-"ਹੋ ਭਾਈ ਮਰੇ ਬਾਂਹ ਭੱਜਦੀ…. ਅੱਖੀਓਂ ਨਾ ਠੱਲ੍ਹਦਾ ਨੀਰ...!"

-"ਬੰਦ ਕਰੋ ਉਏ...!" ਬੱਗਾ ਸਿੰਘ ਚੀਕਿਆ। ਦਾਰੂ ਨਾਲ਼ ਭਰੀ ਬੋਤਲ ਉਸ ਨੇ ਮਸ਼ੀਨ 'ਤੇ ਚਲਾ ਕੇ ਮਾਰੀ। ਤਵੇ ਦੇ ਟੁਕੜੇ-ਟੁਕੜੇ ਹੋ ਗਏ। ਬੱਗਾ ਸਿੰਘ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਖੂਨ ਚੋਅ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਭਾਰਾ ਸਰੀਰ ਕੰਬਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ। ਚਿਹਰਾ ਭਿਆਨਕ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਇਸ ਗੀਤ ਨਾਲ ਕੀ ਖੁੰਧਕ ਸੀ..? ਜਿਸ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧੁਖ਼ਦੀ ਅੱਗ ਨੂੰ ਭਾਂਬੜ ਬਣਾਂ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਕਲੇਜਾ ਚੀਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਇਕ ਮਾਨੁੱਖ ਕਿਸੇ ਦੈਂਤ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਬੇਰਹਿਮ, ਨਿਰਦਈ ਅਤੇ ਭਿਆਨਕ ਹੈ।

ਸਾਰੀਆਂ ਪਾਰਟੀਆਂ ਵਿਚ ਹੀ ਸੰਨਾਟਾ ਛਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਪੀਂਦਿਆਂ ਦੇ ਗਿਲਾਸ ਰੁਕ ਗਏ ਸਨ। ਮੂੰਹ ਬੰਦ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਅੱਖਾਂ ਕੜ੍ਹ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਹਰ ਇਕ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਹੈਰਾਨਗੀ ਦੇ ਬੱਦਲ ਜਿਹੇ ਛਾ ਗਏ ਸਨ। ਸਾਰੇ ਹੀ ਡੁੱਬੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਬੱਗਾ ਸਿੰਘ ਵੱਲ ਝਾਕ ਰਹੇ ਸਨ।

-"ਉਏ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਤੈਨੂੰ ?" ਵਿਕਰਮ ਸਿੰਘ ਨੇ ਆ ਕੇ ਹੈਰਾਨੀ ਜਿਹੀ ਨਾਲ ਪੁੱਛਿਆ।

-"ਕੁਛ ਨਹੀਂ..!" ਬੱਗਾ ਸਿੰਘ ਨੇ ਇਕ ਹਾਉਕਾ ਜਿਹਾ ਲਿਆ। ਬੋਤਲ ਚੁੱਕ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਜੜ੍ਹੀਂ ਲਾ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਦੂਰ ਵਗਾਹ ਮਾਰੀ। ਫਿਰ ਉਸ ਦਾ ਜਿਵੇਂ ਬੇਵਸਾ ਰੋਣ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਉਹ ਪਾਰਟੀ ਵਿਚੋਂ ਉਠ ਕੇ, ਇਕ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ ਪਲੰਘ 'ਤੇ ਪੈ ਗਿਆ। ਬੀਤ ਚੁੱਕਿਆ ਸਮਾਂ, ਜੋ ਕਈ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਗੁਜ਼ਰਿਆ ਸੀ, ਉਸ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਊਰੀ ਵਾਂਗ ਉਧੜਨ ਲੱਗ ਪਿਆ........!

 

ਕਿਸ਼ਤ 2

 

..ਸਰਦੀਆਂ ਅਜੇ ਉਤਰੀਆਂ ਹੀ ਸਨ। ਚੁਪਾਸਾ ਇਕ ਦਮ ਤਾਜ਼ਾ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ ਸੀ। ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ ਹਰਿਆਲੀ ਹੀ ਹਰਿਆਲੀ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦੀ ਸੀ। ਕਾਲਜ ਦੀ ਪਾਰਕ ਦੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀਆਂ ਪੱਤੀਆਂ ਖ਼ੁਸ਼, ਹੱਸ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।

ਸਵੇਰ ਦਾ ਸਮਾਂ ਸੀ।

ਕਾਲਜ ਅਜੇ ਲੱਗਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ।

ਮੁੰਡੇ ਕੰਨਟੀਨ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਗੱਪਾਂ ਮਾਰ ਰਹੇ ਸਨ।