ਏਤੀ ਮਾਰ ਪਈ ਕੁਰਲਾਣੇ

(ਨਾਵਲ)

ਸ਼ਿਵਚਰਨ ਜੱਗੀ ਕੁੱਸਾ

ਕਿਸ਼ਤ 1

ਆਪੈ ਦੋਸੁ ਨ ਦੇਈ ਕਰਤਾ ਜਮੁ ਕਰਿ ਮੁਗਲੁ ਚੜਾਇਆ॥

ਏਤੀ ਮਾਰ ਪਈ ਕੁਰਲਾਣੇ ਤੈਂ ਕੀ ਦਰਦੁ ਨ ਆਇਆ।

-ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ

 

ਸ਼ਾਮ ਦਾ ਵੇਲਾ ਸੀ।

ਸੂਰਜ ਨੇ ਆਪਣਾ ਮੂੰਹ ਲਕੋਇਆ ਹੀ ਸੀ। ਪਰ ਡੁੱਬੇ ਸੂਰਜ ਦੀ ਲਾਲੀ ਅਜੇ ਵੀ ਅਸਮਾਨ ਵਿਚ ਕਾਇਮ ਸੀ।

ਅੱਜ ਵਿਕਰਮ ਸਿੰਘ ਦੇ ਲੜਕੇ ਦੀ ਸ਼ਾਦੀ ਸੀ।

ਬੱਗਾ ਸਿੰਘ, ਵਿਕਰਮ ਦਾ ਬਹੁਤ ਨੇੜਿਓਂ ਅਤੇ ਮੁਹਤਬਰ ਆਦਮੀ ਸੀ। ਉਹ ਇਕ ਦੂਜੇ 'ਤੇ ਜਾਨ ਦਿੰਦੇ ਸਨ। ਲਹੂ ਡੋਲ੍ਹਦੇ ਸਨ। ਸੁਣਿਆਂ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਪੱਗ ਵੀ ਵਟਾਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਵਿਕਰਮ ਸਿੰਘ ਇਲਾਕੇ ਦਾ ਮੁਹਤਬਰ ਬੰਦਾ ਸੀ। ਸਰਕਾਰੇ ਦਰਬਾਰੇ ਉਸ ਦੀ ਪੂਰੀ ਭੱਲ ਸੀ। ਪਾਰਟੀਆਂ ਵਿਚ ਦਾਰੂ ਦਾ ਗਿਲਾਸ ਚੱਕੀ ਦੇ ਪੁੜ ਵਾਂਗ ਘੁੰਮ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਬੱਕਰੇ ਅਤੇ ਕੁੱਕੜ ਖਾਧੇ ਨਹੀਂ, ਚੱਬੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਸ਼ਰਾਬੀ ਹੋਈਆਂ ਪਾਰਟੀਆਂ ਵੱਖੋ ਵੱਖ ਜਗਾਹ 'ਤੇ ਬੈਠੀਆਂ ਚੀਕਾਂ ਮਾਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਜੰਝ ਚੜ੍ਹਨੀ ਸੀ।

ਬੱਗਾ ਸਿੰਘ ਦੀ ਪਾਰਟੀ "ਤਵਿਆਂ ਵਾਲੀ ਮਸ਼ੀਨ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੀ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਸਾਰੇ ਤਵੇ ਸੁਣਦੇ ਖੀਵੇ ਹੋ ਰਹੇ ਸਨ ਅਤੇ ਕਈਆਂ ਦਾ ਸ਼ਰਾਬ ਦੇ ਨਸ਼ੇ ਅਤੇ ਤਵੇ ਦੀ ਸੁਰ ਨਾਲ ਸਿਰ ਵੀ ਘੁੰਮ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਆਨੰਦ ਮਾਣਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।

-"ਕੋਈ ਚੱਕਮਾਂ ਲਾ ਯਾਰ..। ਕਿਸੇ ਨੇ ਸਪੀਕਰ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਕਿਹਾ।