ਏ ਪਾਪਾ ਨੂੰ .... ਬਹੁਤ ਪਰੌਬਲਮ ਫੇਸ ਕੀਤੀਆਂ ਹਨ.. " ਮੈਂ ਗੱਲ ਇਗਨੋਰ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਵੀਰੇ ਨੇ ਕੋਲ ਆ ਹੱਥ ਫੜ੍ਹ ਕਿਹਾ ਕਿ ਕੋਈ ਗੁੱਸਾ ਏ ਤਾਂ ਕੁੱਟ ਲੈ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ, ਨਾ ਵੀਰੇ, ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਚਾਅ ਹੀ ਐਨਾ ਏ ਕਿ ਮੈਂ ਕੁਛ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਸੋਚ ਰਹੀ ... " ਮੈਂ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਲਈਆਂ ਕਿਉਂਕਿ ਮਾਂ ਚੇਤੇ ਆ ਗਈ ਸੀ ਜੋ ਧੀ ਨੂੰ ਵਿਲਕਦੀ ਤੁਰ ਗਈ ਸੀ। ਵੀਰੇ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮਾਂ ਬਥੇਰਾ ਯਾਦ ਕਰਦੀ ਸੀ ਤੈਨੂੰ, ਮੇਰੀ ਹੀ ਮੱਤ ਮਾਰੀ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਉਹਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਉਹਨੂੰ ਦੇ ਨਾ ਸਕਿਆ। ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਉਸ ਦਿਨ ਦੇਖਿਆ ਸੀ ਮਾਂ ਦੇ ਸੰਸਕਾਰ ਵਾਲੇ ਦਿਨ। ਬਥੇਰਾ ਦਿਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਤੇਰੀ ਬੁੱਕਲ 'ਚ ਸਿਰ ਦੇ ਕੇ ਰੋ ਲਵਾਂ ਪਰ ਹਿੰਮਤ ਹੀ ਨਾ ਕਰ ਸਕਿਆ। ਇਹ ਗੱਲ ਕਰ ਉਹ ਹੌਂਕੇ ਲੈ-ਲੈ ਕੇ ਰੋਣ ਲੱਗਾ ਤੇ ਮੇਰੀ ਵੀ ਭੁੱਬ ਨਿਕਲ ਗਈ। ਸਾਨੂੰ ਦੇਖ ਉਹ ਨਵੀਂ ਵਿਆਹੀ ਵੀ ਹੋਣ ਲੱਗ ਗਈ। ਐਨੇ ਨੂੰ ਜਗਜੀਤ ਸਕੂਲੋਂ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਰੋਂਦੀ ਦੇਖ ਭੱਜ ਕੇ ਮੇਰੇ ਗੱਲ ਲੱਗ ਗਿਆ ਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਮੰਮਾ ਨਾ ਰੋ, ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਰੋਂਦੇ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦਾ। ਭਰਾ ਗੱਲ ਸੁਣ ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਰੋਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਹਾਏ ਰੱਬਾ! ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਆਵਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਰੋਂਦੀ ਵਿਲਕਦੀ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ... । ਜਗਜੀਤ ਮੇਰੀ ਬੁੱਕਲ 'ਚੋਂ ਉੱਤਰ ਕੇ ਮਾਮੇ ਦੀ ਬੁੱਕਲ ਚ ਚਲਾ ਗਿਆ ਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਪੂੰਝ ਕੇ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਮਾਮੂ ਤੁਸੀਂ ਨਾ ਰੋਵੋ। ਭਰਾ ਹੈਰਾਨ ਹੋਇਆ ਤੇ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਅਕਸਰ ਫੇਸਬੁੱਕ ਤੇ ਥੋਡੀਆਂ ਸਾਰਿਆਂ ਦੀ ਫੋਟੋ ਦੇਖਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਆ ਤੇ ਮੈਂ ਇਹਨੂੰ ਦੱਸਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਨਾਨੂ ਆ, ਇਹ ਮਾਮੂ ਆ। ਵੀਰ ਨੇ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜਗਜੀਤ ਨੂੰ ਗਲ ਨਾਲ ਲਗਾ ਲਿਆ। ਮੈਂ ਮਾਹੌਲ ਬਦਲਦੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਚਲੋ ਮੈਂ ਖੀਰ ਬਣਾ ਕੇ ਲੈ ਕੇ ਆਉਣੀ ਆ। ਵੀਰ ਅੱਖਾਂ ਪੂੰਝ ਕੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, "ਕੋਈ ਨਾ ਰੁਕ ਕੇ ਖਾਵਾਂਗੇ, ਰਾਤ ਰਹਿਣ ਆਏ ਆ। ਰੱਜ ਕੇ ਸੇਵਾ ਕਰਾਵਾਂਗੇ।" ਵੀਰ ਨੇ ਫੋਨ ਕੱਢ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਸੈਲਫੀ ਲਈ। ਮੈਂ ਰਸੋਈ 'ਚ ਚਲੀ ਗਈ। ਵੀਰੇ ਨੇ ਕੁਛ ਕੁ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਫੇਸਬੁੱਕ 'ਤੇ ਫੋਟੋ ਇਹ ਲਿਖ ਕੇ ਪੋਸਟ ਕਰ ਕੀਤੀ ਕਿ ਗਲਤੀਆਂ ਇਸੇ ਜਨਮ 'ਚ ਸੁਧਾਰੀਆਂ ਜਾ ਸਕਦੀਆਂ, ਭੈਣ ਨੂੰ ਪੰਜ ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਮਿਲ ਕੇ ਇੰਝ ਲੱਗਾ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਮਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਰਿਹਾ ਹੋਵਾਂ। ਮੈਂ ਰਸੋਈ 'ਚ ਖੜ੍ਹੀ ਉਸਦਾ ਸਟੇਟਸ ਪੜ੍ਹ ਰੋ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕਾਸ਼! ਅੱਜ ਜਗਜੀਤ ਦਾ ਪਿਉਂ ਜਿਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਅੱਗਾ ਤੱਗਾ ਸਾਰਾ ਸਾਂਭ ਲੈਂਦਾ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਰੋਂਦੀ ਨੂੰ ਵੀ।