ਆਮ ਗੱਲਬਾਤ ਦੌਰਾਨ ਸਾਡੀ ਨਜ਼ਰ ਦੀ ਹਰਕਤ, ਜਾਂ ਜਿਸ ਨੂੰ 'ਨਜ਼ਰ ਦਾ ਨਾਚ ਵੀ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ:
- ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ।
- ਜਿਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਮੇਰੇ ਵਲੋਂ ਦੱਸੇ ਜਾ ਰਹੇ ਨੁਕਤੇ ਦੀ ਦਲੀਲ ਬਣਦੀ ਹੈ, ਮੈਂ ਦੂਜੀ ਦਿਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਦੇਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ।
- ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਵਲੋਂ ਕਹੀ ਜਾ ਰਹੀ ਗੱਲ, ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਨੁਕਤੇ ਦੇ ਆਖੀਰ ਤੇ ਪਹੁੰਚਦਾ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਇਕ ਵਾਰੀ ਫਿਰ ਤੁਹਾਡੇ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਦਾ ਤੁਹਾਡੇ ਤੇ ਪਿਆ ਪ੍ਰਭਾਵ ਦੇਖ ਸਕਾਂ।
- ਤੁਸੀਂ ਹੁਣ ਤੱਕ ਇਕ ਸਰੋਤੇ ਵਾਂਗ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖ ਰਹੇ ਸੀ, ਅਤੇ ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਕਹਿਣ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹੋ। ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਇਸੇ ਤਰਤੀਬ ਵਿਚ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹੋ। ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖਣਾ, ਦੂਜੀ ਦਿਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਦੇਖਣਾ ਅਤੇ ਫਿਰ ਇਕ ਵਾਰ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਦੇਖਣ ਲਈ ਵਾਪਿਸ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖਣਾ...
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਕ ਆਮ ਗਲਬਾਤ ਵਿਚ ਇਸੇ ਤਰਤੀਬ ਵਿਚ ਚੱਲਦਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਸੁਣਨ ਵਾਲੇ ਉਤੇ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਦੇਖਣ ਲਈ ਨਜ਼ਰ ਵਾਪਿਸ ਲਿਜਾਂਦੇ ਹੋ। ਤੁਸੀਂ ਨਾਲ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਰੀਰਕ ਭਾਸ਼ਾ ਵੱਲ ਵੀ ਧਿਆਨ ਕਰ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਸਰੋਤੇ ਤੁਹਾਡੀ ਸਰੀਰਕ ਭਾਸ਼ਾ ਸਮਝਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਨਾਲ ਨਾਲ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਅਤੇ ਸਰੋਤੇ ਵੀ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਸਾਡੇ ਵਿਚੋਂ ਕੁਝ ਅਜਿਹੇ ਵੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰਾਂ ਮਿਲਾ ਕੇ ਗੱਲ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਹੀ ਦਿੱਕਤ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਸਮਾਜ ਵਿਚ ਭਰੋਸਾ ਬਣਾਉਣਾ ਬਹੁਤ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਭਰੋਸੇ ਵਿਚ ਕਮੀ ਸਾਡੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਵਿਚ ਇਕ ਰੁਕਾਵਟ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਜ਼ਰਾ ਯਾਦ ਕਰੋ, ਇਕ ਐਸੇ ਵਿਅਕਤੀ ਬਾਰੇ ਜਿਹੜਾ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਿਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਮਿਲਾਣ ਤੋਂ ਕਤਰਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਬਾਰੇ ਤੁਹਾਡੇ ਮਨ ਵਿਚ ਕੀ ਭਾਵਨਾ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ? ਹਾਂ, ਆਪਾਂ ਸਾਰੇ ਹੀ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਵਕਤ, ਸੜਕ ਤੇ ਤੁਰੇ ਜਾਂਦਿਆਂ, ਦੂਜਿਆਂ ਕੋਲੋਂ ਲੰਘਦੇ ਹੋਏ ਨਜ਼ਰ ਮਿਲਾਣ ਤੋਂ ਕਤਰਾ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ-ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਵਕਤ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰਣੀ ਚਾਹੁੰਦੇ।
"ਨਜ਼ਰ ਮਿਲਾ ਕੇ ਗੱਲ ਕਰਨ ਵਿਚ ਕੁਝ ਦਿੱਕਤ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ।
