ਸ਼ਹਿਰ ਜਾਵਣ ਵਾਸਤੇ ਕਿਰਾਇਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦਾ। ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕਿਧਰੋਂ ਪੈਸਾ ਮਿਲ਼ ਜਾਵਣ ਦੀ ਆਸ ਸੀ ਮੈਨੂੰ। ਫਿਲਮ ਵੇਖਣਾ ਵੀ ਮੇਰੇ ਲਈ ਇੱਕ ਰੀਝ ਬਣ ਗਈ ਹੋਈ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਛੇਤੀ ਪੂਰੀ ਹੁੰਦੀ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਂਵਦੀ ।
ਇਹ ਦੁੱਖ ਵੀ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਸਾੜ ਪਾਵਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬੇਵਸੀ ਉੱਤੇ ਗੁੱਸਾ ਵੀ ਆਵਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ।
ਮੈਥੋਂ ਛੋਟਾ ਮੁਹੰਮਦ ਹੁਸੈਨ ਛੇਤੀ ਈ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਆ ਰਲਿਆ ਸੀ । ਵਾਹੀ ਬੀਜੀ ਦੇ ਕੰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਹੱਥ ਪਾਵਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ, ਡੰਗਰ ਵੱਛਾ ਬੰਨ੍ਹ ਖੋਹਲ ਲੈਂਦਾ ਸੀ ਤੇ ਲਿਆਰੀਆਂ ਵੀ ਸ਼ੌਂਕ ਨਾਲ ਚੋਇਆ ਕਰਦਾ, ਡੰਗਰਾਂ ਦੀ ਟਹਿਲ ਸੇਵਾ ਵੀ ਚੰਗੀ ਕਰਦਾ ਤੇ ਘੋਲ ਕੌਡੀ ਨੂੰ ਵੀ ਰੀਝ ਨਾਲ ਕਰਦਾ ਸੀ।
ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਆ ਖਲੋਵਣ ਕਾਰਨ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸੁਖਿਆਈ ਹੋ ਗਈ। ਮੇਰੇ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤਾ ਕੰਮ ਉਹ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਉਹਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਘੱਟ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਪਵੇ।
ਮੁਹੰਮਦ ਹੁਸੈਨ ਪਿਉ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਨੂੰ ਸਮਝਦਾ ਸੀ । ਮੇਰੀ ਕੌੜ ਦਾ ਵੀ ਜਾਣੂੰ ਸੀ। ਏਸੇ ਲਈ ਖ਼ੋਰੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹਮਦਰਦੀ ਸੀ । ਜੋਧੇ ਵਾਲ਼ੇ ਕੋਲੋਂ ਜਾਨ ਛੁੱਟੀ ਤੇ ਮੇਰੀ ਫਿਕਰ ਮੁੱਕੀ। ਪਿਉ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਤੇ ਸਿਰਫ ਕਮਾਈ ਉੱਤੇ ਈ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮਾੜੀ ਮੋਟੀ ਤਕਲੀਫ ਹੋਵੇ, ਖੰਘ ਤਾਪ ਪਿਉ ਕਦੀ ਵੀ ਅਰਾਮ ਕਰਨ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਹਿੰਦਾ। ਜੇ ਕਦੇ ਪਿਉ ਨੂੰ ਆਪ ਤਾਪ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਪੂਰੇ ਟੱਬਰ ਨੂੰ ਭਜਾਈ ਰੱਖਦਾ। ਸਾਰੇ ਉਹਦੀ ਟਹਿਲ ਸੇਵਾ ਵਿੱਚ ਈ ਹਾਜ਼ਰ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ।
ਵਾਹੀ ਬੀਜੀ ਦਾ ਸਾਰਾ ਹਿਸਾਬ ਪਿਉ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਰੱਖਦਾ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਜਿਹੜੇ ਰਾਤ ਦਿਨ ਇੱਕ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਸਾਂ, ਅਸਾਨੂੰ ਤਾਂ ਕੁੱਝ ਮਲੂਮ ਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਕਿੰਨੀ ਕਮਾਈ ਹੋਈ ਏ ਤੇ ਕਿੰਨਾ ਖਰਚਾ ਹੋਇਆ ਏ।
ਇਹ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਮਲੂਮ ਸੀ ਮਸਾਂ ਰੋਟੀ ਟੁੱਕਰ ਈ ਪੂਰਾ ਹੁੰਦਾ ਰਹਵੇ ਤੇ ਬੜੀ ਗੱਲ ਏ। ਸ਼ੌਕ ਨੂੰ ਪਾਲਣ ਲਈ ਅਸਾਡੇ ਕੋਲ ਵੇਲ਼ਾ ਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਚਦਾ।
ਵਾਹੀ ਦੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸਰਘੀ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਸੋਤੇ ਤੀਕਰ ਕੰਮ ਈ ਕੰਮ ਹੁੰਦਾ ਏ। ਜੇ ਵਾਹੀ ਬੀਜੀ ਵੱਲੋਂ ਕੁੱਝ ਸਾਹ ਪੈਂਦਾ ਤਾਂ ਫੇਰ ਗੱਡ ਚਿੰਬੜ ਜਾਇਆ ਕਰਦੀ। ਪਿੰਡੋਂ ਪੱਠਾ- ਦੱਥਾ ਤੇ ਤੂੜੀ ਪਰਾਲੀ ਲੈ ਕੇ ਲਹੌਰ ਲਿਆਂਵਦੇ ਸਾਂ । ਏਥੇ ਮਾਲ ਵੇਚਕੇ ਜੋ ਵੀ ਪੈਸੇ ਮਿਲਦੇ, ਪਿਉ ਨੂੰ ਜਾ ਕੇ ਫੜਾ ਦਿੰਦੇ ਸਾਂ।
ਗੱਡ ਦੇ ਫੇਰੇ ਲਾਵਣ ਨਾਲ ਤੰਗੀ ਕੁੱਝ ਘੱਟ ਹੁੰਦੀ। ਉਹ ਵੀ ਏਨੀ ਕੁ ਕਿ ਇੱਕ ਵੇਲੇ ਲਈ ਘਰ ਵਿੱਚ ਹਾਂਡੀ ਪੱਕਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ।
ਪਿਉ ਪਹਿਲੇ ਈ ਗਵੇੜੀ ਕਿਸਮ ਦਾ ਬੰਦਾ ਸੀ । ਹੁਣ ਚਿੱਟੇ ਲੀੜੇ ਪਾ ਕੇ ਅਸਲੋਂ
