ਉਨਾਭੀ ਕੋਟੀ

ਰੋਜ਼ ਲੱਗਣਾ ਕਿ ਬਾਪੂ ਮਾਂ ਬਿਨਾਂ ਰੋਜ਼ ਭੁਰ ਰਿਹਾ ਏ। ਕਦੇ ਚਿੱਤ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਕਿ ਝੂਠਾ ਜਿਹਾ ਹੀ ਆਖ ਦੇਵਾਂ ਕਿ ਉਹ ਮੁੜ ਆਊਗੀ, ਦਿਲ ਹੌਲਾ ਨਾ ਕਰ ਬਾਬਲਾ। ਮਨ ਨੇ ਉਦੋਂ ਹੀ ਆਖਣਾ ਕਿ ਉੱਥੋਂ ਗਿਆ ਕੌਣ ਬਹੁੜਦਾ, ਝੂਠੇ ਦਿਲਾਸੇ ਕਿਉਂ ਦੇਣੇ। ਆਖ ਦੇਵਾਂ ਕਿ ਹੋਰ ਵਿਆਹ ਕਰਾ ਲਵੇ, ਮਨਾ ਲਵਾਂ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਕਿ ਰੋਟੀ ਪੱਕਦੀ ਹੋਜੂ। ਕੋਈ ਦੁੱਖ ਸੁੱਖ ਸੁਣਨ ਵਾਲਾ ਆਜੂ.. ਪਰ ਨਹੀਂ ਮੰਨਣਾ ਬਾਪੂ ਨੇ। ਲੋਕ ਵੀ ਤਾਂ ਛੱਤੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨਗੇ ਕਿ ਬੁੱਢੇ ਬਾਰੇ ਝੱਖ ਮਾਰਦਾ ਫਿਰਦਾ। ਇਕੱਲਿਆਂ ਰਹੂ ਵੀ ਕਿਵੇਂ। ਮੈਂ ਮਨ 'ਚ ਬੁਣਤੀਆਂ ਬੁਣ ਬੁਣ ਉਧੇੜਦੀ ਰਹੀ।

ਐਨੇ ਨੂੰ ਬਾਪੂ ਅੰਦਰੋਂ ਆਇਆ ਤੇ ਹੱਥ ਚ ਮਾਂ ਦੀ ਬੁਣੀ ਉਨਾਭੀ ਰੰਗ ਦੀ ਕੋਟੀ ਸੀ। ਬਾਪੂ ਨੇ ਕੋਟੀ ਮੈਨੂੰ ਫੜਾਉਂਦੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸਿਉਣ ਵੱਲੋਂ ਹੀ ਪਈ ਏ, ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਬੁਣ ਤਾਂ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਪਰ ਸਿਉਣ ਵੱਲੋਂ ਰਹਿ ਗਈ ਸੀ। ਸਿਉਂ ਦੇਵੀਂ, ਰੀਲ ਐਥੇ ਉਹਦੀ ਮਸ਼ੀਨ ਚ ਹੋਣੀ ਏ।

ਮੈਂ ਕੋਟੀ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਦਵਾਦਵ ਮਸ਼ੀਨ ਵੱਲ ਗਈ ਤੇ ਪੰਨੇ ਚੜ੍ਹੇ ਵਾਲੀ ਉਨਾਭੀ ਰੀਲ ਡੱਬੀ 'ਚ ਪਈ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਮਾਂ ਨੇ ਕੋਟੀ ਲਈ ਹੀ ਮੰਗਾਈ ਹੋਣੀ ਆ। ਮੈਂ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਕੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੀ ਨੇ ਮਸ਼ੀਨ ਦੀ ਸੂਈ 'ਚ ਧਾਗਾ ਪਾਇਆ ਤਾਂ ਦੇਖਿਆ ਬਾਪੂ ਸਿਰ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ ਤੇ ਮੇਰੇ ਚਿਹਰੇ ਵੱਲ ਵੇਖਦੇ ਬਾਪੂ ਨੇ ਆਵਦੇ ਅੱਥਰੂ ਲਕੋਂਦੇ ਨੇ ਕਿਹਾ, 'ਕਮਲੀਏ, ਫਿਰਕੀ ਤਾਂ ਭਰਲਾ.. " ਮੈਂ ਆਸ ਪਾਸ ਕੋਈ ਪੈੱਨ ਲੱਭਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਫਿਰਕੀ ਭਰ ਸਕਾਂ। ਬਾਪੂ ਅੰਦਰ ਗਿਆ ਤੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਲਾਉਣ ਵਾਲੀ ਮਾਂ ਦੀ ਸੂਈ ਚੁੱਕ ਲਿਆਇਆ ਤੇ ਮੇਰੇ ਹੱਥੋਂ ਫਿਰਕੀ ਫੜ੍ਹਦੇ ਬਾਪੂ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਏਹਦੇ ਨਾਲ ਫਿਰਕੀ ਭਰਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ .." ਰੀਲ ਮਸ਼ੀਨ ਤੋਂ' ਲਾਹ ਫਿਰਕੀ 'ਤੇ ਦਸ ਕੁ ਵਲਗਣੇ ਮਾਰ ਬਾਪੂ ਨੇ ਸੂਈ 'ਚ ਫਿਰਕੀ ਪਾ ਸੂਈ ਨੂੰ ਦੋਨਾਂ ਸਿਰਿਆਂ ਤੋਂ ਫੜ੍ਹ ਮੈਨੂੰ ਮਸ਼ੀਨ ਘੁਮਾਉਣ ਨੂੰ ਕਿਹਾ। ਕੁਛ ਕੁ ਸਕਿੰਟਾਂ 'ਚ ਫਿਰਕੀ ਭਰੀ ਗਈ ਤੇ ਮੈਂ ਕੋਟੀ ਸਿਉਂ ਦਿੱਤੀ।

ਬਾਪੂ ਨੇ ਜਦੇ ਹੀ ਕੋਟੀ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਪਾ ਲਈ ਤੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਮੂਹਰੇ ਖੜ੍ਹ ਆਵਦਾ ਆਪ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਬੋਲਣ ਲੱਗਾ, 'ਦੇਖ ਲੈ ਛਿੰਦੀਏ, ਪੂਰੀ ਮੇਚ ਆ ਗਈ ... ਰੰਗ ਵੀ ਵਾਹਵਾ