ਕੋਇਲ ਹੈ ਵਣ ਵਣ ਕੂਕਦੀ,

ਜਾਦੂ ਕਟਕ ਦੇ ਫੂਕਦੀ,

ਹੈ ਨੈਂ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਸ਼ੂਕਦੀ,

ਚਾਬਕ ਬਿਰਹੁੰ ਦੀ ਘੂਕਦੀ,

ਸੁੰਞੇਂ ਕਰੂ ਏ ਆਲ੍ਹਣੇ,

ਰੋ ਰੋ ਕੇ ਜਿਗਰੇ ਗਾਲਣੇ ।੫।

 

ਕਾਂਵਾਂ ਬੀ ਸੱਦ ਪਛਾਣਿਆਂ,

ਕੋਇਲ ਨੂੰ ਕਾਰਨ ਜਾਣਿਆਂ,

ਮਾਰਨ ਇਨ੍ਹ ਜੀ ਠਾਣਿਆਂ,

ਲਗ ਪਏ ਦਾਉ ਤਕਾਣਿਆਂ,

ਫਟਕਣ ਨ ਦਿਣ(ਦੇਣ) ਲਾਗ ਆਲ੍ਹਣੇ,

ਲੜਦੇ ਨੀ ਮਾਪੇ ਪਾਲਣੇ ।੬।

 

ਦੂਰੋਂ ਓ ਲੁਕ ਲੁਕ ਬੋਲਦੀ,

ਦਫਤਰ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਖੋਲ੍ਹਦੀ,

ਕਿੱਸੇ ਪੁਰਾਣੇ ਫੋਲਦੀ,

ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਜੀ ਝੰਝੋਲਦੀ,

ਓ ਤੜਫਦੇ ਵਿਚ ਆਲ੍ਹਣੇ,

ਆ ਪਏ ਜੱਫਰ ਜਾਲਣੇ ।੭।

 

ਕਾਂ ਰਹੇ ਵਾਹਾਂ ਲਾਂਵਦੇ,

ਓੜਕ ਉਹ ਉੱਠ ਸਿਧਾਂਵਦੇ,

ਮਾਪੇ ਵਤਨ ਭੁਲਾਂਵਦੇ,

ਖਿੱਚੀ ਦੇ ਮਗਰੇ ਧਾਂਵਦੇ,

ਰਹਿ ਗਏ ਸੁੰਞੇਂ ਆਲ੍ਹਣੇ,

ਰੋਂਦੇ ਨੀ ਮਾਪੇ ਪਾਲਣੇ ।੮।