ਲਈ ਸਾਡੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਤੇ ਬੱਬੀ ਹੋਰੀਂ ਗਏ ਤਾਂ ਉਹ ਵਸਾਹ ਕੇ ਗਲ੍ਹ ਪੈ ਗਏ। ਬੱਬੀ ਹੋਰਾਂ ਵੀ ਬਰਾਬਰ ਵਰ੍ਹਾਈਆਂ। ਮੈਨੂੰ ਬੇਬੇ ਨੇ ਉਸ ਦਿਨ ਸਕੂਲ ਘੱਲ 'ਤਾ ਸੀ। ਆਖ਼ਰ ਰਾਜ਼ੀਨਾਮਾ ਹੋ ਗਿਆ ਪਰ ਮੇਰੀ ਦਲੇਰੀ ਦੇ ਚਰਚੇ ਚੱਲ ਪਏ। ਮੈਂ ਲੁਧਿਆਣੇ ਵਾਲਿਆਂ ਨਾਲ ਪੱਕਾ ਹੀ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਹੁਣ ਸਾਵੀ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਮੇਰੀ ਯਾਰੀ ਲੁਧਿਆਣੇ ਗਰੁੱਪ ਦੇ ਚਾਲਕ (ਬੰਟਾ, ਡਿੰਪਾ, ਬਲਤੇਜ, ਹਰਲੇਪ, ਜੱਸੋਵਾਲੀਏ ਭਰਾ, ਅਨਿਲ, ਕੱਟਾ ਆਦਿ) ਨਾਲ ਪੈ ਗਈ। ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਪੱਕਾ ਟਿਕਾਣਾ ਛਾਪਿਆਂਵਾਲੀ ਕਾਲਜ ਦੇ ਜੇ.ਬੀ.ਐਸ. ਹੋਸਟਲ ਨੂੰ ਬਣਾ ਲਿਆ ਜਿੱਥੇ ਲੁਧਿਆਣਾ ਗਰੁੱਪ ਦੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਮੁੰਡੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ । ਮੈਂ ਤੇ ਛੋਟਾ ਜੱਸਵਾਲੀਆ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਇਕੱਠੇ ਰਹਿੰਦੇ। ਹੁਣ ਅਸੀਂ ਹਾਈਪ੍ਰੋਡੈਕਸ-10 ਤੇ ਡਾਰਮਿਨ-10 ਕੈਪਸੂਲ ਖਾਣ ਲੱਗ ਪਏ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਫੈਂਸੀ ਦੀਆਂ ਸ਼ੀਸ਼ੀਆਂ ਤੇ ਭੁੱਕੀ 'ਤੇ ਅਸੀਂ ਪੱਕੇ ਹੋ ਗਏ। ਨਸ਼ੇ ਦਾ ਦੌਰ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਚੱਲਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਹੋਸਟਲ 'ਚ ਅਸੀਂ ਕ੍ਰਿਪਾਨਾ, ਰਾਡਾਂ, ਦਾਤਰਾਂ ਦਾ ਜ਼ਖ਼ੀਰਾ ਜਮ੍ਹਾਂ ਕਰ ਲਿਆ। ਹਰ ਵੇਲੇ ਵਹੀਕਲਾਂ ਅਤੇ ਡੱਬਾਂ 'ਚ ਵੀ ਹਥਿਆਰ ਰਹਿੰਦੇ। ਸਾਡੇ ਵੱਲ ਜੇ ਕੋਈ ਅੱਖ ਭਰਕੇ ਤੱਕਦਾ ਵੀ ਅਸੀਂ ਫੜ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਉਧੇੜ ਦਿੰਦੇ। ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਸਾਨੂੰ ਲੋਕ ਰਾਹ ਛੱਡ ਦਿੰਦੇ। ਮਲੋਟ ਤੋਂ 5 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੂਰ ਪੱਛਮ ਦਿਸ਼ਾ ਵੱਲ ਮਟੀਲੀ ਰੋਡ 'ਤੇ ਸਥਿਤ ਇਹ ਕਾਲਜ 1989 'ਚ ਬਣਿਆ ਸੀ ਤੇ ਹੁਣ ਤੱਕ ਇਹ ਪੜ੍ਹਾਈ ਅਤੇ ਲੜਾਈ ਦੋਵਾਂ 'ਚ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਇਸ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾਖਲੇ ਵਾਲਾ ਧੱਕੇ ਦਾ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਐਡਮਿਸ਼ਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਮੈਂ ਫਿਰ ਵੀ ਕਲਾਸਾਂ 'ਚ ਬੈਠ ਜਾਂਦਾ। ਇੱਕ-ਦੋ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਮੈਂ ਮੰਦਾ ਬੋਲਿਆ। ਹੁਣ ਸਾਡਾ ਸਾਰਾ ਗਰੁੱਪ ਹੀ ਫਾਰਮ 'ਚ ਆ ਚੁੱਕਾ ਸੀ । ਅਸੀਂ ਵਿਰੋਧੀ ਦਲ ਨੂੰ ਪਛਾੜ ਦਿੱਤਾ। ਹੁਣ ਅਸੀਂ ਵਿਰੋਧੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਬੇਫ਼ਿਕਰ ਸੀ ਪਰ ਆਪਸ 'ਚ ਧੜੇ ਜਿਹੇ ਬਣਾ ਲਏ। ਮੈਂ ਤੇ ਰੰਮੀ ਬਲਤੇਜ-ਹਰਲੇਪ ਨਾਲ ਆ ਗਏ ਪਰ ਅਸੀਂ ਆਪਣਾ ਕਾਰੋਬਾਰ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ। ਅਸੀਂ ਕਿਰਾਏ 'ਤੇ ਲੈਣ ਦੇ ਬਹਾਨੇ ਵੀ.ਸੀ.ਆਰ. ਅਤੇ ਸਕੂਟਰ-ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲਾਂ 'ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਦੇ। ਇਕ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਅਸੀਂ ਨਵਾਂ ਹੀ ਚੁੱਕ ਲਿਆਂਦਾ। ਮੇਰੀ ਮਾਤਾ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਆਖਿਆ ਇਹ ਰੰਮੀ ਦੀ ਭੈਣ ਨੂੰ ਦਾਜ 'ਚ ਦੇਣਾ ਹੈ। ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਗੱਲ ਨਿਕਲ ਆਈ ਕਿ ਰੰਮੀ ਦੀ ਤਾਂ ਕੋਈ ਭੈਣ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮਾਤਾ ਨੇ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਕੱਢੀਆਂ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਇਹ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਰਾਤ ਨੂੰ ਥਾਣੇ ਅੱਗੇ ਖੜ੍ਹਾ ਆਏ। ਵੈਸੇ ਅਸੀਂ ਜੋ ਵੀ 'ਮਿਹਨਤ' ਨਾਲ ਚੋਰੀ 'ਚੋਂ ਕਮਾਉਦੇ ਉਹ ਯਾਰ-ਬੇਲੀ ਹੀ ਸਾਥੋਂ ਠੱਗ ਲੈਂਦੇ। ਵੀ.ਸੀ.ਆਰ. ਉਡਾਉਣ ਦਾ ਵੀ ਸਾਡਾ ਢੰਗ ਨਿਰਾਲਾ ਸੀ। ਦੇਰ ਸ਼ਾਮ ਜਦੋਂ ਬਜ਼ਾਰ ਬੰਦ ਹੋ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਦੁਕਾਨ ਅੱਗੇ ਖੜ੍ਹਾ ਕਰਕੇ ਰੰਮੀ ਦੁਕਾਨ 'ਤੇ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਨੂੰ ਆਖਦਾ ਵੀ.ਸੀ.ਆਰ. ਲਿਜਾਣਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਜੁੰਮੇਵਾਰੀ ਮੰਗਦਾ ਤਾਂ ਰੰਮੀ ਨਾਲ ਬਿਠਾ ਕੇ ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਲੈ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਮੈਂ ਵੇਖ ਕੇ ਸ਼ਟਰ 'ਤੇ ਹੱਥ ਜਿਹੇ ਮਾਰ ਦਿੰਦਾ ਜਿਵੇਂ ਦੁਕਾਨ ਬੰਦ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੋਵਾਂ। ਪੁੱਛਣ 'ਤੇ ਮੈਂ ਆਖਦਾ "ਇਹ ਦੁਕਾਨ ਆਪਣੀ ਹੈ। ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਵੀ.ਸੀ.ਆਰ. ਦੇ ਦਿਉ ਪੈਸੇ ਸਵੇਰੇ ਇੱਥੋਂ ਈ ਲੈ ਜਾਇਓ"। ਬੱਸ ਇਹੋ ਟ੍ਰਿਕ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਅਸੀਂ ਹੱਥ ਸਾਫ ਕਰ ਜਾਂਦੇ । ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਸਾਡੇ ਗਰੁੱਪ ਦੇ ਹੋਰ ਵੀ ਕਈ ਸਾਥੀ ਆਪਣਾ 'ਧੰਦਾ' ਚਲਾ