"ਫੇਰ ਤੈਨੂੰ ਕਾਹਦੀ ਕਾਹਲੀ ਏ ? ਉਡੀਕਦਾ ਈ ਨਹੀਂ।"

ਮੈਂ ਕੀ ਜਵਾਬ ਦੇਣਾ ਸੀ, ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਹੌਲ਼ੀ ਹੌਲ਼ੀ ਟੁਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ ਪਰ ਸ਼ਾਹੂ ਦੇ ਖੋਲਿਆਂ ਲਾਗੇ ਜਾ ਕੇ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਹੋਰ ਵਧ ਗਈ। ਪਹਿਲੀ ਝਾਤੀ ਜ਼ੋਹਰਾ ਉੱਤੇ ਪਈ। ਉਸ ਬੜੇ ਸੋਹਣੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕੰਘੀ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਸੀ ਤੇ ਗੁੱਤ ਵਿੱਚ ਲਾਲ ਪਰਾਂਦਾ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।

ਮਾਸੀ ਜਾਂਦਿਆਂ ਈ ਜ਼ੋਹਰਾ ਨੂੰ ਆਖਿਆ, "ਲੈ ਫੜ ਨੀ ਜ਼ੋਹਰਾ ਸੱਤੂ, ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖੀਂ, ਮੇਰੀ ਭੈਣ ਬੜੀ ਰੀਝ ਨਾਲ ਦਿੱਤੇ ਨੇ।"

ਮਾਸੀ ਅੱਗੇ ਲੰਘ ਗਈ। ਜ਼ੋਹਰਾ ਮੁਸਕਰਾਂਦੀ ਹੋਈ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਈ। ਉਸ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਤੋਂ ਸੱਤੂਆਂ ਦੀ ਪਟੋਕਲੀ ਫੜ ਕੇ ਹੌਲੀ ਜੇਹੀ ਆਖਿਆ, “ਸੱਤੂ ਤੇ ਮੈਂ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖ ਲੈਸਾਂ । ਤੈਨੂੰ ਕਿੱਥੇ ਰੱਖਾਂ ?"

ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਆਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸਾਂ, "ਅੱਖ ਦੀ ਪਟਾਰੀ ਵਿੱਚ ਤੇ ਦਿਲ ਦੀ ਅਲਮਾਰੀ ਵਿੱਚ" ਪਰ ਮੇਰੀ ਹਿੰਮਤ ਈ ਨਾ ਹੋਈ। ਉਂਝ ਸੱਤੂਆਂ ਦੀ ਪਟੋਕਲੀ ਫੜਨ ਵੇਲ਼ੇ ਮੈਂ ਉਹਦੀ ਉਂਗਲੀ ਉੱਤੇ ਆਪਣੀ ਉਂਗਲੀ ਨਾਲ ਕੁੱਝ ਦੱਬ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਸੀ । ਏਨਾ ਕੁ ਈ ਹੌਂਸਲਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ। ਖ਼ੋਰੇ ਮੇਰੀ ਉਂਗਲੀ ਦੇ ਦਬਾ ਪਾਸੋਂ ਯਾ ਟਹਿਕਦੇ ਹੁਸਨ ਪਾਰੋਂ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਚਮਕ ਤੇ ਰੌਣਕ ਆ ਗਈ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਸੀਨੇ ਵਿੱਚ ਸਾਹਵਾਂ ਦੀ ਕਾਹਲੀ ਪਾਰੋਂ... ਉਹਦੀ ਛਾਤੀ ਦੇ ਉਭਾਰ ਉਹਦੀ ਕਮੀਜ਼ ਨੂੰ ਤਰਾਣ ਦੇ ਦੇ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ ਸਨ, ਉਹਦੇ ਜੁੱਸੇ ਦਾ ਲਹੂ ਖ਼ੋਰੇ ਇਕੱਠਾ ਹੋ ਕੇ ਉਹਦੀਆਂ ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਉਸ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਾ ਕੀਤੀ। ਪਟੋਕਲੀ ਤੇ ਘਿਓ ਵਾਲਾ ਭਾਂਡਾ ਫੜ ਕੇ ਅੰਦਰ ਚਲੀ ਗਈ।

ਮੈਨੂੰ ਅੰਦਰ ਆਵਣ ਲਈ ਕਿਸੇ ਵੀ ਨਾ ਆਖਿਆ। ਮੈਂ ਪਰਤ ਆਇਆ। ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਟੁੰਬਦਾ ਰਿਹਾ: 'ਲੈ ਭਲਾਂ ਮੈਨੂੰ ਅੰਦਰ ਬੁਲਾਵਣ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪ ਈ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਕੀ ਸੀ । ਜਦ ਮੈਂ ਮਾਸੀ ਦੇ ਨਾਲ ਆਇਆ ਸਾਂ, ਫੇਰ ਰੁਕਾਵਟ ਕਾਹਦੀ ਸੀ । ਭਲਾਂ ਨਾਲ ਆਏ ਨੂੰ ਕੀ ਮੁੜ ਕੇ ਆਖਣਾ ਪੈਂਦਾ ਏ। ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਆਪ ਈ ਝੁੱਡੂ ਆਂ... ਨਾਲ ਲਿਜਾਵਣ ਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਏ ਕਿ ਆ ਜਾ, ਤੇਰੇ ਲਈ ਬੂਹੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਨੇ ।” ਇੱਕ ਦਿਲ ਕਰੇ ਫੇਰ ਪਰਤ ਜਾਵਾਂ ਪਰ ਕੀ ਪੱਜ ਲਾਵਾਂ। ਆਖ ਦੇਸਾਂ ਐਵੇਂ ਈ।

ਲੈ ਐਵੇਂ ਕੀ ਹੋਇਆ, ਐਵੇਂ ਤੇ ਐਵੇਂ ਹੁੰਦਾ ਏ। ਹੋ ਸਕਦਾ ਏ ਮੇਰੇ ਇੰਜ ਮੁੜ ਜਾਵਣ ਨਾਲ ਬਣੀ ਗੱਲ ਵਿਗੜ ਜਾਵੇ। ਨਹੀਂ। ਕਦੀ ਫੇਰ ਸਹੀ, ਕਿਸੇ ਬਹਾਨੇ ਚਲਾ ਜਾਸਾਂ, ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਬਹਾਨਾ ਈ ਤੇ ਚਾਹੀਦਾ ਏ। ਹੁਣ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ? ਹੁਣ ਕੋਈ ਬਹਾਨਾ ਨਹੀਂ ਸੁੱਝਦਾ । ਕੁੱਝ ਸੋਚ ਕੀ ਸੋਚਾਂ, ਮੇਰਾ ਤੇ ਖ਼ੌਰੇ ਦਿਮਾਗ ਈ ਸੁੰਨ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਏ। ਪਾਗਲ ਤੇ ਨਹੀਂ ਹੋ ਗਿਆ ਮੈਂ ?

ਇੰਜ ਦੀਆਂ ਕਈ ਦਲੀਲਾਂ ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਆਈਆਂ। ਟੁਰਦਾ ਟੁਰਦਾ ਖਲੋਕੇ ਪਰਤ ਕੇ ਵੇਖਦਾ, ਸੋਚਦਾ ਖ਼ੌਰੇ ਉਹ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਵੇਖਦੀ ਹੋਵੇ। ਪਰ ਉੱਥੇ ਤੇ ਕੋਈ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ