ਕਮਰੇ ਵੱਲ ਹੋ ਤੁਰਦਾ ਹਾਂ। ਦੱਥੇ ਜਿਹੇ ਪੈਰਾਂ ਨਾਲ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਖੜਕਾ ਕੀਤੇ ਉਸ ਕੋਲ ਜਾ ਪੱਛਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਪਾਣੀ ਲਿਆਵਾਂ । ਓਹ ਅੱਗੋਂ ਮੇਰਾ ਸਾਥ ਲੋਚਦੀ ਆਖਦੀ ਏ ਕਿ ਲਿਆ ਦੇ ਘੁੱਟ ਕੁ .. ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਵਾਲਾ ਪਾਣੀ ਦਾ ਗਿਲਾਸ ਉਸਨੂੰ ਦੇਣ ਉਸਦੇ ਬੈੱਡ ਵੱਲ ਵਧਦਾ ਹਾਂ। ਐਨੇ ਨੂੰ ਪੋਤੀ ਉੱਠ ਕੇ ਆਖਦੀ ਏ, "ਵੱਡੇ ਪਾਪਾ ਤੁਸੀਂ ਪਾਣੀ ਦਾ ਗਿਲਾਸ ਮੈਨੂੰ ਫੜਾ ਦੋ ਮੈਂ ਪਿਆ ਦੇਵਾਂ.. ਬੀਬੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਉਠਾਇਆ ਕਿ ਪਾਣੀ ਪੀਣਾ। "ਪੋਤੀ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਪਾਣੀ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਦੇ ਦਿੰਦੀ ਏ। ਓਹ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਕੇ ਦੇਖਦੀ ਏ ਤੇ ਕਿੰਨਾ ਕੁਛ ਕਹਿ ਜਾਂਦੀ ਏ। ਸੋਚਾਂ 'ਚ ਡੁੱਬਿਆ ਮੈਂ ਕੁੱਝ ਪਲ ਹੋਰ ਉਸ ਕੋਲ ਰੁਕਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਪਰ ਪੋਤੀ ਹਲੂਣ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਆਖਦੀ,"ਵੱਡੇ ਪਾਪਾ ਤੁਸੀਂ ਸੌ ਜੋ ਜਾ ਕੇ... ਠੀਕ ਆ ਬੀਬੀ.." ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਕਹਿ ਰਹੀਆਂ ਸੀ ਕਿ ਰੁਕ ਜੋ ਸਰਦਾਰ ਜੀ।

ਚਾਹ ਕੇ ਵੀ ਨਾ ਰੁਕ ਸਕਿਆ ਤੇ ਬੇਅਰਾਮ ਜਿਹਾ ਹੋਇਆ ਜਾ ਕੇ ਬੈਠਕ 'ਚ ਗੇੜੇ ਕੱਢਣ ਲੱਗ ਗਿਆ ਤੇ ਫਿਰ ਪਾਠ ਗੁਟਕਾ ਸਾਹਿਬ ਚੁੱਕ ਕਰਨ ਲੱਗ ਗਿਆ। ਅੰਦਰ ਸ਼ੋਰ ਜਿਹਾ ਸੀ। ਪਾਠ ਕਰਕੇ ਨੀਂਦ ਆ ਗਈ।

ਸਵੇਰੇ ਅੱਖ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਤਾਂ ਬਾਹਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਰੋਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੱਥਾ ਠਣਕਿਆ, ਬਿਨਾਂ ਸਾਫਾ ਬੰਨੇ ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਕਮਰੇ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਿਆ। ਉਹ ਚੁੱਪ ਪਈ ਸੀ ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਸੀ। ਮੈਂ ਭਰੇ ਮਨ ਨਾਲ ਮਨ ਨੂੰ ਹੀ ਕਿਹਾ, 'ਛੱਡ ਗਈ ਸਾਥ, ਕਾਸ਼ ਰਾਤ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਰਹਿਣ ਦੀ ਜਿੱਦ ਕਰ ਲਈ ਹੁੰਦੀ, ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਕੁਛ ਪਲ ਰਹਿ ਲੈਂਦਾ। ਕਾਸ਼ ! ਤੂੰ ਆਖ ਦਿੰਦੀ ਕਿ ਰੁਕਜੋ ਮੇਰੇ ਕੋਲ..." ਮੇਰਾ ਕਿੰਨਾ ਕੁਛ ਅੰਦਰ ਹੀ ਦੱਬਿਆ ਰਹਿ ਗਿਆ। ਕਾਸ਼। ਤੇਰਾ ਹੱਥ ਫੜ ਲਿਆ ਹੁੰਦਾ। ਹੁਣ ਮੈਂ ਸੋਚਣਾ ਛੱਡ ਦੇਵਾਂਗਾ ਕੁਝ ਵੀ ਪਰ ਤੇਰੇ ਕਮਰੇ 'ਚੋਂ ਤੇਰੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਰੋਜ਼ ਮੇਰੇ ਕੰਨ ਚੀਰਨਗੀਆਂ।