ਨਾਲ ਤੇ ਮੈਂ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਲੈਨਾਂ ਵਾਂ, ਫੇਰ ਵੀ ਤੂੰ ਲੋਕਾਂ ਵਾਂਗ ਸੋਚਨਾ ਤੇ ਸਮਝਦਾ ਏਂ।"

"ਨਹੀਂ ਨਹੀਂ, ਚਾਚਾ, ਮੈਂ ਲੋਕਾਂ ਵਾਂਗ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦਾ। ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਸਿਹਤ ਦੀ ਫ਼ਿਕਰ ਏ । ਤੂੰ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਵੇਂ ਤੇ ਫੇਰ ਉਹ ਈ ਗੱਲਾਂ ਹੋਸਨ ।" ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਸਫ਼ਾਈ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕੁੱਝ ਆਖਿਆ।

"ਹੁਣ ਉਹ ਗੱਲਾਂ ਕਿੱਥੇ ਕਾਕਾ ਐਵੇਂ ਜਿਊੜਾ ਲੋਕ ਬੁਲਾਂਵਦੇ ਈ।" ਏਨਾ ਕਹਿਣ ਮਗਰੋਂ ਚਾਚੇ ਲੰਡੂ ਨੂੰ ਸਾਹ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ ਸੀ ਤੇ ਹਉਂਕਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਸਾਹਵਾਂ ਵਿੱਚ ਕਾਹਲੀ ਅਤੇ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਨਮੀ ਜਿਹੀ ਆ ਗਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਸਰਾ ਕਰਕੇ ਫੇਰ ਮੰਜੀ ਤੇ ਲੰਮਾ ਪੈਣ ਵਿੱਚ ਉਹਦੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ। ਉਹਦੀ ਮਾਂ ਘਿਉ ਗਰਮ ਕਰਕੇ ਲਿਆਈ ਤੇ ਲੰਡੂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਜੁੱਸੇ ਦੀ ਮਾਲਸ਼ ਕੀਤੀ।

ਫੇਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਟੁਰਨ ਫਿਰਨ ਜੋਗਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਟਿਊਬ ਵੈੱਲ ਲਾਗੇ ਚੱਕੀ ਤੀਕਰ ਆਵਣ ਜਾਵਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਤਾਂ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਈ ਕਮਲਿਆਂ ਵਾਂਗਰ ਬਹਿ ਜਾਂਦਾ। ਉੱਥੇ ਬੈਠੇ ਨੂੰ ਜਾ ਕੇ ਉਹਦੀ ਮਾਂ ਲਿਆਇਆ ਕਰਦੀ ਸੀ । ਆਸ਼ਕਾਂ ਦੇ ਹਾਲ ਮੈਂ ਸੁਣੇ ਹੋਏ ਸਨ, ਪਰ ਏਹੋ ਜਿਹਾ ਇਸ਼ਕ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰੀ ਵੇਖ ਕੇ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਅੰਦਰ ਖ਼ਿਆਲ ਉੱਭਰਿਆ, "ਰੱਬਾ, ਲੱਗ ਨਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਜਾਵੇ, ਇਸ਼ਕੇ ਦਾ ਰੋਗ ਬੁਰਾ!"

ਲੰਡੂ ਦੇ ਹਾਲਤ ਵੇਖ ਕੇ ਲੋਕ ਮਖੌਲ ਕਰਦੇ। ਕਦੀ ਕਦੀ ਤਾਂ ਖ਼ੌਰੇ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਉਹਨੂੰ, ਉਹ ਇੱਕੋ ਥਾਂ ਤੇ ਈ ਚੱਕਰ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਘੁੰਮੀਂ ਜਾਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ । ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਟਿਚਕਰ ਯਾ ਤਨਜ਼ ਉੱਤੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਿੰਦਾ, ਨਾ ਈ ਕੋਈ ਗੁੱਸਾ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਕਦੀ ਕਦੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਸੀ । ਇਸ਼ਕ ਦੀਆਂ ਤੇ ਹੋਸ਼ਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰੀ ਜਾਂਦਾ ਸੀ । ਜੇ ਮੈਂ ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਦਾ ਹੰਗੂਰਾ ਨਾ ਭਰਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਨਰਾਜ਼ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਫੇਰ ਮੈਨੂੰ ਤਰਲੇ ਤੇ ਮਿੰਨਤਾਂ ਕਰਕੇ ਮਨਾਵਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ ।

ਡੇਕ ਦੇ ਵਗਦੇ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਲੱਤਾਂ ਲਮਕਾ ਕੇ ਬਹਿ ਜਾਂਦੇ ਸਾਂ । ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਉਹ ਆਖਦਾ, "ਗੋਗੀ, ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਆਖਦਾ ਏ ਹੋਸ਼ਾਂ ਜ਼ਰੂਰ ਆਵੇਗੀ। ਉਹਦਾ ਕੋਈ ਕਸੂਰ ਨਹੀਂ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਦਗਾ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦੀ। ਹੋਸ਼ਾਂ ਤੇ ਆਪਣੇ ਬਾਲਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਗਈ ਏ। ਆਖ਼ਰ ਮਾਂ ਏ, ਮਾਂ ਦੀਆਂ ਆਂਦਰਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ, ਬਾਲ ਤੇ ਜਿਗਰ ਹੁੰਦੇ ਨੇ।" ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਉਹਦੀ ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਹਾਂ ਰਲਾਣੀ ਪੈਂਦੀ । "ਹਾਂ, ਸੱਚ ਏ ਚਾਚਾ। ਤੂੰ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਦਗਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਤੇ ਉਹ ਕਿਉਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਦਗਾ ਕਰੇਗੀ ?"

"ਹਾਂ, ਇਹੋ ਤੇ ਮੈਂ ਕਹਿਨਾ ਵਾਂ ਤੇ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਕਹਿੰਦਾ ਏ... ਕਿ ਜ਼ਰੂਰ ਆਵੇਗੀ, ਪਰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕੀ ਪਤਾ ਹੋਵੇ।"

"ਹਾਂ ਚਾਚਾ, ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਜਜ਼ਬਿਆਂ ਦੀ ਵੀ ਕਦਰ ਹੁੰਦੀ ਏ ? ਝੂਠਿਆਂ ਨੂੰ ਸਾਰੇ ਈ ਝੂਠੇ ਜਾਪਦੇ ਨੇ।" ਦਿਲ ਰੱਖਣ ਲਈ ਮੈਂ ਉਹਦੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਤਰੀਫ਼ ਕਰਦਾ, ਉਹਦੇ ਸ਼ੌਕ ਦੇ ਜਜ਼ਬੇ ਨੂੰ ਸਲਾਹੁੰਦਾ, ਪਰ ਨਾਲ ਈ ਇਹ ਵੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਸਾਂ ਕਿ ਉਹਨੂੰ