ਮੇਰੇ ਪੇਕੇ ਸਾਰੇ ਕੈਨੇਡਾ ਚਲੇ ਗਏ। ਬੀਬੀ ਵੀ ਚਲੀ ਗਈ। ਇੰਝ ਹੀ ਕਿੰਨੇ ਸਾਲ ਗੁਜ਼ਰਦੇ ਗਏ। ਬੀਬੀ ਦੇ ਉੱਧਰ ਰੀੜ੍ਹ ਦੀ ਹੱਡੀ 'ਤੇ ਸੱਟ ਵੱਜ ਗਈ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਬੀਬੀ ਤੁਰਨੋਂ ਫਿਰਨੋ ਰਹਿ ਗਈ। ਬੀਬੀ ਨੂੰ ਓਲਡ ਏਜ ਹੋਮ 'ਚ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ। ਨਰਸਾਂ ਦੇਖ ਭਾਲ ਕਰਦੀਆਂ। ਬੀਬੀ ਹੁਣ ਅੱਧੀ ਰਹਿ ਗਈ ਸੀ। ਬਹੁਤ ਗੱਲਾਂ ਭੁੱਲਣ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ।

ਬੀਬੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਮੇਰਾ ਵਿਜ਼ਟਰ ਵੀਜਾ ਲੱਗ ਗਿਆ। ਬੀਬੀ ਨੂੰ ਰੋਜ਼ ਵਾਂਗ ਮਿਲਣ ਜਾਂਦੀ। ਚਿੱਤ ਤਾਂ ਭਰਦਾ ਪਰ ਬੀਬੀ ਨੂੰ ਹੌਂਸਲਾ ਦੇਣ ਲਈ ਕਦੇ ਅੱਖੋਂ ਹੰਝੂ ਨਾ ਕੇਰਿਆ। ਰੂਮ 'ਚ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਧਾਹ ਨਿਕਲ ਜਾਣੀ। ਪੰਦਰਾਂ ਦਿਨ ਰਹਿਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਇੰਡੀਆ ਮੁੜਨਾ ਸੀ। ਉਸ ਦਿਨ ਬੀਬੀ ਇੱਕ ਰਾਤ ਲਈ ਘਰ ਲੈ ਕੇ ਆਏ। ਬੀਬੀ ਨੇ ਉਹ ਰਾਤ ਕੋਈ ਖਾਸ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਪਰ ਰਾਤ ਨੂੰ ਹਾਏ ਹਾਏ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਮੈਂ ਕੰਬਲ 'ਚ ਮੂੰਹ ਕਰਕੇ ਰੋਂਦੀ ਰਹੀ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਮੈਂ, ਬਾਈ ਤੇ ਭਰਜਾਈ ਏਅਰਪੋਰਟ ਜਾਣ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਏ। ਬੀਬੀ ਨੇ ਮੇਰੀ ਭਰਜਾਈ ਨੂੰ ਕੋਲ ਬੁਲਾ ਥਿੜਕਵੀਂ ਜੇਹੀ ਆਵਾਜ਼ 'ਚ ਕਿਹਾ ਕਿ ਗੁੱਡੀ ਨੂੰ ਬਿਸਕੁਟਾਂ ਦੇ 7-8 ਪੈਕਟ ਦੇ ਦਿਉ, ਜਵਾਕ ਖਾ ਲੈਣਗੇ। ਅਖਰੋਟ, ਬਾਦਾਮ ਵੀ ਪਾ ਦਿਉ ਵਾਧੂ ਆ ਇੱਥੇ ਤਾਂ। ਬੀਬੀ ਦੀ ਗੱਲ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਆਈਆਂ। ਬੀਬੀ ਹਾਲੇ ਵੀ ਪਿਛਲੇ ਵੇਲੇ 'ਚ ਫਿਰਦੀ ਸੀ। ਕਿਵੇਂ ਸਮਝਾਉਂਦੀ ਉਹਨੂੰ ਕਿ ਸੱਸ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਏ ਤੇ ਹੁਣ ਘਰ 'ਚ ਸਾਰਾ ਸਮਾਨ ਵਾਧੂ ਰੁਲਦਾ ਏ। ਜਵਾਕ ਵੱਡੇ ਹੋ ਗਏ ਨੇ ਤੇ ਚੀਜ਼ੀਆਂ ਦੀ ਜ਼ਿੱਦ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ। ਮਨਮਰਜ਼ੀ ਦੇ ਲੀੜੇ ਲੱਤੇ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਮੇਰੀ ਭਰਜਾਈ ਬੀਬੀ ਦੇ ਆਖੇ ਸਮਾਨ ਲੈਣ ਲਈ ਰਸੋਈ 'ਚ ਗਈ। ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਰੋਕ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਵੇਟ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੋ ਜਾਣਾ। ਬੀਬੀ ਨੂੰ ਊਈਂ ਕਹਿ ਦੇਣਾ ਕਿ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਸਾਰਾ ਸਮਾਨ। ਬੀਬੀ ਕੋਲ ਆਈ ਤਾਂ ਉਹ ਅੱਖਾਂ ਭਰੀ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਮੈਨੂੰ ਭਰ ਕੇ ਤੋਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਪਰ ਬੀਬੀ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਦੱਸਦੀ ਕਿ ਮਾਂ, ਮੇਰਾ ਘਰ ਸਮਾਨ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਪਿਆ ਤੇ ਜੇ ਕੁਛ ਊਣਾ ਹੈ ਉਹ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਏ ਜੋ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਊਣਾ ਏ। ਦਿਲ 'ਤੇ ਬਾਹਲਾ ਸਾਰਾ ਭਾਰ ਲੈ ਕੇ ਮੈਂ ਬੀਬੀ ਤੋਂ ਵਿਦਾ ਲਈ। ਮੇਰੇ ਇੰਡੀਆ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪੰਦਰਾਂ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਹੀ ਬੀਬੀ ਪੂਰੀ ਹੋ ਗਈ। ਮੇਰੇ ਕੜਮੀ ਤੋਂ ਸੰਸਕਾਰ 'ਤੇ ਵੀ ਨਾ ਬਹੁੜਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਜਿਸ ਦਿਨ ਬੀਬੀ ਦਾ ਸੰਸਕਾਰ ਕਰਨਾ ਸੀ ਉਸੇ ਦਿਨ ਮੇਰੀ ਸੱਸ ਦੇ ਫੁੱਲ ਚੁਗਣੇ ਸਨ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ-ਕੀ ਦੁੱਖ ਢਿੱਡ 'ਚ ਲੈ ਕੇ ਤੁਰ ਗਈ।