ਕੋਸ਼ਬ
ਕੋਸਬ ਤੇ ਚੰਦਾ ਰਾਤੀ ਜੱਫੀਆਂ ਪਾ ਕੇ ਸੌਂਦੀਆਂ। ਕੱਲ੍ਹੀ ਰੋਸਬ ਨੂੰ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦੀ। ਕੋਜ਼ਬ ਇਕ ਰਾਤ ਯਾਰ ਦੀ ਗਲੀ ਕੀ ਹੋ ਆਈ. ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਉਹਦੇ ਵਸ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਿਹਾ, ਨੀਂਦ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਉਡ ਗਈ ਸੀ। ਰਾਤ ਤਬੂਕ ਤਬੂਕ ਕੇ ਉਠਦੀ। ਜੁਆਨੀ ਇਕ ਆਜ਼ਾਬ ਸੀ ਕੋਸ਼ਬ ਲਈ। ਅਲੀ ਅਕਬਰ ਖਾਂ ਇਕ ਮੌਜੀ ਬੰਦਾ ਸੀ, ਜਿਹੜੀ ਚੇਤੇ ਆ ਗਈ. ਉਹੀ ਪੀਆ ਮਠ ਭਾਈ। ਪਰ ਕੇਸ਼ਬ ਤੜਫ ਤੜਫ ਕੇ ਉਠ ਪੈਂਦੀ। ਚੰਦਾ ਦਾ ਜੁੰਦੀਆਂ ਵੱਢ ਵੱਢ ਉਸ ਪਿੰਡਾ ਉੱਛ ਦਿਤਾ।। ਕੋਸ਼ਬ ਦੀ ਕੁੰਜੀ ਚੰਦਾ ਕੋਲ ਸੀ ਤੇ ਚੰਦਾ ਦੀ ਕੁੰਜੀ ਕੋਸ਼ਬ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਸੀ।
'ਚੌਂਹ ਘੜੀਆਂ ਦੀ ਇਕ ਰਾਤ, ਪਤਾ ਈ ਨਹੀਂ ਲੱਗਾ। ਕੱਦ ਲੰਘ ਗਈ, ਮੁੜਕੇ ਤੇ ਆਈ ਨਹੀਂ ਚੰਦੀਏ ਹੁਣ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਮੇਰੇ ਕਾਬੂ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਜਾਹ ਇਕ ਵਾਰ ਯਾਰ ਦੀ ਕੁੰਡੀ ਖੜਕਾ, ਯਾਰ ਦੀ ਗਲੀ ਜਾਣ ਨੂੰ ਚਿਤ ਕਰਦਾ ਏ। ਕੋਸ਼ਬ ਨੇ ਚੰਦਾ ਦਾ ਮੂੰਹ ਚੁੰਮ ਲਿਆ।
ਅੱਜ ਨਵਾਬ ਅੱਤਾ ਮੁਹੰਮਦ ਦੀ ਮਹਿਫਲਲੀਏ ਅੱਜ ਦੀ ਦਾਅਵਤ ਉਥੇ ਉਡੇ ਤੇ ਕਲ੍ਹ ਨੂੰ ਯਾਰ ਦੇ ਵੇਹੜੇ ਜਾਵੀ ਤੇ ਮੈ ਹੀਆ ਨੂੰ ਜੱਫੀਆਂ ਪਾ ਪਾ ਕੇ ਰਾਤ ਕੱਟਾਂਗੀ ਅਵਾਜ ਚੰਦਾ ਦੀ ਸੀ।
ਦੋਵੇ ਜਣੀਆ ਬਣ ਠਣ ਕੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਠੁਮਕ ਠੁਮਕ ਕਰਦੀਆਂ ਅੱਤਾਂ ਮੁਹੰਮਦ ਖਾਂ ਦੀ ਹਵੇਲੀ ਜਾ ਵੜੀਆਂ।
ਇਹ ਨਵੀਂ ਕਬੂਤਰੀ ਅੱਜ ਕਿਥੇ ਫੁੰਡ ਆਦੀ ਉ?' ਡਿਉੜੀ ਬਰਦਾਰ ਆਖਣ ਲੱਗਾ।
ਡੇਲੇ ਫੁੱਟ ਤਾਂ ਨਹੀਉਂ ਗਏ? ਜਾਹ ਜਾ ਕੇ ਸੁਰਮਾਂ ਪਾ ਤੈਨੂੰ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਦਿਨੇ ਭੀ ਦੋ ਦੋ ਦਿਸਦੇ ਨੇ ਕਬੂਤਰੀ ਏ ਜਾਂ ਬੁਢੀ ਕੁਕੜੀ" ਆਖਣ ਲੱਗੀ ਕੋਸ਼ਬ।
ਦੋਵੇ ਅਗੇ ਵਧ ਗਈਆ।
'ਫੁਰਸਤ ਮਿਲ ਗਈ ਏ।' ਬੋਲ ਗੂੰਜ ਉਠੇ ਨਵਾਬ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਹਜੂਰ ਮੇਰੀ ਤਬੀਅਤ ਕੁਝ ਖਰਾਬ ਸੀ।'
ਤੇਰੀ ਤਬੀਅਤ ਅੱਜ ਅਸੀਂ ਠੀਕ ਕਰਾਂਗੇ ਇਹ ਨਾਲ ਕੌਣ ਏ?"
