ਕਤਲ ਕਰ ਮਿੱਤਰ, ਜਲਦੀ ਕਰ
ਹੁਣ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਮਿਲਾਪ ਦਾ ਇਹੋ ਰਾਹ ਬਚਿਆ ਹੈ।
ਮੌਤ ਮੇਰਾ ਜੀਵਨ ਹੋਵੇਗੀ।
ਤੇ ਮੌਤ ਦੀ ਨੀਂਦ ਸੌਣਾ ਮੇਰਾ ਜਾਗਣਾ ਹੋਵੇਗਾ।
ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਹਾਨ ਤੋਂ ਮਿਟ ਜਾਣਾ ਮੇਰਾ ਵੱਡਾ ਰੁਤਬਾ ਹੈ
ਬੇਅੰਤ ਵਡਾ ਮਰਾਤਬਾ।
ਮੈਨੂੰ ਹਵਾ ਪਾਣੀ ਅੱਗ ਅਤੇ ਮਿੱਟੀ ਵਿਚ ਮਿਲ ਜਾਣ ਦਿਉ
ਤਦ ਧਰਤੀ ਵਿਚ ਦੱਬੇ ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਬੀਜਾਂ ਉਤੇ ਜੋਬਨ-ਵੰਤੀਆਂ
ਸ਼ਰਾਬ ਵਰਗੇ ਪਾਣੀਆਂ ਦੀ ਬਾਰਸ਼ ਕਰਨਗੀਆਂ।
ਦੇਖ ਲੈਣਾ, ਇਸ ਜਹਾਨ ਵਿਚ ਸੱਤੇ ਦਿਨ ਕਿੰਜ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਹੜ੍ਹ ਆਉਣਗੇ।
ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ਤਾਂ ਲੋਕ ਉਸ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਖਲੋਤੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਜੱਲਾਦ ਨੇ ਮਨਸੂਰ ਦੇ ਸਿਰ ਵਿਚ ਲੋਹੇ ਦੀ ਸਲਾਖ ਮਾਰੀ ਤਾਂ ਭੀੜ ਵਿੱਚ ਸਨਸਨੀ ਫੈਲ ਗਈ। ਲੋਕ ਦੁਆਵਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੇ। ਮਨਸੂਰ ਨੇ ਕਿਹਾ-
ਐ ਬਗਦਾਦ ਦੇ ਲੋਕ
ਤੁਸੀਂ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਬੇਗੁਨਾਹਾਂ ਤੇ ਮਾਸੂਮਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਿਆ।
ਫਿਰ ਇਸ ਗੁਨਾਹਗਾਰ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਵਕਤ ਤੁਸੀਂ ਕੰਬੇ ਕਿਉਂ, ਡਰ
ਕਿਉਂ ਗਏ ?
ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ:
ਹੋ ਮਾਲਕ ਜੋ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਦਿੱਤਾ, ਜੋ ਇਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਦਿੱਤਾ
ਹੁੰਦਾ
ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਸੀ ਜੋ ਹੋਣ ਲੱਗਾ ਹੈ। ਜਾ ਜਿਸ
ਵਸਤ ਤੋਂ
ਤੂੰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਵੰਚਿਤ ਰੱਖਿਆ ਹੈ ਜੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਵੰਚਿਤ
ਰੱਖਿਆ
ਹੁੰਦਾ ਤਦ ਵੀ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਸੀ ਜੋ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਪਰ ਜੋ ਤੂੰ
ਕਰੋ ਸੋ ਭਲਾ, ਜਿਵੇਂ ਤੂੰ ਰੱਖੋ ਸੋ ਭਲਾ। ਆਮੀਨ ।
ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਦੇਹ ਨੂੰ ਸਾੜ ਕੇ ਸੁਆਹ ਕਰ ਦੇਣਾ ਹੈ। ਜੇਲ੍ਹ ਦੀ ਕਾਲਕੋਠੜੀ ਵਿਚੋਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਈ ਉਸ ਦੀ ਆਖਰੀ ਕਵਿਤਾ ਇਹ ਹੈ:
