ਘੋਰ ਕੰਢੇ

ਸਤਨਾਮ ਕੌਰ ਪੋਤੀ ਦੇ ਸਹੁਰੇ ਮਿਲਣ ਲਈ ਆਈ ਹੋਈ ਤੇ ਚਾਹ ਪੀਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇੱਧਰ ਉੱਧਰ ਦੀ ਸੁੱਖ ਸਾਂਦ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੀ। ਬਿਸਕੁਟਾਂ ਦੀ ਭੋਰ ਨਾਲ ਲਿੱਬੜੀਆਂ ਬਰਾਛਾਂ ਪੂੰਝਦੀ ਪੋਤੀ ਦੀ ਸੱਸ ਚਰਨਜੀਤ ਨੂੰ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੀ, 'ਹੈਂਅ ਪੁੱਤ ਰਿੰਮੀ ਭਲਾ ਕੀ ਆਖ ਬੁਲਾਉਂਦੀ ਏ ਭਜਨ ਨੂੰ... ਪਾਪਾ ਕਿ ਡੈਡੀ।" ਚਰਨਜੀਤ ਨੇ ਚਾਹ ਦੇ ਕੱਪ ਟਰੇਅ 'ਚ ਰੱਖਦੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, 'ਬੇਬੇ ਜੀ ਪਾਪਾ ਹੀ ਕਹਿੰਦੀ ਏ ... ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਅਰਸ਼ੂ ਵੀ ਪਾਪਾ ਹੀ ਕਹਿੰਦਾ ਏ... ਮਗਰੇ ਇਹ ਵੀ ਉਵੇਂ ਹੀ ਕਹਿੰਦੀ ਏ...।"

ਚਰਨਜੀਤ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਾ ਆਈ ਕਿ ਬੇਬੇ ਇੰਝ ਕਿਉਂ ਪੁੱਛ ਰਹੀ ਏ। ਸਤਨਾਮ ਕੌਰ ਕੁਛ ਬੋਲਣ ਲੱਗੀ ਸੀ ਪਰ ਉਸਦਾ ਗਲ ਭਰ ਗਿਆ। ਆਪਦਾ ਆਪ ਸੰਭਾਲਦੀ ਚਰਨਜੀਤ ਦੇ ਦੋਹੇਂ ਹੱਥ ਫੜ੍ਹ ਕਹਿੰਦੀ, 'ਚੰਗਾ ਏ ਪੁੱਤ ਬਹੁਤ ਚੰਗਾ ਏ, ਵਿਚਾਰੀ ਨੂੰ ਆਵਦਾ ਪਿਉ ਮਿਲ ਗਿਆ ... ਪਾਪਾ ਗੁਆਚ ਗਿਆ ਸੀ ਮਿਲ ਗਿਆ, ਸ਼ੁਕਰ ਆ ਮਾਲਕ ਦਾ । ਥੋਡਾ ਕਰਜਾ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਜਾਣਾ ਸਾਡੇ ਤੋਂ.. ਸ਼ੁਕਰ ਏ...। ਬੇਬੇ ਸਤਨਾਮ ਫੇਰ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਫੁੱਲ ਰਹੀਆਂ ਸੀ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ। ਚਰਨਜੀਤ ਨੇ ਬੇਬੇ ਨੂੰ ਦਿਲਾਸਾ ਦਿੰਦੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਬੇਬੇ ਜੀ ਐਵੇਂ ਨਾ ਰੋਇਆ ਕਰੋ ਗੱਲਾਂ ਯਾਦ ਕਰਕੇ... ਹੁਣ ਤੁਹਾਡੇ ਪੋਤਾ ਪੜ੍ਹਪੋਤਾ ਸੁੱਖ ਨਾਲ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਤੁਰੇ ਫਿਰਦੇ ਦੀਹਦੇ ਆ .. ਰੱਬ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਉਮਰ ਲੰਬੀ ਕਰੇ...।

ਬੇਬੇ ਸਤਨਾਮ ਕੁਰ ਨੇ ਫਿਰ ਹਾਉਕਾ ਜੇਹਾ ਭਰ ਕਿਹਾ, 'ਪੁੱਤ ਮੇਰੇ ਕਲੇਜੇ ਧੂਹ ਪੈਂਦੀ, ਭੁੱਲਦਾ ਨੀ ਉਹ ਦਿਨ... ਕੀ ਕਰਾਂ...ਕੋਏ ਸੜ੍ਹ ਗਏ ਰੋ-ਰੋ ਕੇ ਪਰ ਐਹ ਹੈਗਾ ਗੱਲਾਂ ਕਰਕੇ ਸੀਨਾ ਠਰ ਜਾਂਦਾ..ਹੁਣ ਤਾਂ ਪੋਤੇ ਦੇ ਆਸਰੇ ਹੀ ਤੁਰੀ ਫਿਰਦੀ ਆਂ ... ਬਥੇਰੇ ਦੁੱਖ ਦੇਖੇ .. ਪਹਿਲਾਂ ਮਾਮਿਆਂ ਕੰਨਿਉਂ ਊਣੀ ਰਹੀ, ਮਾਂ ਨੂੰ ਝੁਰਦੇ ਦੇਖਦੀ ਸੀ...ਫਿਰ ਭਰਾ ਮੁੱਕ ਗਿਆ...ਹਾਲ ਉਹ ਜਖਮ ਅੱਲਾ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਰੱਬ ਨੇ ਪੁੱਤ ਵੀ ਖੋਹ ਲਿਆ। ਹੁਣ ਤੇ ਐਵੇਂ ਏ ਕਿ ਰੱਬ ਛੇਤੀ ਲੈ ਜਾਵੇ।" ਬੇਬੇ ਗੱਲਾਂ ਦੱਸਦੀ ਰੋ ਰਹੀ ਸੀ।

ਐਨੇ ਨੂੰ ਰਿੰਮੀ ਦਾ ਪੰਜ ਕੁ ਸਾਲ ਦਾ ਜੁਆਕ ਬੇਬੇ ਕੋਲ ਆਇਆ ਤੇ ਪੁੱਛਿਆ, 'ਬੇਬੇ ਕਾਹਤੋਂ ਰੋਈ ਜਾਨੇ ਓ...” ਬੇਬੇ ਨੇ ਉਸ ਨਿੱਕੇ ਜਵਾਕ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ