿੰਮ ਪੈਂਦਾ, ਵਗਣ ਲਗਦਾ। ਖਾਲ ਤੋੜ ਕੇ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲ ਆਂਵਦਾ। ਰਾਹਕ ਝੱਟ ਕਾਬੂ
