ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਸਾਂਭ ਲੈ ਪਰ ਉਹ ਕੰਨਾਂ 'ਚ ਕੌੜਾ ਤੇਲ ਪਾ ਕੇ ਤੁਰਿਆ ਫਿਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਹਾਰ ਕੇ ਪਿੰਡੋਂ ਹੀ ਸੀਰੀ ਰਲਾ ਲਿਆ ਤੇ ਟੋਕਾ ਵੀ ਮੋਟਰ ਵਾਲਾ ਲਵਾ ਲਿਆ। ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਟੋਕੇ ਕੋਲ ਨਾ ਜਾਣ ਦਿੰਦੇ ਕਿਉਂਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਲਾ ਮਨ 'ਚ ਡਰ ਸੀ।

ਸੀਰੀ ਪੱਠੇ ਲਿਆਉਂਦਾ ਤੇ ਕੁਤਰ ਕੇ ਮੱਝ ਨੂੰ ਪਾ ਦਿੰਦਾ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਬਾਪੂ ਕਿਸਾਨ ਯੂਨੀਅਨ ਵੱਲੋਂ ਲਗਾਏ ਨਾਲ ਦੇ ਪਿੰਡ ਧਰਨੇ 'ਤੇ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮਾਂ ਭੂਆ ਕੋਲ ਸੰਧਾਰਾ ਦੇਣ ਚਲੀ ਗਈ ਤੇ ਜਦ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਉਹ ਮੁੜ ਕੇ ਆਈ ਤੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਮੱਝ ਗਾਇਬ ਸੀ। ਅੰਦਰ ਗਈ ਤਾਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਵੀਰਾ ਨਸ਼ੇ ਨਾਲ ਰੱਜਿਆ ਫਰਸ਼ 'ਤੇ ਬੈਠਾ ਸੀ ਤੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਗਾਲਾਂ ਵਰਾਉਣ ਲੱਗ ਗਿਆ। ਮਾਂ ਨੇ ਮੱਝ ਦਾ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਭੈਣ ਦੀ ਗਾਲ੍ਹ ਕੱਢ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਭੈਣ... ਮੈਂ ਵੇਚ ਤੀ, ਲਕੋ ਲਾ ਪੈਸੇ ਪੇਟੀਆਂ 'ਚ... ਜੱਟ ਨੇ ਬੰਦੋਬਸਤ ਕਰ ਲਿਆ ਆਵਦੇ ਖਾਣ ਪੀਣ ਦਾ। ਮਾਂ ਭਰੇ ਮਨ ਨਾਲ ਰਸੋਈ 'ਚ ਗਈ ਤੇ ਆਵਦੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪਿੱਟ-ਪਿੱਟ ਰੋਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਇਸਤੋਂ ਚੰਗਾ ਸੀ ਕਿ ਪੁੱਤ ਦਿੰਦਾ ਹੀ ਨਾ, ਇੱਕ ਧੀ ਹੋਰ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ....। ਬਾਪੂ ਧਰਨੇ ਤੋਂ ਆਇਆ ਤੇ ਮਾਂ ਦੇ ਰੋਂਦੀ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਉਹਦੇ ਮਨ 'ਚ ਵੱਜਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਨਾਲ ਨਾ ਕੋਈ ਅਣਹੋਈ ਹੋ ਗਈ ਹੋਵੇ। ਬਾਪੂ ਮਾਂ ਕੋਲ ਗਿਆ ਤੇ ਉਹ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਵੇਖਦੇ ਹੀ ਉਹਦੇ ਗਲ ਨਾਲ ਚਿੰਬੜ ਗਈ। ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਰੋਂਦੀ ਰੋਂਦੀ ਨੇ ਦੱਸੀ। ਅਸਲ 'ਚ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਅੱਜ ਲੱਗਾ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰਾ ਪੱਤ ਨਸ਼ੇ ਕਰਦਾ। ਅੱਗੇ ਘਰ 'ਚ ਪੈਸੇ ਗਾਇਬ ਹੋਣੇ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲੱਗਣਾ ਕਿ ਸੀਰੀ ਸਾਂਝੀ ਨਾ ਕੱਢ ਕੇ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਫਿਰ ਆਵਦੀ ਭੁੱਲਣ ਵਾਲੀ ਮੱਤ ਨੂੰ ਦੋਸ਼ ਦੇਣਾ। ਮਾਂ ਮੱਝ ਨੂੰ ਨਹੀਂ, ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਰੋ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦੀ ਮੌਤ ਨੇੜੇ ਹੀ ਆ ਹੁਣ।

ਬਾਪੂ ਭੱਜ ਕੇ ਅੰਦਰ ਪੁੱਤ ਕੋਲ ਗਿਆ ਤੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਨਸ਼ਾ ਕੀਤਾ? ਵੀਰਾ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਵੇਖਦੇ ਹੀ ਅੱਗੋਂ ਭੱਜ ਕੇ ਪੈ ਗਿਆ ਕਿ ਹਾਂ ਸਾਲਿਆ ਕੀਤਾ ਤੂੰ ਦੱਸ ਕੀ ਕਰਲੇਗਾ... ਟੁੰਡਾ ਜਾ ਨਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ... ਜਾ ਭੱਜ ਜਾ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ। ਬਾਪੂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ 'ਚੋਂ ਡਿੱਗਦੇ ਹੰਝੂ ਦੱਸ ਰਹੇ ਸੀ ਕਿ ਬਾਪੂ ਦੀ ਅਸਲ ਬਾਂਹ ਤਾਂ ਅੱਜ ਹੀ ਵੱਢੀ ਗਈ ਸੀ। ਬਾਪੂ ਭੁੱਬਾਂ ਮਾਰ ਕੇ ਰੋਣ ਲੱਗਾ ਤੇ ਬਾਪੂ ਦੇ ਡਿੱਗਦੇ ਹੰਝੂ ਬਾਪੂ ਦੀ ਜੇਬ ਦੇ ਲੱਗੇ ਜੈ ਜਵਾਨ ਜੈ ਕਿਸਾਨ ਵਾਲੇ ਬੈਚ 'ਤੇ ਡਿੱਗ ਰਹੇ ਸਨ। ਬਾਪੂ ਨੇ ਰੋਂਦੇ-ਰੋਂਦੇ ਨੇ ਮਾਮੇ ਨੂੰ ਫੋਨ ਲਾਇਆ ਤੇ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਦੱਸੀ। ਮਾਮੇ ਤੋਂ ਉਹਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਵੀਰਾ ਮੱਝ ਦੇ ਪੈਸੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦੇ ਕੇ ਆਇਆ, ਰਾਹ 'ਚ ਕਿਤੇ ਗਾਇਬ ਕਰਤੇ। ਬਾਪੂ ਫੋਨ ਕੱਟ ਕੇ ਫਿਰ ਰੋਣ ਲੱਗਾ ਤੇ ਬਾਬੇ ਦੀ ਫੋਟੋ ਮੂਹਰੇ ਖੜ੍ਹ ਕੇ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਰੱਬਾ ਦੱਸ ਮੈਂ ਕਿਹੜੇ ਮਾੜੇ ਕਰਮ ਕਰਤੇ ਸੀ ਜੋ ਐਨੀ ਵੱਡੀ ਸਜ਼ਾ ਦੇ ਦਿੱਤੀ। ਬਾਪੂ ਰੱਬ ਦੀ ਇਸ ਰਜ਼ਾ ਨੂੰ ਮੰਨਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸੀ।