ਦੀਵਾਨ— ਬਾਉਲੀ ਹੋ ਗਈ ਏਂ। ਸਿਆਣੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜ ਉਂਗਲ ਸੌਂਪ ਥੀਂ ਡੰਗੀ ਜਾਏ ਸੇ ਵੇਢ ਦਿਓ, ਜੇ ਕਿਵੇਂ ਬਾਕੀ ਦਾ ਸਰੀਰ ਬਚ ਜਾਏ। ਸਾਰੇ ਟੱਬਰ ਨੂੰ, ਪਿਉ ਦਾਦੇ ਦੀ ਇੱਜਤ ਨੂੰ ਤੇ ਇਸ ਮਾਲ ਦੌਲਤ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਰਾਮ ਲਾਲ ਨੂੰ ਗੰਦੀ ਉਂਗਲ ਜਾਣ ਕੇ ਵੈਦ ਦੇਣਾ ਭਲੀ ਗੱਲ ਹੈ।
ਮਾਂ- ਹਾਇ ਰਾਮ' ਪਵਿਤਰ ਆਤਮਾ ਪੁੜ ਗੰਦੀ ਉਂਗਲ!। ਪ੍ਰਲੋਕ ਵਿਚ ਸਹਾਈ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਦੁਲਾਰਾ ਜਹਿਰ ਦੇ ਸਮਾਨ! ਸਾਰੇ ਟੱਬਰ ਦਾ ਚੰਦ ਹੈ, ਮੇਰਾ ਲਾਡਲਾ ਬਾਲ
ਦੀਵਾਨ— ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਪੇਟੀ ਗਈ, ਸਿਰ ਮੁੰਨ ਕੇ ਏਸੇ ਨਾਲ ਹੀ ਕੱਢ ਦਿਆਂਗਾ।
ਪੁੱਤ੍ਰ- (ਮਾਂ ਦੇ ਪੈਰ ਫੜਕੇ) ਪਿਆਰੀ ਮਾਂ! ਮੇਰੇ ਪਿੱਛੇ ਆਪਣੀ ਪਤ ਨਾ ਗੁਆ, ਮੇਰੇ ਭਾਗ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹਨ, ਤੂੰ ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰ, ਦੇ ਪੁੱਤ ਤੇਰੇ ਘਰ ਹੋਰ ਹਨ: ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਲ ਚਿੰਤ ਲਾ, ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਕਿ ਮਰ ਗਿਆ ਹੈ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੁੱਤ੍ਰ ਮਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਮਾਵਾਂ ਬੀ ਸਬਰ ਕਰਦੀਆਂ ਹੀ ਹਨ ਨਾ।
ਮਾਂ- ਬੱਚਾ! ਜੀਉਣ ਉਹ ਬੀ, ਪਰ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਜਿਉ ਕਿਵੇਂ ਪਰਚਾਵਾਂ ? ਬੱਚਾ! ਮੈਂ ਕੀਕੁਰ ਜੀਵਾਂਗੀ ? ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ ਦਾ ਟੁਕੜਾ, ਮੇਰਾ ਲਾਲ, ਮੇਰੇ ਲਾਡਲੇ ਦੁਲਾਰੇ!
ਵੱਡਾ ਪੁਤ੍ਰ- ਮਾਂ! ਹੋਸ ਕਰ, ਸੱਚ ਮੁਚ ਤੀਵੀਂ ਦੀ ਅਕਲ ਗੋਤ ਪਿੱਛੇ। ਸਮਾਂ ਵੇਖ ਕੇ ਬਾਕੀ ਟੱਬਰ ਦੀ ਸੁਖ ਮੰਗ।
ਮਾਂ- ਵੇ ਰਾਮ ਲਾਲ ਮੈਨੂੰ ਤਿੰਨ ਪੁੱਤ ਹੁੰਦਿਆਂ ਨਿਪੋਤੀ ਕਰ ਚੱਲਿਓ। ਮੈਨੂੰ ਨਿੱਤ ਦੀ ਚਿਖਾ ਵਿਚ ਪਾ ਚੱਲਿਓ। ਨਾ ਮਰਾਂਗੀ ਨਾ ਜੀਵਾਂਗੀ, ਬੱਚਾ। ਦਿਨ ਰਾਤ ਵੈਣ ਕਰਾਂਗੀ।
ਦੀਵਾਨ- ਬਾ (ਹੰਸ) ਮਾਰੀ ਹੋਈ, ਅਕਲ ਕਰ, ਹੰਸ ਕਰ, ਕਿਤੇ ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾ ਸੂਲੀ ਚੜੀ ਤੂੰ ਬੀ!
ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੀਆਂ ਭੈਣਾਂ ਬਿਹਬਲ ਹੋਈਆਂ ਜਾਰ ਜਾਰ ਰੋਂਦੀਆਂ ਤੇ ਵੀਰ ਦੇ ਹੱਥ ਫੜ ਫੜ ਕਹਿੰਦੀਆਂ ਸਨ: ਵੇ ਵੀਰ ਅਸਾਂ ਗਊਆਂ ਤੇ ਦਇਆ ਕਰ: ਵੀਰ ਵੇ। ਗਊਆਂ ਨੂੰ ਘਾਹ ਪਾ. ਲਾਲੇ ਜੀ ਦਾ ਕਿਹਾ ਮੰਨ ਵੀਰ ਵੇ। ਸਦਾ ਦੇ ਸੋਲ ਨਾ ਦੇਹ ਬਾਕੀ ਸਾਰਾ ਟੱਬਰ ਰੋ ਰੋ ਕੇ ਫਾਹਵਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ: ਬਾਂਦੀਆਂ, ਗੋਲੀਆਂ, ਟਹਿਲਣਾਂ, ਜੋ ਸਭ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੀ
