ਬਿੱਲਾ ਚਾਹ ਪੀ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕਾਲਜ ਦੀ ਪਾਰਕ ਵਿਚ ਬੈਠੀ ਪ੍ਰੀਤੀ ਵੱਲ ਦੇਖ ਕੇ ਉਹ ਸੜ੍ਹਾਕਾ ਮਾਰ ਕੇ, ਲੰਮੀ ਘੁੱਟ ਭਰਦਾ ਅਤੇ "ਹਾਏ...!" ਆਖ ਕੇ ਲੰਬਾ ਸਾਰਾ ਸਾਹ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਛੱਡਦਾ ਸੀ। ਗਰਮ ਸਾਹ ਨਾਲ ਨਿਕਲਦੀ ਭਾਫ਼ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਵਰੋਲਾ ਜਿਹਾ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਸੀ । ਪਰ ਪ੍ਰੀਤ ਬੇਖ਼ਬਰ ਪੜ੍ਹ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਧਿਆਨ ਬਿੱਲੇ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਪੁੱਜ ਸਕਿਆ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਦਾ ਧਿਆਨ ਕਿਤਾਬ ਵਿਚ ਹੀ ਖੁੱਭਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।

ਬਿੱਲੇ ਦੇ ਇਕ ਪਾਸੇ ਬੈਠਾ ਦਰਸ਼ਣ ਉਸ ਦੀ ਹਰ 'ਘਤਿੱਤ' ਨੂੰ ਤਾੜ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਬਿੱਲੇ ਦੀ ਕਿਸੇ ਘਤਿੱਤ ਦੀ ਕੋਈ ਖ਼ਾਸ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਪਈ ਸੀ।

ਬਿੱਲੇ ਨੇ ਚਾਹ ਦੀ ਘੁੱਟ ਭਰੀ, ਪ੍ਰੀਤੀ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਫਿਰ "ਹਾਏ.. !" ਕਹਿ ਕੇ ਲੰਮਾਂ ਸਾਹ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਛੱਡਿਆ। ਦਰਸ਼ਣ ਕੱਪੜਿਆਂ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਸ ਤੋਂ ਰਿਹਾ ਨਾ ਗਿਆ।

-"ਤੂੰ ਉਏ ਕਿਵੇਂ ਦਮੇਂ ਦੇ ਮਰੀਜ਼ ਵਾਂਗੂੰ ਹਾਉਕੇ ਜਿਹੇ ਲੈਨੈਂ..?"

-"ਕਿਉਂ..? ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਸਾਕ ਕਰਨੈਂ ?"

-"ਤੂੰ ਕਿਤੇ ਮੈਥੋਂ ਨਾਸਾਂ ਨਾ ਭੰਨਾਂ ਲਈਂ..!"

-"ਬਹਿਜਾ ਬਾਈ ਸਿਆਂ ਬਹਿਜਾ..!"

-"ਦੇਖ ਸਾਲਾ ਲੱਛਣ ਕੀ ਕਰਦੈ, ਕੁੱਤੀ ਜਾਅਤ...!'

-"ਤੂੰ ਬਾਈ ਵਾਧਾ ਨਾਂ ਕਰ..!"

-"ਕਰੂੰਗਾ, ਤੂੰ ਰਿਸ਼ਤਾ ਕਰਦੇ ਜਿਹੜਾ ਕਰਨੈਂ !

-"ਤੂੰ ਤਾਹਾਂ ਈ ਤਾਹਾਂ ਜਾਨੈਂ, ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਦੀ... ਦਿੱਤਾ... !" ਦਰਸ਼ਣ ਨੇ ਆਪਣਾਂ ਘਣ ਵਰਗਾ ਘਸੁੰਨ ਬਿੱਲੇ ਦੇ ਮੂੰਹ 'ਤੇ ਮਾਰਿਆ। ਬਿੱਲੇ ਹੱਥੋਂ ਚਾਹ ਦਾ ਗਿਲਾਸ ਛੁੱਟ ਗਿਆ। ਸਾਰੀ ਚਾਹ ਉਪਰ ਡੁੱਲ੍ਹ ਗਈ। ਪੈਂਟ ਗੱਚ ਹੋ ਗਈ।

ਸਾਰੇ ਕਾਲਜੀਏਟ ਇਕ ਦਮ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਗਏ। ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਅਜਿਹਾ ਕੁੱਤ-ਪੌਅ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਵਾਂਗ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ।

-"ਕੀ ਗੱਲ ਐ ਉਏ ...?' ਤਖਾਣਵੱਧੀਏ ਨੇ ਹੋਕਰਾ ਮਾਰਿਆ।

-"ਸਾਲਿਓ ਮੱਖ ਲੜਦੀ ਐ ਕਿ ਤੰਦਰੁਸਤੀ.. ?" ਆਖ ਕੇ ਤਖਾਣਵੱਧੀਆ ਹੱਸ ਪਿਆ। ਉਸ ਦਾ ਨਾਂ ਤਾਂ ਜਪਨਾਮ ਸੀ। ਪਰ ਸਾਰੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਉਸ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਨਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਬੁਲਾਉਂਦੇ