ਭੂਆ

ਮੇਰੇ ਪਾਏ ਸੂਟਾਂ ਨੂੰ ਫੜ-ਫੜ ਦੇਖਦੀ ਤੇ ਪੁੱਛਦੀ ਕਿ ਕਿੱਥੋਂ ਲਿਆ ਇਹ। ਮੈਂ ਵੀ ਸੁਰਮੇ ਵਾਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ 'ਚ ਚਮਕ ਲਿਆ ਮੂੰਹ ਮਠਾਰ ਮਠਾਰ ਕੇ ਦੱਸਣਾ ਕਿ ਫਲਾਣੀ ਦੁਕਾਨ ਤੋਂ ਐਨੇ ਦਾ ਲਿਆ। ਭੂਆ ਨੇ ਹਰ ਵਾਰ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇੱਕੋ ਡਾਇਲਾਗ ਮਾਰਨਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਆਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਮੰਗ ਲੈਂਦੀ ਕਿਸੇ ਵਿਆਹ 'ਤੇ ਪਾ ਲੈਂਦੀ। ਭੂਆ ਇਹ ਗੱਲ ਕਰਦੀ ਕਰਦੀ ਪਿਛਲੇ ਵੇਲੇ 'ਚ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਕਿ ਥੋਡੇ ਪਿਉ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਤਾਂ ਕਦੀ ਸੱਜਰਣ ਸੰਵਰਨ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਿੱਤਾ। ਕਦੇ ਵਿਆਹੀ ਸ਼ਾਦੀ ਸੁਰਮਾ ਪਾ ਲੈਣਾ ਤਾਂ ਕੌੜਨ ਲੱਗਦੇ ਤੇ ਰੁਆ ਰੁਆ ਕੇ ਸਾਰਾ ਮੂੰਹ ਧੁਵਾ ਦੇਣਾ। ਜੇ ਕਦੇ ਸੂਟ ਦਾ ਗੂੜਾ ਰੰਗ ਸਵਾ ਲੈਣਾ ਤਾਂ ਸੂਟ ਇਕੱਠਾ ਕਰ ਪੜਛੱਤੇ 'ਤੇ ਸੁੱਟ ਦਿੰਦਾ। ਇੱਕ ਸ਼ੀਸ਼ਿਆਂ ਵਾਲਾ ਸੂਟ ਬਣਾਇਆ ਸੀ ਤੇ ਬਾਈ ਨੇ ਉਹ ਸੂਟ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਪਾਉਣ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਪਿਆ ਪਿਆ ਉਹ ਸੂਟ ਪੇਟੀ 'ਚ ਲੱਗ (ਉੱਲੀ) ਗਿਆ। ਕੇਰਾਂ ਨਾਲ ਦੇ ਪਿੰਡ 'ਚ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹਦੀ ਕੁੜੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਸੀ ਤੇ ਅਸੀਂ ਤਿਆਰ ਹੋ ਕੇ ਬੱਸ ਚੜ੍ਹਨ ਲੱਗੀਆਂ ਤਾਂ ਇਹ ਖੇਤੋਂ ਆਇਆ ਹੀ ਸੀ ਤੇ ਬੱਸ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਹਾਕ ਮਾਰ ਰੋਕ ਲਿਆ ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਬੱਸ 'ਚੋਂ ਉਤਾਰ ਲਿਆ ਤੇ ਬੀਬੀ ਨੂੰ ਲੋਹੜ੍ਹੇ ਦਾ ਲੜਿਆ ਕਿ ਕੁੜੀਆਂ ਅਵਾਰਾ ਹੋ ਜਾਣੀਆਂ। ਐਨਾ ਕਹਿ ਭੂਆ ਮੇਰੇ ਪਾਏ ਸੁਰਮੇ ਨੂੰ ਘੂਰਦੀ। ਫਿਰ ਕਹਿੰਦੀ ਕਿ ਹੁਣ ਤਾਂ ਬਥੇਰਾ ਹੀ ਫ਼ਰਕ ਆ ਬਾਈ ਦਾ। ਸਾਡੇ ਤਾਂ ਸਾਹ ਸੂਤ ਲੈਂਦਾ ਸੀ ਬਾਈ। ਮੈਂ ਭੂਆ ਦੇ ਸ਼ਿਕਵਿਆਂ ਨੂੰ ਮਿਹਣੇ ਜਿਹੇ ਸਮਝਦੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਭੂਆ ਐਵੇਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ ਚੰਗੀ ਨਾ ਲੱਗਦੀ। ਮੈਂ ਭੂਆ ਨੂੰ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਇਕੱਲੀ ਬੈਠੀ ਛੱਡ ਬਹਾਨਾ ਜਿਹਾ ਲਗਾ ਕਮਰੇ 'ਚ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ।

ਹੁਣ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਇੰਗਲੈਂਡ ਤੋਂ ਮੈਂ ਸਿੱਧਾ ਪੇਕੇ ਘਰ ਆਈ ਤੇ 14 ਕੁ ਸਾਲ ਦੀ ਮੇਰੀ ਭਤੀਜੀ ਦੇ ਕੈਪਰੀ ਨਾਲ ਕਰੌਪ ਟੌਪ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਹ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਭੱਜੀ ਆਈ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜੱਫੀ ਪਾਈ ਉਹਨੇ। ਬਹੁਤ ਮੋਹ ਆਇਆ ਉਸਦਾ ਪਰ ਉਸਦੇ ਪਾਏ ਕੱਪੜੇ ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਨਿਗ੍ਹਾ 'ਚ ਹੀ ਚੁਭ ਰਹੇ ਸੀ। ਪੁਰਾਣਾ ਵੇਲਾ ਯਾਦ ਆ ਗਿਆ ਕਿ ਜਦੋਂ ਕਾਲਜ ਟੂਰ 'ਤੇ ਜਾਣ ਵੇਲੇ ਮੈਂ ਸ਼ਹਿਰੋਂ ਜੀਨ-ਟੌਪ ਖਰੀਦ ਲਿਆਈ ਸੀ ਤੇ ਜਦ ਜਾਣ ਵੇਲੇ ਪਾਇਆ ਤਾਂ ਵੀਰਾ ਕਲੇਸ਼ ਪਾ ਕੇ ਬੈਠ