ਜਿਸ ਦਾ ਮੂੰਹ ਸੀ, ਪੌਣ ਚੱਕੀ ਨੂੰ ਹੱਥ ਪਾ ਕੇ ਉੱਪਰ ਚੜ੍ਹਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਕਿੜ ਕਿੜ ਕਰਕੇ ਪੱਖਾ ਘੁੰਮ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਹ ਸਿੱਧਾ ਭਏਂ ਆ ਪਿਆ। ਫੌਲਾਦੀ ਜਬਾੜੇ ਵਾਲ਼ੇ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਵੱਢ ਕੇ, ਬਾਕੀ ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਰਿਵਾਲਵਰਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਪਾ ਲਿਆ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪੀਲੇ ਮੁਰਝਾਏ ਚਿਹਰਿਆਂ ਉੱਤੇ ਉਦਾਸੀ ਲਿੱਪੀ ਹੋਈ ਸੀ।

ਦੂਜੇ ਰੋਹ ਵਿੱਚ ਅੱਖਾਂ ਅੱਡੀ ਬੰਦੇ, ਰਿਵਾਲਵਰਾਂ ਨੂੰ ਘੁਟ ਕੇ ਫੜੀ, ਭੀੜ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿਕਲ ਕੇ ਪੌਣ-ਚੱਕੀਆਂ ਵੱਲ ਟੁਰ ਪਏ।

"ਕੁੱਤੇ ਨੇ ਇਹ... ਕੁੱਤੇ ਕੁੱਤਿਆਂ ਦੀ ਮੌਤ ਮਰਨਗੇ।"

“ਵੱਢ ਦਿਓ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਸਾਰੇ ਬੀਜ ਮੁਕਾ ਦਿਓ ਇਹਨਾਂ ਦਾ, ਅੱਗੋਂ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਨਾ ਜੰਮਣ।"

ਅਚਾਨਕ ਰੌਲਾ ਠੰਡਾ ਪੈ ਗਿਆ । ਸਾਰਿਆਂ ਦੀਆਂ ਧੌਣਾਂ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਮੁੜ ਗਈਆਂ ਤੇ ਉਹ ਉਸੇ ਪਾਸੇ ਵੇਖਣ ਲੱਗ ਪਏ।

ਖੇਤਾਂ ਦੀ ਵੱਟ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਇੱਕ ਕਾਲਾ ਘੋੜਾ ਸਟੈਪੀ ਵਿੱਚ ਉੱਡਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਵਾਰ ਬਿਲਕੁਲ ਪਿੱਠ ਨਾਲ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਦਾ ਮੂੰਹ ਘੋੜੇ ਦੀ ਅਯਾਲ ਵਿੱਚ ਛੁਪਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਪਾਸਿਆਂ ਉੱਤੇ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥ ਲਮਕ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਸ ਦੀ ਕਮੀਜ਼ ਲਾਲੋ ਲਾਲ ਹੋਈ ਪਈ ਸੀ। ਖੌਫ ਨਾਲ ਘੋੜਾ ਝੱਲਾ ਹੋਇਆ ਪਿਆ ਸੀ। ਕਾੜ ਕਾੜ ਉਸ ਦੇ ਪੌੜ ਵੱਜਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ ਤੇ ਪਿੱਛੇ ਪਿੱਛੇ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਇੱਕ ਚਾਦਰ ਜਿਹੀ ਉੱਡਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਝੱਗ-ਝੱਗ ਹੋਇਆ ਪਿਆ ਸੀ।

ਸਟੈਪੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹੋਰ ਘਟਨਾ ਵਾਪਰ ਗਈ।

ਭੀੜ ਵਿੱਚ ਘੁਸਰ ਮੁਸਰ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਈ।

"ਅਹੁ ਵੇਖੋ, ਇੱਕ ਹੋਰ ਆ ਗਿਆ ਜੇ।"

"ਲੋਥ ਲੈ ਕੇ ਆ ਪੁੱਜਾ ਏ।"

ਘੋੜਾ ਝੱਗ-ਝੱਗ, ਫੁਰਕਾੜੇ ਮਾਰਦਾ, ਭੀੜ ਵੱਲ ਆਇਆ ਤੇ ਅਚਾਨਕ ਪਿਛਲੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਉੱਤੇ ਡਿੱਗ ਪਿਆ। ਲਾਲ-ਗੜੁੱਚ ਕੱਪੜਿਆਂ ਵਾਲਾ ਸਵਾਰ, ਧਾਹ ਕਰਕੇ, ਸਿਰ ਉੱਪਰੋਂ ਦੀ ਪਰੇ ਮੂਧਾ ਜਾ ਪਿਆ ਤੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਜ਼ਮੀਨ ਉੱਤੇ ਖਿਲਰ ਗਈਆਂ।

ਕਈ ਦੌੜ ਕੇ ਸਵਾਰ ਵੱਲ ਗਏ ਤੇ ਕਈ ਹੋਰ ਘੋੜੇ ਵੱਲ, ਜਿਸ ਦਾ ਪਿਛਲਾ ਪਾਸਾ ਪੁੱਛਿਆ ਪਿਆ ਸੀ ਤੇ ਲਹੂ ਵਗ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਲੋਥ ਦੇ ਕੋਲ ਪੁੱਜਦਿਆਂ ਹੀ ਭੀੜ ਵਿੱਚੋਂ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ "ਇਹ ਤਾਂ ਓਖਰੀਮ ਹੈ!" ਬੜੇ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਲੋਥ ਹਿਲਾਈ। ਤਲਵਾਰ ਦਾ ਪੂਰਾ ਵਾਰ ਉਸ ਦੀ ਛਾਤੀ ਤੇ ਮੋਢੇ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘ ਗਿਆ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਪਿੱਠ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਥਾਂ ਕਾਲਾ ਪਿਆ ਲਹੂ ਜੰਮਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।

ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਖੌਫ਼ ਤੇ ਸਹਿਮ ਦੀ ਹਵਾ ਉੱਡਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਪੌਣ-ਚੱਕੀਆਂ, ਠੇਲ੍ਹਿਆਂ,